Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 4 Μαρτίου 2017 που κυκλοφορεί.
Η ΕΕ είναι πλέον αντικείμενο και όχι υποκείμενο της γενικής αναδιάταξης του Κόσμου.Τα Κέντρα του Κόσμου γίνονται τρία: ΗΠΑ, Ρωσία,Κίνα Επειδή όμως τα δύο Κέντρα είναι συζευγμένα (Ρωσία +Κϊνα) ,ο Κόσμος θα γίνει πάλιν διπολικός.
Στις 4/2/2017 έκλεισαν 72 χρόνια από την διάσκεψη της Γιάλτας (της Κριμαίας).
Η διάσκεψη της Γιάλτας διαμόρφωσε την κατάσταση στην Ευρώπη [αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένη Συμφωνία επ αυτού] μέχρι την διάλυση της Σοβ.Ένωσης
(1991)
Με την διάλυση της Σοβ.Ένωσης προέκυψε μια νέα διάταξη του Κόσμου, όπου
ο διπολικός Κόσμος με κέντρα: ΗΠΑ–Σοβ.Ένωση μετατράπηκε σε μονοπολικό Κόσμο με κέντρο τις ΗΠΑ.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα διάταξη του Κόσμου.
Σκοπός του σημερινού άρθρου είναι ν’ αναδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις αιτίες της νέας διάταξης του Κόσμου .
1) Αναδιανομή και αναδιάταξη
Η αναδιανομή του Κόσμου αφορά οριοθέτηση περιοχών με συμμαχική ή υποτακτική σχέση συγκεκριμένων χωρών προς συγκεκριμένο Κέντρο [και εξ αντικειμένου σχέση αντιπαλότητας προς άλλο Κέντρο και χώρες του άλλου Κέντρου]
Για την αναδιάταξη του Κόσμου η αναδιανομή είναι ένα επί μέρους συστατικό στοιχείο.Το υπόλοιπο φάσμα αφοράει πολλαπλές και ρευστές μορφές σχέσεων συγκεκριμένων χωρών προς διάφορα Κέντρα,ανάλογα με τις διεθνείς συγκυρίες και τους εκάστοτε συσχετισμούς δυνάμεων και συμφέροντα κατά περιοχή.
Στην περίπτωση της “Γιάλτας” έχουμε αναδιανομή του Κόσμου,σήμερα έχουμε αναδιάταξη.
Στην περίπτωση της αναδιανομής του Κόσμου είναι έντονος ο χαρακτήρας του υποκειμενικού παράγοντα (=κάποιοι ηγέτες κάποιων Δυνάμεων συμφώνησαν να μοιράσουν τον Κόσμο) και αυτό είναι δεδομένο μεταπολεμικών καταστάσεων.
Στην περίπτωση της αναδιάταξης χωρίς να λείπει ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα,είναι έντονος ο χαρακτήρας της αντικειμενικής βαθμιαίας αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων και μιας εθελούσιας στροφής κάποιων χωρών προς τα αναδυόμενα νέα Κέντρα ισχύος και αποφάσεων.
2) Πώς προκύπτει η αναδιάταξη του Κόσμου;
Α) Για να υπάρχει θέμα αναδιάταξης του Κόσμου πρέπει νάχει προηγηθεί αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο Κόσμο. Ποτέ δεν γίνονται αλλαγές στην Πολιτική “γιατί έτσι”,ή για λόγους αλλαγής διεθνούς κουλτούρας ή νοοτροπίας.
Ο αφορισμός “όταν οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πρώτα και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα έχουμε επαναστατική
κατάσταση”, στην περίπτωση μας μεταφράζεται ως εξής: όταν οι ηγεμονεύοντες τον Κόσμο, αδυνάτισαν αρκετά,ώστε να μην μπορούν να ηγεμονεύουν και οι υποτακτικοί έχουν γίνει αρκετά ισχυροί,ώστε να αμφισβητούν την όποια Ηγεμονία (σε βάρος τους),τότε υποχρεωτικά έχουμε αναδιάταξη του Κόσμου.
Β) Από τη στιγμή που εμφανίζεται αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων σημαίνει,ότι κάποιες Δυνάμεις αδυνάτισαν και κάποιες ενισχύθηκαν.
Ο χώρος του άρθρου δεν μας επιτρέπει να εξετάσουμε και τις δύο περιπτώσεις:
Θα περιοριστούμε μόνο στο σκέλος :ποιές χώρες αδυνάτισαν και γιατί. Αυτές πριν απ όλα αυτές είναι οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
3) Γιατί εξασθένισαν οι ΗΠΑ
Το ότι εξασθένισαν οι ΗΠΑ,δεν σημαίνει,ότι έπαψαν να είναι Μεγάλη Δύναμη παγκόσμιου κύρους. Σημαίνει μόνον,ότι αδυνάτισαν τόσο πολύ ώστε να μην μπορούν να ηγεμονεύουν τον Κόσμο.
Η εξασθένιση των ΗΠΑ οφείλεται στο ότι τα έξοδα της Ηγεμονίας του Κόσμου [=συντήρηση του ΝΑΤΟ +εγκατάσταση αντιπυραυλικών δυνάμεων στα σύνορα της Ρωσίας+ εγκατάσταση 350 βάσεων γύρω απ τη Ρωσία και άλλων τόσων στον υπόλοιπο Κόσμο+συντήρηση 12 αεροπλανοφόρων+ συνεχείς επεμβάσεις για υποταγή των επαναστατημένων χωρών+έξοδα για συντήρηση τρομοκρατικών δυνάμεων για ανατροπή αντιαμερικανικών καθεστώτων+έξοδα εξαγοράς κυβερνήσεων πολιτικών και πρακτόρων+συντήρηση υπηρεσιών κατασκοπίας και υπονόμευσης+έξοδα συντήρησης μιας διεφθαρμένης από τους λομπιστές των Εταιρειών Αμερικανικής πολιτικής ελίτ] έγιναν τόσο πολλά ώστε να είναι συγκρίσιμα με τα οφέλη της Αμερικανικής Ηγεμονίας από την εκμετάλλευση και υποταγή του Κόσμου.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα ήταν ο πρώτος Πρόεδρος που σήμανε υποχώρηση χωρίς να την διακηρύσσει επίσημα. Ο Πρόεδρος Ντ.Τραμπ είναι η επίσημη αναγνώριση από μέρους ενός τμήματος του Αμερικανικού Κατεστημένου,ότι χρειάζεται αναδιάταξη στόχων και καθηκόντων συμβατών με τις σημερινές δυνατότητες των ΗΠΑ.
4) Η εξασθένιση της ΕΕ
Α)Η ΕΕ εξασθένισε τόσο, ώστε να μην μπορεί να κρατηθεί σε συνοχή και να κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη της.
Αυτό σημαίνει ότι κάποιες χώρες φεύγουν απ την ΕΕ και κάποιες άλλες συσπειρώνονται σε ιδιαίτερες ζώνες (π.χ. Ευρωπαικός Νότος).
Αλλά πάνω απ όλα ό,τι απομένει στην ΕΕ δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί όπως πρώτα.
Η αιτία της γενικής αυτής αλλαγής στην ΕΕ βρίσκεται στην προσπάθεια της Γερμανίας να επιμένει να επωφεληθεί πλήρως από την έτσι κι’ αλλιώς νομοτελειακή πορεία της καπιταλιστικής Οικονομίας σε Ευρωπαική βάση, η οποία οδηγεί σε συγκεντροποίηση του Κεφαλαίου.
Επειδή η Γερμανία έχει μεγαλύτερη συγκέντρωση Κεφαλαίου και ανώτερη Τεχνολογία Παραγωγής στην ΕΕ,κατάφερε μόνη αυτή να θησαυρίζει στην ΕΕ ακόμα και περίοδο Οικονομικής Κρίσης.
Οι υπόλοιπες χώρες υφίστανται από τη μια τον άνισο ανταγωνισμό με την Γερμανία και από την άλλη τις συνέπειες της Οικονομικής Κρίσης.
Αυτή η πλεονεξία μιας χώρας που θέλει να ηγείται (= να είναι επί κεφαλής της ΕΕ) και συγχρόνως να ηγεμονεύει (=να εκμεταλλεύεται επικερδώς την κυριαρχία της), οδήγησε στην διαμόρφωση ενός Ευρωπαικού Διευθυντηρίου γραφειοκρατών (=υπαλλήλων που ενδιαφέρονται μόνον για τον μισθό και την καριέρα τους –και ό,τι προκύψει από την παράνομη εκμετάλλευση της θέσης τους), σε μια ολιγαρχική Διεύθυνση της ΕΕ,που το πιο χαρακτηριστικό της είναι ένα Ευρωκοινοβούλιο με παχυλούς μισθούς,αλλά χωρίς καμιά Εξουσία.
Συνολικά η Ηγεμονία της Γερμανίας και η ολιγαρχία του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών οδήγησαν την ΕΕ σε προοπτική διάλυσης.
Β) Το προσφυγικό ανέδειξε τις αδυναμίες της ΕΕ.
Το Διευθυντήριο της ΕΕ θέλησε να λύσει το προσφυγικό-μεταναστευτικό με Αρχές της παλιάς ανθηρής και ισχυρής Ευρώπης,ενώ ήδη η ΕΕ είχε εξασθενίσει και δεν την έπαιρναν οι δυνάμεις για γενική και ανεμπόδιστη υποδοχή των προσφύγων -μεταναστών με μπόλικη φλυαρία καπιταλιστικού Ανθρωπισμού.
Το μεταναστευτικό επιτάχυνε μια διάλυση, που έτσι κι αλλιώς είχε ξεκινήσει.
