Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 4 Μαρτίου 2017 που κυκλοφορεί.
Όταν μια χώρα βρίσκεται υπό κατάρρευση οικονομική και κοινωνική, είναι λογικό οι συνέπειες εκτός από οδυνηρές να είναι και παράπλευρες. Πρώτα στα εργασιακά, τα επαγγελματικά και αναπτυξιακά θέματα που αφορούν τη ζωή μας, και μετέπειτα στην ποιότητα που επιλέγει μια κοινωνία- έστω και υπό όρους και συνθήκες- να πορευτεί και να επιβιώσει.
Κύριος αποδέκτης της χρόνιας κατρακύλας, εθνικής και κατά συνέπεια τοπικής,ήταν- είναι και θα παραμείνει ο πρωταγωνιστής της κρίσης, η νεολαία. Οι νέοι σήμερα δεν έχουν πατήματα, δεν έχουν ρυθμό και δείγματα γραφής για εξέλιξη και πορεία. Με λίγα λόγια το σθένος να υπερπηδήσουν τα εμπόδια και να δημιουργήσουν οι ίδιοι τις προοπτικές που ζητά η κοινωνία και που θα αναβαθμίσει την αγορά. Πλήρης υποταγή.
Θεωρώ πως πληρώνουμε τα σπασμένα παλαιών και βρώμικων επιλογών,νοοτροπίας και διαχρονικού παρτακισμού. Γι’ αυτό και το ταμείο είναι (και δυστυχώς για πολύ ακόμη) μείον. Μέχρι εδώ καλά, το άλλοθι όμως, που πράγματι αποτελεί τρανταχτό άλλοθι, δεν θα καλύπτει εσαεί την όποια αδυναμία των νέων να υπερασπιστούν τα αυτονόητα (και δεν ζω σε άλλη εποχή) δικαιώματα τους. Το δικαίωμα να απαιτεί και όχι να ζητιανεύει, να προσφέρει, να κλείνει τα καθημερινά αδιέξοδα. Ο νέος έχει δύναμη, έχει φωνή, μα έχει κλειστεί στη μιζέρια του- και είναι ο μονός που ξέρει το πώς θα βγει απ’ αυτή.
Η στενότητα, η λιτότητα, η λειψανδρία ιδεών και λύσεων που μαστίζει τις τοπικές κοινωνίες, δεν αποτυπώνεται μόνο μέσα από δείκτες και αναλύσεις, αλλά και από ηθικής, ψυχολογικής πλευράς, κάτι δηλαδή που δεν μπορεί να μετρηθεί. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αναξιοπρεπής εργασία, η αβουλία των νέων, οι μηχανές που δουλεύουν για ένα σκοπό, με συγκεκριμένη τιμή και τακτική. Μηδέν πρωτοβουλία, μηδέν προάσπιση συμφερόντων, μηδέν υπεραξία της εργασίας και των σπουδών. Και όσο η κρίση χειροτερεύει, τόσο θεριεύει η εκμετάλλευση της ανάγκης.
Όμως η κρίση χτύπησε και από πολιτικής πλευράς–και πολύ άσχημα- τους νέους. Εκτός του ότι γύρισαν την πλάτη παντελώς στις πολιτικές εξελίξεις, εκτός του ότι δεν συμμετέχουν στην αφύπνιση που χρειάζεται η κοινωνία, εκτός του ότι δεν αντιλαμβάνονται πια στην όλη απόγνωση τους την αρχή και το τέλος της εθνικής εξαθλίωσης, στρέφονται και παρόλα αυτά σε ανούσιες δραστηριότητες, σε χαβαλετζίδικες ασχολίες που οδηγούν στην ακόμη μεγαλύτερη αποχαύνωση τους. Και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.
Και στο τέλος αναρωτιέμαι, όταν μετά τις θεωρίες ωφελείς να προτείνεις, τί άραγε να πω; Αφού όλοι- μαζί και γω, συμβάλλουμε και διατηρούμε την σύγχρονη αυτή παρακμή, και το λυπηρό, είναι πως κανείς δεν σήκωσε το βλέμμα του να δει αν υπάρχει έστω και κάπου- λίγο φως. Πρέπει να κάνουμε κάτι, άμεσα, το χρωστάμε στον εαυτό μας που περιμένει κάτι καλύτερο. Να σηκωθούμε, να ενημερωθούμε, να μιλήσουμε. Ως εδώ το έχει ο Θεός, το σπίτι μου-σπιτάκι μου, η περιφρόνηση και η αδράνεια. Γιατί αν δεν μπορείς χτίσεις μια αξιότερη κοινωνία με την παρουσία σου, τότε κάντο με την απουσία σου. Κάντο επιτυχημένα. Ίσως έτσι, πού ξέρεις, σε σεβαστεί ξανά.
