Η Ευρωμεσογειακή Ένωση: Ο Αλ.Τσίπρας εκδικείται την Άγ.Μέρκελ.

1004

Οι επιδιώξεις των διοργανωτών της Ευρωμεσογειακής Ένωσης μπορεί να φτάνουν μέχρι την διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης έκφρασης του Ευρωπαικού Νότου στην ΕΕ. Η δυναμική των πραγμάτων όμως μπορεί να οδηγήσει μέχρι την διάσπαση αν όχι την διάλυση της ΕΕ.

 

%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%8e%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b7%cf%82

 

Το άρθρο δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» στο φύλλο του Σαββάτου 1 Οκτωβρίου 2016

Οι ηγέτες των 7 χωρών του Ευρωπαικού Νότου [Ελλάδα, Κύπρος, Μάλτα,Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία,Πορτογαλία] με πρωτοβουλία και πρόσκληση του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλ.Τσίπρα είχαν μια Συνάντηση στη Ρόδο στις 9/9/2016.

Επίσημος και διακηρυγμένος στόχος ήταν η διαμόρφωση πλατφόρμας (=βάσης εκκίνησης πολιτικών θέσεων) για μια συνολική αντιπαράθεση με την επικρατούσα θεωρία του Νεοφιλελευθερισμού και την πολιτική πρακτική της λιτότητας,για μια άλλη Ευρώπη,για μια κοινωνική (= με κοινωνικές ευαισθησίες) Ευρώπη.

Ρητή διαβεβαίωση των 7 ηγετών είναι ότι η κίνηση τους δεν συνιστά ομαδοποίηση στα πλαίσια της ΕΕ,αλλά κίνηση ενίσχυσης της συνοχής της ΕΕ.

Με το σημερινό μας άρθρο θέλουμε ν’ αποδείξουμε,ότι:

α) Η κίνηση αυτή όντως είναι ομαδοποίηση,

β) Η κίνηση αυτή εξ αντικειμένου θα προχωρήσει μακρύτερα από τις επιδιώξεις των 7 ηγετών του Ευρωπαικού Νότου.

1) Η κίνηση είναι ομαδοποίηση

α) Στη Ρόδο συνέρχονται ηγέτες 7 χωρών του Ευρωπαικού Νότου,όχι μόνον χωρίς την θέληση της Άγ.Μέρκελ,αλλά και με διακηρυγμένο στόχο την καταπολέμηση της επικρατούσας αντίληψης περί λιτότητας του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.

β) Στη Ρόδο γίνεται μια Συνάντηση ωρισμένων μελών της ΕΕ με γεωγραφικό  και πολιτικό προσδιορισμό (=Ευρωπαικός Νότος-κοινωνική Ευρώπη),η οποία (Συνάντηση) εκδίδει Διακήρυξη-Πλατφόρμα για μια μελλοντική συνολική στάση τους εντός της ΕΕ.

γ) Η Συνάντηση των 7 ηγετών μονιμοποιείται και προσδιορίζεται από τώρα η επόμενη Συνάντηση στην Λισαβώνα.

Αυτά τα 3 στοιχεία συνιστούν λογικά ομαδοποίηση ανεξάρτητα από τις περί τουαντιθέτου διαβεβαιώσεις των 7 ηγετών.

Αλλά ακόμα κι αν υποτεθεί ότι εμείς αυθαιρετούμε στα συμπεράσματα μας,η στάση των βασικών Γερμανών πολιτικών (που ήταν άκρως αρνητική) μας δικαιώνει (=ότι πρόκειται για ομαδοποίηση).

2) Η κίνηση των 7 ηγετών είναι ετερόκλητη

Εκτός από το ενιαίο στοιχείο της κίνησης αυτής(=διακήρυξη περί κοινωνικής Ευρώπης και κριτική στην Πολιτική της λιτότητας),η κίνηση των 7 ηγετών έχει και τις διαφορετικότητες της.

Οι διαφορές αυτές είναι:

α) Οι επιδιώξεις του Φ.Ολάντ ως Προέδρου της Γαλλίας τραβάνε πολύ μακρύτερα.

Πιο συγκεκριμένα ο Φ.Ολάντ προσβλέπει σε μια Γαλλική Μεσόγειο,όπου στη βάση των χωρών του Ευρωπαικού Νότου η Γαλλία επανέρχεται  στη Βόρεια Αφρική με το πρόσχημα της βοήθειας στους φτωχούς Αφρικανούς. Επί του παρόντος δηλ. άμεσα η κίνηση των 7 ηγετών αξιοποιείται ως βάση αμφισβήτησης της Γερμανικής κυριαρχίας,ως στοιχείο της Γαλλικής επιρροής έναντι της Γερμανικής Ηγεμονίας.

β) Ελλάδα και Κύπρος αξιοποιούν αυτήν την διαφοροποίηση του Ευρωπαικού Νότου, ως στοιχείο χαλάρωσης του Γερμανικού ελέγχου (=αντίρρησης) για μια προσέγγιση με Ρωσία-Κίνα.

Προσωπικά ο Αλ.Τσίπρας εκδικείται την Άγ.Μέρκελ και με την κίνηση αυτή διαμορφώνει (=αποκαθιστά) το αριστερό πολιτικό του πρόσωπο.

γ) Η Ισπανία είναι παράλυτη πολιτικά και συμπλέει απλά ως παρακαταθήκη για μια μελλοντική αλληλοβοήθεια των χωρών του Ευρωπαικού Νότου.

δ) Ο γνήσιος εκφραστής των διακηρύξεων των 7 ηγετών πρέπει να θεωρείται ο Ιταλός Πρωθυπουργός Ματέο Ρέτζι Αυτή  ακριβώς η ανομοιομορφία της κίνησης των 7 ηγετών θα έχει ως αποτέλεσμα η κίνηση αυτή να προχωρεί μπρος-πίσω δηλ.χωρίς την αναγκαία δυναμική.

3) Τα κοινωνικά όρια της κίνησης των 7 ηγετών

Από κει και πέρα η συνύπαρξη των 7 ηγετών δεν γίνεται σε βάση σοσιαλιστική, παρ’ όλο που οι περισσότεροι θεωρούνται σοσιαλιστές.Αυτό σημαίνει ότι η επιδίωξη (ως διακήρυξη) της κοινωνικής Ευρώπης ως ένα βαθμό (απροσδιόριστο φυσικά και επιδεχόμενο διάφορες εκτιμήσεις) αφοράει ανάπτυξη των εγχωρίων Κεφαλαίων και τις απαιτήσεις των εθνικών ΑστικώνΤάξεων.

Από τ’ ανωτέρω συμπεραίνεται ότι την κριτική που κάνουν οι ηγέτες των 7 στην Πολιτική της λιτότητας ναι μεν την χειρικροτούμε ως πολιτική άποψη, αλλά δεν την παίρνουμε στα σοβαρά ως πολιτική προοπτική (=στην πράξη),γιατί και οι εθνικές Αστικές Τάξεις των χωρών του Ευρωπαικού Νότου από την πρακτική της λιτότητας (χωρίς υποχρεωτικά αυτή να διακηρύσσεται ως Πολιτική) περιμένουν να προσκομίσουν κέρδη και υπερκέρδη.

4) Τα όρια της δυναμικής της κίνησης των 7  ηγετών

Α) Αυτό που μας τρομάζει δεν είναι η ενότητα της Ευρώπης (που έτσι κι αλλοιώς  είναι απρόσιτη –έστω πολύ δύσκολη λόγω των πολιτιστικών διαφορών και των ιστορικών τραυματικών εμπειριών).

Αυτό που μας τρομάζει είναι ότι αυτή η ενιαία Ευρώπη γίνεται σε βάση ανταγωνιστική (=καπιταλιστική).Μας τρομάζει η ενιαία Ευρώπη που φτωχαίνει πολλές χώρες για να πλουτίσει ελάχιστες.

Είναι νομοτέλειια μια ενιαία Ευρώπη σε βάση ανταγωνιστική να οδηγεί σε πόλωση των  χωρών της Ευρώπης. Αυτή η πόλωση (=διαμόρφωση δύο ακραίων καταστάσεων) σε πλούσιες και φτωχές χώρες στην ΕΕ είναι συνέπεια και προέκταση της κοινωνικής πόλωσης σε εθνική βάση που συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες (και ειδικά αν δεν έχουν ισχυρό λαικό κίνημα).

Γιαυτό μας τρομάζει που κάποιοι πολιτικοί σπέρνουν αυταπάτες για κοινωνική Ευρώπη με καπιταλισμό. Αυτό είναι προσβολή της λογικής.

Επομένως η κίνηση των 7 ηγετών σε βάση ανταγωνιστική προσδιορίζει και την  μειωμένη δυναμική της κίνησης αυτής.

Β) Το ότι όμως τα όρια της κίνησης των 7 ηγετών είναι περιορισμένα,δεν σημαίνει,ότι δεν μπορεί κάποιες άλλες δυνάμεις ν αξιοποιήσουν την κίνηση αυτή.  Θα πρέπει όμως αυτές οι άλλες δυνάμεις πριν απ’ όλα ν’ ακυρώσουν  την λιτότητα σε εθνική  βάση με ακύρωση των κοινωνικών αιτίων που την προκαλούν (που είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα).