Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 12 Νοεμβρίου που κυκλοφορεί
Νομίζω πρόκειται για μια ερώτηση ολίγον παράδοξη, και αυτό γιατί μπορεί να απαντηθεί είτε με εκτενέστερη ανάλυση- είτε και με δυο απλές λεξούλες: δεν κοστολογείται! Η φιλία είναι κάτι ανώτερο για τον άνθρωπο, κάτι μοναδικό. Δεν γνωρίζει – και δεν πρέπει- από διλήμματα, όρια και αντοχές. Δεν γνωρίζει από αδιέξοδα, από συμφέροντα και τακτικές. Η φιλία ήταν, είναι και θα παραμένει το δυνατότερο κοινωνικό φαινόμενο για την εξέλιξη των ανθρώπων και των αναγκαίων και αμοιβαίων σχέσεων που δημιουργούνται μεταξύ αυτών.
Η φιλία χαρίζει στον άνθρωπο το αίσθημα της συντροφιάς, της παρέας, της παρηγοριάς. Αυτό που αναζητά ο καθένας από εμάς όταν βρίσκεται στη μοναξιά, στην απόγνωση, στο περιθώριο. Και όταν λέω περιθώριο, δεν εννοώ μόνο την κοινωνική αποξένωση, αλλά και την πνευματική. Γιατί ο άνθρωπος πρόκειται για ον δημιουργικό, ζωηρό και δραστήριο. Ο άνθρωπος δεν έχει έμφυτη μοναχά την ανάγκη της κοινωνικοποίησης με τη στενή έννοια της δικτύωσης και γνωριμίας, αλλά κυρίως της ανταλλαγής απόψεων- ιδεών και κοινών προτιμήσεων. Και αυτό αποτελεί περισσότερο τη μαγεία της ευρύτερης έννοιας της φιλίας.
Συχνά – πυκνά ξεχνούμε τον φίλο. Ξεχνούμε πως ότι και αν μας συμβαίνει στη ζωή, καλό- κακό ή και αβέβαιο, ο φίλος είναι αυτός που θα του εκμυστηρευτούμε όλες μας τις ανησυχίες. Στον φίλο θα τρέξουμε για την όποια συμβουλή. Και αντί να σεβόμαστε πιστά αυτόν τον δεσμό τον ιερό που χαρίζει στον άνθρωπο στήριγμα και φως, διαπράττουμε ένα απ’ τα μεγαλύτερα και ασυγχώρητα λάθη. Τον προδίδουμε για άλλες προτεραιότητες, για άλλες ιστορίες, για πάθη που δεν έχουν επιστροφή παρά μόνο τυφλώνουν και σε οδηγούν σε δρόμους χωριστούς.
Και όταν χάνεις ένα φίλο για εφήμερες υποσχέσεις, για λόγους που δεν διαπραγματεύονται, κάποια στιγμή θα το πληρώσεις. Με τύψεις και αναμνήσεις, με ένα κενό και μια απώλεια που μόνο αδιέξοδα θα φέρνει στο μυαλό. Τότε όμως θα είναι αργά. Και επειδή λένε πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα φίλο κακό, θα ήθελα να προσθέσω απ’ την αντίθετη πλευρά, πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ’ το να έχεις ένα φίλο καλό, στοργικό, έναν άνθρωπο δικό σου.
Κάποτε είχα ένα φίλο και γω, και τον έχασα. Και μου πήρε τρία χρόνια για να παραδεχτώ τη σημαντικότητα της απουσίας. Μπορεί ενδιάμεσα -αραιά και πού – να μου έρχονταν εικόνες μακρινές, οικείες, αγαπημένες, γελαστές, αλλά βρισκόμουν σε μια παράλληλη ζωή, σε μια παράλληλη φάση που πίσω δεν μπορούσα να κάνω. Η αυτοκριτική ήταν πάντα πρώτιστο αίσθημα αυτής της προσωπικής μου ενοχής, μα οι καταστάσεις με δείλιαζαν και με έσπρωχναν μπροστά. Το να μετανιώσω θυμίζει πλέον κάτι φθηνό, δεν μπορώ να μηδενίσω κάτι που ο ίδιος επέλεξα, όπως και δεν μπορώ να γυρίσω κανένα χρόνο προς τα πίσω. Όμως η ίδια μου η συνείδηση ζητά να πει ένα ΜΕΓΑΛΟ συγγνώμη..(!)
Και αν κάτι έμαθα, είναι πως πριν πάρεις κάποιες αποφάσεις για τη ζωή σου, μικρές και μεγάλες, οφείλεις να ξέρεις απ’ την αρχή πως κάποια πράγματα δεν παζαρεύονται και δεν κοστολογούνται.
Αφιερωμένο σε ένα φίλο..
