Την Κυριακή το βράδυ, 18 Ιουνίου και στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Πανόρμου, οι προσκεκλημένοι του Αναγνωστηρίου «ΑΙ ΜΟΥΣΑΙ» είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ζωντανά τον αειθαλή μουσικοσυνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο στο … αμαρτωλό όργανο που ο ίδιος λάτρεψε και που το απογείωσε με το σπάνιο ταλέντο του τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Ο μεγάλος λαϊκός καλλιτέχνης μάγεψε, πράγματι, με τη δεξιοτεχνία του, την αμεσότητά του, τη σεμνότητά του, τη συνολική του παρουσία. Με τον δικό μας Νίκο Κούρο στα πλήκτρα και τη Ζωή Παπαδοπούλου στο τραγούδι αποζημίωσαν τους τυχερούς αποδέκτες της μοναδικής μουσικής αυτής βραδιάς, αυτούς που αψήφησαν τον ανταριασμένο καλύμνικο ουρανό.
Προηγήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Νικολόπουλου με τίτλο: «Η Ζωή μου… τα τραγούδια μου», που αποτελεί ουσιαστικά τη βιογραφία του μεγάλου δημιουργού, συγγραφέας του οποίου είναι ο Κώστας Μπαλαχούτης.
Ο συγγραφέας, διακεκριμένος ερευνητής του ελληνικού τραγουδιού, βαθύς γνώστης του χώρου και με πλατιά και πολύπλευρη σπουδή του απέραντου ελληνικού μουσικού τοπίου, ακτινογράφησε μέσα σε λίγα λεπτά με γλαφυρότητα και σαφήνεια τον άνθρωπο, τον δημιουργό και καλλιτέχνη Χρήστο Νικολόπουλο. Έχει χρηματίσει επί μακρόν δ/ντής των μουσικών περιοδικών «Δίφωνο» και «Όασις» και σήμερα είναι δ/ντής στο ogdoo.gr. Άνθρωπος με πολλές περγαμηνές στο χώρο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, αφού έχει επιμεληθεί με επιτυχία καλλιτεχνικά προγράμματα και παραστάσεις. Συγγραφέας κι άλλων βιογραφιών μεγάλων καλλιτεχνών του χώρου της μουσικής, αλλά και, εσχάτως, ανερχόμενος στιχουργός.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος στο σύντομο χαιρετισμό του επιβεβαίωσε δια ζώσης την ποιότητα του χαρακτήρα του, αυτή που μόνο από τις οθόνες μας όλα αυτά τα χρόνια έχουμε άπαντες διαμορφώσει. Λιτός, αληθινός, προσηνής, αγέρωχος κι αγέραστος. Παρότι έχει κατακτήσει με την εργατικότητά του, το ταλέντο του και την αξιοσημείωτη αντοχή του τους μουσικούς αιθέρες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, παραμένει προσγειωμένος, σεμνός, γήινος. Παραμένει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Στο τέλος ο μουσικοσυνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος υπέγραψε αφιερώσεις στα βιβλία του που μέσα σε λίγα λεπτά γίνανε ανάρπαστα.
Παραθέτουμε την εισαγωγική ομιλία του προέδρου του Αναγνωστηρίου κ. Παναγιώτη Γιαμαίου:
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Σας καλωσορίζουμε στην αποψινή εκδήλωση τιμής στον μουσικοσυνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο για την πεντηκονταετή προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι.
Με την εισαγωγή μου θα σας πάω τέσσερις δεκαετίες πίσω. Θυμάμαι: Ήταν καλοκαίρι του 1977. Τέτοιες μέρες, μετά τις εξετάσεις των σχολείων μας και ολόκληρη η παραλιακή του νησιού μας έσφυζε από ζωή. Μυρτιές, Μασούρι, Καντούνι, Λινάρια, Καστέλι δεν είχαν τότε τη σημερινή τουριστική ανάπτυξη, οπότε ο κόσμος όλος έμενε και ξέδινε στην Πόθια. Από το Επαρχείο προς το Λιμεναρχείο μεσουρανούσαν τα ζαχαροπλαστεία του Πανορμίτη του Πατέλλη ή αλλιώς του Μήλα, του Φέκια, του Παζάκου, και του Τηλιακού. Η σοκολατίνα σεράνο, ο καφές φραπέ με μπίλια (παγωτό) και ο πασατέμπος είχαν τα Σαββατοκύριακα την τιμητική τους, μέσα ασφαλώς, σε ένα ασφυκτικό νυφοπάζαρο. Προς την άλλη πλευρά, προς του Καμπουράκη, και ιδίως στου Μιχαλαρά δεν έπεφτε καρφίτσα. Πιο μέσα, δε, στις ταβέρνες στοιβαγμένοι οι τυχεροί πελάτες απολάμβαναν τα νόστιμα μεζεδάκια τους. Τα τζουκμπόξ στη διαπασών και το τραγούδι «ΥΠΑΡΧΩ» να παίζει με μια συχνότητα οκτώ στα δέκα. Η φωνή του ανεπανάληπτου και μοναδικού Στέλιου Καζαντζίδη να σκεπάζει σαν γλυκός οδοστρωτήρας κάθε άλλο ήχο, ευχάριστο ή ενοχλητικό κι όλος ο κόσμος χαμογελαστός, αισιόδοξος, ανέμελος και ανυποψίαστος τότε για τα σημερινά στενόχωρα και αποπνικτικά που τον περίμεναν. Συνθέτης του τραγουδιού, ακούγαμε, ο Χρήστος Νικολόπουλος. Ήταν τριάντα χρόνων τότε, ενώ τη σύνθεση αυτού του τραγουδιού την είχε κάνει δύο χρόνια πριν, στα 28 του, δηλαδή το 1975.
Σαράντα χρόνια μετά ο μεγάλος αυτός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού βρίσκεται ανάμεσά μας. Και είμαστε τυχεροί που έχουμε απόψε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε ζωντανά.
Νιώθω, πράγματι, δέος γι’ αυτόν τον μεγάλο δημιουργό, ο οποίος για 50 ολόκληρα χρόνια μεσουρανεί στο ελληνικό μουσικό στερέωμα. Είναι ένας αστείρευτος ποταμός ποιοτικής λαϊκής μουσικής, που δονεί τις ευαίσθητες χορδές κάθε ελληνικής ψυχής μέσα κι έξω από τη χώρα. Ο Χρήστος ο Νικολόπουλος είναι μόνος του μια σχολή, έχει σφραγίσει μια εποχή και κατατάσσεται από τώρα στο πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων δημιουργών στο χώρο της μουσικής.
Είναι απόψε κοντά μας για δύο λόγους: Πρώτον για την παρουσίαση του βιβλίου του, τη βιογραφία του ουσιαστικά, με τίτλο «Η Ζωή μου… τα Τραγούδια μου» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Αλκυών. Το υπογράφει ο συγγραφέας του κ. Κώστας Μπαλαχούτης, ο οποίος και θα κάνει σε λίγο την παρουσίαση. Την έκδοση προλογίζουν οι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Χάρις Αλεξίου και Γιώργος Νταλάρας. Και δεύτερον για να μας αποζημιώσει, παίζοντας ο ίδιος πολλές από τις μεγάλες του και αγαπημένες μας επιτυχίες.
Θα επανέλθω στο μεγάλο μας προσκεκλημένο, αφού πρώτα σας συστήσω και τα υπόλοιπα μέλη της εκλεκτής συντροφιάς του.
Ως Αναγνωστήριο και ως Καλύμνιοι οφείλουμε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον διαμεσολαβητή, στον προξενητή αυτής της ιστορικής, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εκδήλωσης τιμής στον Χρήστο Νικολόπουλο. Στο συμπατριώτη μας, τον Νίκο τον Κούρο, ένα παιδί βγαλμένο από τα σπλάχνα αυτού του ιστορικού βράχου, που κατάφερε με την εργατικότητά του, τη συνέπειά του, τη μεθοδικότητά του και προπάντων με το ταλέντο του να μεσουρανήσει κι αυτός στο χώρο της μουσικής και, κυρίως, στην ενορχήστρωση στον ελλαδικό χώρο. Είναι βέβαιο ότι και ο Νίκος αποτελεί καμάρι της ιδιαίτερης πατρίδας του κι απόψε νιώθουμε όλοι εμείς, το εισπράττουμε θα έλεγα, ότι επιθυμεί να κάνει ένα δώρο σ’ όλους εμάς, τους ανθρώπους της γενέτειράς του, στους συμπατριώτες του, και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε. Απόψε, λοιπόν, δυο μοναδικοί δεξιοτέχνες, ένας του μπουζουκιού κι ένας των πλήκτρων θα μας απογειώσουν, για να ξεχάσουμε λίγο τα γιούρο γκρουπ, τις συνόδους κορυφής, τις αξιολογήσεις, την ποσοτική χαλάρωση και τα συνακόλουθα. Απόψε θα έχουμε, οπωσδήποτε, ψυχική χαλάρωση!
Με χαρά πληροφορήθηκα, ότι ο τοπικός μας σύλλογος «ΤΟ ΑΜΟΝΙ», του οποίου πολλά μέλη αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρός του, ο Δημήτρης ο Καρδούλιας, είναι απόψε κοντά μας, επιθυμούν και μάλιστα πολύ σύντομα, να πραγματοποιήσουν αφιέρωμα στο Νίκο τον Κούρο, για να αναδείξουν έτσι τη σπουδαία μουσική διαδρομή του και, παράλληλα, να τιμήσουν έναν συμπατριώτη που διαπρέπει για δεκαετίες στο χώρο του. Θα το περιμένουμε με χαρά. Ο σύλλογος αυτός, εκλεκτοί προσκεκλημένοι εξ Αθηνών, είναι μια ομάδα φίλων, εραστών θα έλεγα της μουσικής, που διοργανώνει με επιτυχία, τις δύο τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες, μουσικές βραδιές και συναυλίες πολλές απ’ τις οποίες έχουν χρώμα και άρωμα Χρήστου Νικολόπουλου.
Στην επιτυχία της αποψινής βραδιάς θα συμβάλει και μια άλλη παρουσία, εκλεκτό μέλος αυτής της συντροφιάς, η καταξιωμένη τραγουδίστρια που όλοι αναγνωρίζουμε, αγαπάμε και απολαμβάνουμε συχνά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, η γλυκιά Ζωή Παπαδοπούλου. Και μόνο ότι η Ζωή Παπαδοπούλου είναι επιλογή του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη σ’ αυτή την ιστορική του κάθοδο λέει πολλά και δε χρειάζεται να προσθέσω εγώ κάτι παραπάνω. Την καλωσορίζουμε στο νησί μας, όπως καλωσορίζουμε και τη σύζυγο του μουσικοσυνθέτη, την κ. Αναστασία, που για σαράντα επτά συναπτά έτη αποτελεί, όπως ο ίδιος αναγνωρίζει και ομολογεί, την κολόνα του σπιτικού τους, με τα δύο τους παιδιά και τα δύο εγγόνια. Τον μάνατζερ του μουσικοσυνθέτη κ. Ταξιάρχη Γκανούρη, καθώς και τον συγγραφέα του βιβλίου, τον κ. Μπαλαχούτη με τη σύζυγό του κ. Ελένη Σταθοπούλου. Να γνωρίζετε όλοι, αγαπητοί επισκέπτες, ότι βρίσκεστε μέσα σε μια πολύ ζεστή αγκαλιά. Θα δώσετε χαρά σ’ όλους εμάς, αλλά, ταυτόχρονα, θα λάβετε ως αντίδωρο την αγάπη μας με γενναιοδωρία.
Δυο λόγια ακόμη για τον Χρήστο Νικολόπουλο, αυτόν τον πηγαίο συνθέτη και δεξιοτέχνη του μπουζουκιού, τον πρωταγωνιστή αλλά και ακούραστο εργάτη της τέχνης του.
Ξεκίνησε από το χωριό Καψοχώρι της Αλεξάνδρειας του Νομού Ημαθίας. Η οικογένειά του δεν είχε τους απαραίτητους πόρους για τις σπουδές του. Έτσι, στράφηκε στη μουσική, μια επιλογή που ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν, αφού ακολουθούσε ενστικτωδώς στέρεες και σίγουρες γονιδιακές καταβολές. Για λόγους καθαρά βιοποριστικούς και με σκοπό να βοηθήσει τη φτωχή οικογένειά του έπαιζε, πολύ μικρός ακόμη, μουσική (μπουζούκι) στην περιφέρεια της ιδιαίτερης πατρίδας του σε γιορτές, γάμους, πανηγύρια κλπ. Το 1963, σε ηλικία δεκαέξι ετών και με την ευχή του πατέρα του ως μόνο εφόδιο κατέβηκε στην Αθήνα. Στην οδό Βερανζέρου και Σατωβριάδου στην Ομόνοια υπήρχε το «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε μουσικούς που τον βοήθησαν να αξιοποιήσει το ταλέντο του και να αναδειχτεί σταδιακά στο χώρο της τέχνης αλλά και της σύνθεσης.
Περισσότερα για την αξιοζήλευτη πορεία του θα μας πει στη συνέχεια ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης μέσα από την πένα του κ. Μπαλαχούτη.
Έκανα αυτή την εισαγωγή, για να υπογραμμίσω την αξία της πορείας αυτού του ανθρώπου και των μηνυμάτων που αυτή αυτόματα εκπέμπει. Ο άγουρος απόπλους, αλλά και στη συνέχεια το ταξίδι του Χρήστου Νικολόπουλου με προορισμό τη δική του Ιθάκη είναι πολύ διδακτικά για όλους μας και κυρίως για τα νέα παιδιά που στις μέρες μας εύκολα παραιτούνται και πολύ πιο εύκολα απογοητεύονται.
Κλείνοντας, να πω τούτο: Αν υπήρχε μηχάνημα το οποίο θα μπορούσε να καταγράψει τις αρετές καθενός μας, κάτι σαν μαγνητική τομογραφία ας πούμε, και το οποίο αυτόματα θα ιεραρχούσε τις αρετές κάθε εξεταζόμενου, για τον Χρήστο τον Νικολόπουλο, σίγουρα, οι πρώτες αρετές που θα ανιχνεύονταν ιεραρχημένες θα ήταν οι εξής: Θέληση, εργατικότητα, υπομονή, επιμονή, σωφροσύνη και σεμνότητα. Μ’ αυτές τις αρετές, το σπουδαίο ταλέντο του και την ευχή των γονιών του κατέκτησε την κορυφή του μουσικού Ολύμπου.
Αγαπητέ Χρήστο Νικολόπουλε, σε καλωσορίζουμε στο νησί μας και σ’ ευχαριστούμε για ό,τι έχεις προσφέρει και θα συνεχίσεις να προσφέρεις στο χώρο της μουσικής