Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 3 Δεκεμβρίου που κυκλοφορεί.
Με τα Μνημόνια ο ΣΥΡΙΖΑ από Αριστερά μετατρέπεται σε μη Αριστερά.
Με τον Ανασχηματισμό της Κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται από μη Αριστερά σε μη Πολιτική.
Στις 6/11/2016 έγινε επί τέλους ο πολυαναμενόμενος Κυβερνητικός Ανασχηματισμός.
Εμείς δυνατότητες να κρίνουμε τον Ανασχηματισμό στο σύνολο του με τις ιδιαιτερότητες απερχόμενων και εισερχόμενων στα Υπουργεία δεν έχουμε.
Περιοριζόμαστε στις κεντρικές επιδιώξεις του Ανασχηματισμού και τις μεταθέσεις εκείνες που δίνουν στον Ανασχηματισμό ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
1) Οι βασικές αιτίες του Ανασχηματισμού
Οι βασικές αιτίες του Ανασχηματισμού είναι δύο αλληλοσυμπληρούμενες (=2 σε 1)
Α) Η Κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε αρκετά ώστε να δοθεί η εικόνα, ότι μάχεται και υπερασπίζεται εθνικά και λαϊκά συμφέροντα κατά της κακής Μέρκελ και του Νεοφιλελεύθερου Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.Από τη στιγμή που ούτε η κακή Μέρκελ, ούτε το Νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο είχαν διάθεση για κάποιες κινήσεις φιλικές προς τη Χώρα μας ,για την Κυβέρνηση ( της παγιδευμένης Πολιτικής της ενσωμάτωσης στην ΕΕ) δεν έμενε παρά η υποταγή.
Αν συνεχιζόταν παραπέρα η διαπραγματευτική λειτουργία, ο ελληνικός λαός θα αντιλαμβανόταν την σκηνοθετημένη κοροϊδία σε βάρος του.
Β) Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν προβάδισμα της ΝΔ και η ΝΔ έγινε επικίνδυνα απαιτητική στο ζήτημα των Εκλογών.
Αυτό το κλίμα έπρεπε ν’ αντιστραφεί. Έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει Ανάπτυξη στη Χώρα μας ,έστω μικρή, που να δίνει την δυνατότητα στον κ.Τσίπρα να εμφανιστεί ως δικαιωμένος (ώστε να ελπίζει σε επανεκλογή)
Η εξέλιξη αυτή δεν άφηνε περιθώρια χρόνου για περαιτέρω θεατρινικές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Στην βάση των δύο πιο πάνω αιτιών η Αξιολόγηση (των ξένων για μας) έπρεπε να τελειώνει γρήγορα. Ο μόνος τρόπος να τελειώνει γρήγορα η Αξιολόγηση είναι η Κυβέρνηση να υποχωρήσει συμβιβαζόμενη και να τελειώνει με τις θεατρινίστικες διαπραγματεύσεις.
Δια ταύτα έπρεπε να μπουν στην Κυβέρνηση οι πιο πειθήνιοι και κατάλληλοι για την πλήρη αποιδεολογικοποίηση και υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ.
2) Η μετακίνηση των 3 ιδεολογικών Υπουργών
Οι τρεις ιδεολογικοί Υπουργοί (Πάνος Σκουρλέτης, Νίκος Παππάς, Νίκος Φίλης) συνιστούν μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που κυριαρχούνταν από την ακόλουθη σκέψη:
Ο λαός μπορεί να μας συγχωρήσει που συμβιβαστήκαμε με την ΕΕ, γιατί η αντιπαράθεση ήταν άνιση. Μπορούμε όμως να δώσουμε ιδεολογική μάχη για το Αριστερό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ εκεί όπου δεν φτάνει το μακρύ και βαρύ χέρι του Διευθυντηρίου της ΕΕ.
Επομένως οι 3 στα δοσμένα Υπουργεία ήταν ένα εμπόδιο στην πλήρη αποιδεολογικοποίηση που επιδίωκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα η μετακίνηση τους αποτελούσε μια επί πλέον αιτία του Ανασχηματισμού.
Ο Πάνος Σκουρλέτης δίνει την μάχη για τον περιορισμό των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο Νίκος Παππάς δίνει την μάχη κατά της διαπλοκής και διαφθοράς στα ΜΜΕ και ο Νίκος Φίλης κατά της εμπλοκής της Εκκλησίας στα ζητήματα της Κυβερνητικής Διεύθυνσης. Τον Πάνο Σκουρλέτη δεν τον έσωζε τίποτε: Σ αυτόν έφτανε το μακρύ και βαρύ χέρι της ΕΕ: Οι ιδιωτικοποιήσεις έπρεπε να προχωρήσουν πλήρως.
Τον Νίκο Παππά τον κατανίκησε το Κατεστημένο της Δικαστικής Εξουσίας και τον Νίκο Φίλη το Κατεστημένο της Εκκλησίας.
Διασώθηκε από τους τρείς με ένδοξη φυγή μόνον ο Νίκος Φίλης. [Συγχρόνως όμως οι καταγγελίες του Ν.Φίλη υπήρξαν το βάλσαμο της παρηγοριάς για τους ταπεινωμένους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ]
3) Η αποιδεολογικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ
Η Πολιτική Εξουσία κάποτε ξεκινάει ως αυτοσκοπός. Τότε έχει κίνητρα ψυχολογικά και ιδιοτελή προσωπικά και είναι η κοινωνική βάση της Πολιτικής του καιροσκοπισμού.
Συνήθως όμως η Πολιτική Εξουσία ξεκινάει ως μέσο για επίτευξη πολιτικών Ιδεών και οραμάτων. Αν μάλιστα αναφερόμαστε στην Αριστερά που αναζητεί διαχείριση του Συστήματος,αυτό είναι ο κανόνας. Πλην όμως το Σύστημα έχει κάποιες ολοκληρωτικές λειτουργίες (με αντίστοιχες δομές για την υλοποίησης τους) που δεν το αφήνουν ν αλλάζει (τουλάχιστον ριζικά).
Το ολοκληρωτικό μέρος του Συστήματος (=αυτό το μέρος του Συστήματος που είναι επιφορτισμένο να συντηρεί και ν αναπαράγει το συνολικό Σύστημα= Κρατική Γραφειοκρατία +μηχανισμός καταστολής) στο οποίο πρέπει τελευταία να προστίθεται το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και οι μηχανισμοί πειθαρχίας της ΕΕ, καταπνίγει και αφομοιώνει κάθε αντισυστημική κίνηση.
Αν ένα Αριστερό Κόμμα παραλάβει την Αστική Εξουσία, δεν μπορεί να περάσει στην κοινωνία κανένα αριστερό πρόγραμμα. Του μένουν όμως τα οφέλη της Πολιτικής Εξουσίας.
Τελικά η συνεχής απογοήτευση από την αδυναμία περάσματος της Αριστερής Πολιτικής στο φόντο των ωφελημάτων και προνομίων της διαχείρισης της Εξουσίας φθείρει και διαφθείρει την Αριστερά, την μετατρέπει σε μη Αριστερά και τελικά σε τεχνική(=απολίτικη) Κυβερνητική Διεύθυνση.
4) Η Πολιτική Ιδεολογία εκδιωκόμενη επανέρχεται
Προφανώς ο λαός δεν δίνει καμιά σημασία αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ή δεν έχει Πολιτική Ιδεολογία. Ο λαός ενδιαφέρεται στην πράξη τι θα γίνει με το βιοτικό του επίπεδο και τι κάνει η Κυβέρνηση για να του το διασώσει. Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Τσίπρας και εκδιώκει απ τον ΣΥΡΙΖΑ την Πολιτική Ιδεολογία (όχι φυσικά ελαφρά τη καρδία).
Πλην όμως αν ένα Κόμμα (ή Κυβέρνηση) δεν έχει Πολιτική Ιδεολογία κινείται χωρίς δικό του σχέδιο, χωρίς δική του γραμμή, χωρίς δική του προοπτική. Δρώντας όμως στα πλαίσια ενός Συστήματος βαθύτατα πολιτικού φορτώνεται εξ αντικειμένου την Πολιτική Ιδεολογία του Συστήματος και δρα για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του Συστήματος. Το φαινόμενο καλείται Πολιτική Αλλοτρίωση.
Επειδή αυτή η εξέλιξη παραείναι φανερή στις γραμμές της πολιτικής πρωτοπορίας, αυτή η ίδια η πολιτική πρωτοπορία θ αναζητήσει πολιτικό φορέα με Πολιτική Ιδεολογία, που από τη φύση της [επειδή διαθέτει δικό της ολοκληρωτικό μηχανισμό συντήρησης και αναπαραγωγής] δεν αλλοτριώνεται απ’ το Σύστημα. Τέτοια Πολιτική Ιδεολογία μη δεκτική αλλοτρίωσης υπάρχει ήδη επεξεργασμένη ιστορικά.
Αυτό σημαίνει ότι η Πολιτική Ιδεολογία εκδιωκόμενη επανέρχεται και μάλιστα δριμύτερη.