Ήδη ετοιμάζεται το survivor2, καθώς το κανάλι μαζί με εκατομμύρια τηλεθεατές που το έκαναν «δικό τους» έκρινε πως ήταν όχι μόνο κερδοφόρο αλλά και το απόλυτο ριάλιτι που ξεσκέπασε τον παιδικό μας ήρωα που χάσαμε και όλοι θέλουμε να χτίσουμε ξανά.
Με το survivor γίναμε διαφορετικοί. Το προτιμήσαμε πάνω από σαχλές σαπουνόπερες και ποδοσφαιρικές τιτανομαχίες, τάλεντ σόου και ενημερωτικές εκπομπές. Ήταν το ιδανικότερο πρόγραμμα που ταίριαζε σε όλες τις ηλικίες- γυναίκες, άντρες και παιδιά, το παιχνίδι της επιβίωσης που μας προκαλούσε, που μας ταύτισε εξ ολοκλήρου με τους ρόλους και την πείνα των «διάσημων» και «μαχητών».
Το αγαπήσαμε, μάθαμε να ζούμε και να μιλάμε γι’ αυτό, μας χαλάρωνε απ’ τη δουλειά, τους φόρους που έρχονται, τα καθημερινά μας προβλήματα. Ήταν ο μικρόκοσμος του εαυτού μας, ρουφιανιά, ίντριγκα, κλίκες, ηρωοποίηση και ωραιοποίηση των παιχτών που θύμιζαν τις δικές μας εμπειρίες, την δική μας πολυπόθητη «ανατροπή» στις κοινωνικές αδικίες που συναντούμε. Ο Ντάνος ήταν ένα κομμάτι μας, εξού και η λατρεία στο πρόσωπο του.
Survivor ομως τέλος! Και τώρα; Υπάρχει αύριο, ελπίδα, λίγο φως «βρε αδερφέ» να συνεχίσουμε την ανιαρή πορεία της ζωής μας; Φυσικά αστειεύομαι, και θα μπω απευθείας στο ζουμί της υπόθεσης.
Δυστυχώς- πέραν από τις χρωματιστές στιγμές που προσέφερε το ΣΚΑΙ τα βράδια του χειμώνα, μας αποχαύνωσε περισσότερο απ’ όσο ήδη ήμασταν σε φάση αμόκ. Ο κόσμος απαξίωσε την πολιτική (τελείως πια) επικαιρότητα θεωρώντας πως όσο αδιαφορεί εκδικείται την κατάντια που ο ίδιος έχει ψηφίσει. Και το χειρότερο, βρήκε μέσα από την τηλεόραση το άλλοθι που έψαχνε: να μην κάνει αυτοκριτική και να αντιδράσει στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας αλλά να πει το- όλοι ίδιοι είναι μωρέ, δεν αξίζει να ασχολείσαι-!!
Έλα ντε, τί σημασία έχουν -μπρος τις γυναίκες του Σπαλιάρα- τα νέα μνημόνια που υποθηκεύουν την αξιοπρέπεια σου;
Η κοινωνία έχει αλλάξει. Λυπάμαι που το λέω, που υπομένουμε τόσα, που αντιλαμβανόμαστε τα ελάχιστα και δεχόμαστε την κατηφόρα που επιλέξαμε. Γιατί άραγε είμαστε τόσο απαθείς σε μια κυβέρνηση που τζογάρει με την εθνική μας συνείδηση- την φτώχεια-την ανοχή και τους θεσμούς; Γιατί ενώ μας κοροϊδεύουν και στύβουν κάθε υγιή επιχείρηση εμείς τσακωνόμαστε για ανθρώπους που έγιναν «κάτι» από το πουθενά; Γιατί τελικά πίσω από κάθε survivor και μικρή ιστορία κρύβεται η αδυναμία να κάνουμε κάτι και μεις για τον κόσμο αυτό, τον δύσκολο, τον σκληρό και τον πραγματικό;
Όλα αυτά τα «γιατί», ίσως πρέπει να τα κάνουμε και γρήγορα στον ίδιο μας τον εαυτό- αφού αν άφησε κάτι καλό και χρήσιμο το παιχνίδι-φαινόμενο για τους φίλους της ψυχανάλυσης, είναι να βρούμε και να αποδεχτούμε τα βαθύτερα αίτια γύρω από τη λάθος συμπεριφορά σε πράγματα που μας επηρεάζουν και μας διαμορφώνουν -κριτικά- δυσαναλόγως.