Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 6 Μαΐου 2017 που κυκλοφορεί.
Το πρόβλημα δεν είναι ποιά από τις δύο “Δημοκρατίες” (Προεδρική ή κοινοβουλευτική) είναι περισσότερο Δημοκρατία.
Το πρόβλημα είναι ποιά από τις δύο “Δημοκρατίες” στη δοσμένη Χώρα και στη δοσμένη Εποχή συνάδει πιο συντονισμένα (και διεκπεραιώνει αποτελεσματικώτερα) τους στόχους και τις επιδιώξεις της Ολιγαρχίας του Πλούτου.
Στις 16/4/2017 στη Τουρκία έγινε το Δημοψήφισμα, που θα καθόριζε το Πολίτευμα της Τουρκίας (ως Πολίτευμα Προεδρικής Δημοκρατίας με ιδιαίτερα αυξημένες εξουσίες στον Πρόεδρο ή θα παρέμενε κοινοβουλευτική Δημοκρατία, που έτσι κι αλλιώς ο Πρόεδρος θα έχει αρκετές εξουσίες).
Στο σημερινό μας άρθρο θα προσπαθήσομε να εξηγήσουμε μόνο την έκταση της Νίκης (γιατί ήταν μικρή) και τη διαφορά της Δημοκρατίας του Ερντογάν από τη Δημοκρατία του Κεμάλ.
1) Η ερμηνεία της μικρής Νίκης του Ερντογάν
Α) Η πρώτη αιτία είναι ότι ο λαός έχει πολλή κακή πείρα από αστούς Κυβερνήτες και δεν έχει σε κανένα εμπιστοσύνη.
Μια Προεδρική Δημοκρατία βάζει τον λαό από το πίσω πλάνο που τον έχει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία τελείως στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
Τότε πια αν ο Πρόεδρος είναι πολιτικά (και ηθικά) ανεπαρκής με ένα λαό χωρίς θεσμοθετημένα μέσα ελέγχου της Εξουσίας, η Χώρα μπορεί να κατρακυλήσει στην καταστροφή.
Β) Η δεύτερη αιτία είναι ότι ο Ερντογάν είχε στην διάρκεια της διακυβέρνησης του πολλές “ατυχίες” τόσο στο Εσωτερικό, όσο και στο Εξωτερικό.
Δεν φάνταζε στο λαό ως μεγάλος Ηγέτης,που πρέπει να περιβληθεί με
μεγάλες εξουσίες.
Γ) Η τρίτη αιτία είναι η σκληρότητα της αντιμετώπισης του πραξικοπήματος,
που αν περιοριζόταν μόνον στους στρατιωτικούς και αστυνομικούς, που πήραν μέρος στο πραξικόπημα, θα ήταν εκδήλωση αποφασιστικότητας, αλλά αν επεκτείνεται σε υπαλλήλους, καθηγητές και δικαστές και μάλιστα σε μαζική κλίμακα, είναι πια εκδήλωση φόβου απέναντι στο λαό και κίνηση συντριβής του ηθικού της πολιτικοποιημένης κοινωνίας.
Ο Ερντογάν έδωσε εξετάσεις εχθρού της Δημοκρατίας και όχι υπερασπιστή της.
Από κει και πέρα προς τι ο λαός να του δώσει μεγάλες εξουσίες: μήπως για να
κάνει νόμιμα,ό,τι έκανε προηγούμενα παράνομα;
2) Ποιά “Δημοκρατία” είναι περισσότερο Δημοκρατία;
Η Δημοκρατία έχει περιεχόμεν (εννοείται:κοινωνικό) και μορφή (πολιτικής
διεύθυνσης).
Η Αστική” Δημοκρατία” ως προς το περιεχόμενο ούτε ως Προεδρική,ούτε ως κοινοβουλευτική είναι Δημοκρατία.
Η Αστική “Δημοκρατία”είναι Εξουσία της Ολιγαρχίας του Πλούτου.
Αρκεί να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας,ότι η Αστική Τάξη είναι το 1-2% του πληθυσμού της Χώρας και στη Βουλή διαθέτει 3 με 4 Κόμματα,που εναλλάσσονται στην Εξουσία έχοντας παραπλήσια πολιτικά Προγράμματα, [που όλως περιέργως πάντα συμφέρουν την Πλουτοκρατία και σπάνια το λαό]
Aν υπάρχει Σοσιαλιστικό Κόμμα,περιορίζεται σε διαχείριση του Καπιταλισμού.
Αν υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα περιορίζεται σε εξωκοινοβουλευτική διαμαρτυρία,ενώ στη Βουλή εκπροσωπείται με μια μικρή μειοψηφία βουλευτών, που είναι αδύνατο να επηρεάσει την επίσημη Πολιτική].
Ως προς την μορφή της η κοινοβουλευτική Δημοκρατία
προσεγγίζει την Δημοκρατία (=δίνει δυνατότητες έκφρασης της λαϊκής γνώμης και του ελέγχου της Εξουσίας από την πολιτικοποιημένη κοινωνία–άλλο τώρα πώς διαμορφώνεται η λαϊκή γνώμη και ποιές πρακτικές συνέπειες θα έχει αυτός ο έλεγχος από την πολιτικοποιημένη κοινωνία).
Η Προεδρική Δημοκρατία μόλις κλείσουν οι κάλπες δεν έχει καμιά σχέση με Δημοκρατία ούτε από μακρυά:Είναι του ενός ανδρός (ή μιάς γυναικός) Αρχή.
3) Η Δημοκρατία του Κεμάλ
Όταν πριν 95 χρόνια διαμορφώθηκε η Τουρκική Δημοκρατία από τον Κεμάλ σε γενικές γραμμές η κοινωνικο-πολιτική κατάσταση ήταν η εξής:
Από τη μια υπήρχε μια αδύναμη και αδιαμόρφωτη Αστική Τάξη με διάφορα
στρώματα (αστικο-τσιφλικάδες, έμποροι, μεταπράτες, βιομήχανοι, τραπεζίτες και μια προφανώς παρασιτική κρατική Γραφειοκρατία) και από την άλλη η κοινή συνείδηση στην Πολιτική Αριστοκρατία, ότι η όποια Αστική Δημοκρατία
δεν μπορεί να στηρίξει το Σύστημα από την διαμαρτυρία του φτωχεμένου λαού.
Αφού έκανε την κυβίστηση του ο Κεμάλ από την Αριστερά στη Δεξιά, διαμόρφωσε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία,όπου πίσω από κάθε Κόμμα εκφραζόταν και ένα στρώμα της Αστικής Τάξης.
Η κατάσταση όμως αυτή ήταν ασταθούς ισορροπίας όχι μόνο γιατί κινδύνευε
από τον εχθρό λαό και έπρεπε να στηρίζεται στις Μεγάλες Δυνάμεις (=στους
ξένους),αλλά επί πλέον κινδύνευε από μια κυριαρχία της αστικοτσιφλικάδικης
Αστικής Τάξης με ένα ιδεολογικό πισωγύρισμα στη βάση του ισλαμισμού και
της Μεγάλης Οθωμανικής Ιδέας.
Διά ταύτα ο Κεμάλ διαμόρφωσε ως επικυρίαρχη Εξουσία ένα Εξευρωπαισμένο
Στρατό,που ήταν πια ο εγγυητής της Ασφάλειας και της ισορροπίας του
Συστήματος (που ήταν υποταγμένο στο Κεφάλαιο και τη Δύση).
4) Η Δημοκρατία του Ερντογάν
Επί Ερντογάν η κυριαρχία της Τραπεζικής Ολιγαρχίας επί του συνόλου της
Αστικής Τάξης ήταν πια αδιαμφισβήτητη (όπως άλλωστε σ όλο το Δυτικό Κόσμο).
Αυτή η Αστική Τάξη (=με την επικυριαρχία του Τραπεζικού Κεφαλαίου) δυνάμωσε
τόσο πολύ ,ώστε να θέλει ν αυτονομηθεί από την επικυριαρχία των ξένων
δυνάμεων (=ΗΠΑ+ΕΕ) και να θέτει δικούς της περιφερειακούς αυτοκρατορικούς
στόχους στη γύρω Περιοχή (Βαλκάνια+Μέση Ανατολή+Καύκασος+Κεντρική
Ασία) υπό το ιδεολόγημα του προστάτη του μουσουλμανικού Κόσμου.
Ένας Στρατός εγγυητής του Συστήματος της υποταγής στην πολιτισμένη Δύση
δεν χρειαζόταν.
Απεναντίας χρειαζόταν ένας Στρατός υποτακτικός στην νέα
απαιτητική, φιλόδοξη και αυτονομημένη Αστική Τάξη.
Καληνύχτα στο καθεστώς του Κεμάλ.
Αν ακόμα παραμένει η εικόνα του Κεμάλ αναρτημένη σε περίοπτη θέση είναι
για λόγους ομαλής διάβασης, χωρίς κοινωνικούς τρανταγμούς στην Εποχή
Ερντογάν.