Είναι πασιφανές πως δεν χρειάζεται πρόλογος για τον πραγματικό Καλύμνιο Γιάννη Χαλίκο. Έναν σύγχρονο φιλάνθρωπο και επίσημα ευεργέτη Καλύμνου με τις ευλογίες του Δημοτικού Συμβουλίου – και που παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει προσφέρει τα δέοντα με την μεγάλη οικονομική του δυνατότητα στο νησί και την κοινωνία μας.
Είναι πολλά. Πολλά που δεν ξέρουμε και πιο πολλά που ξέρουμε και αν τα μετράμε θα μπερδευτούμε. Οπως επίσης οφείλω να αναγνωρίσω πως ενώ κι’άλλοι ομογενείς βρίσκονται σε παρόμοια θέση- δεν έχουν πράξει όχι τα ανάλογα αλλά ούτε τα μισά των μισών. Νοσοκομείο-δωρεές-ΚΕΘΕΑ Μητρόπολη-και..και..και. Μα κάπου εδώ θέλω να θίξω ένα πραγματάκι, γιατί το να εκθειάζω τον Γιάννη Χαλίκο δεν βγάζει πουθενά ούτε εν μέρει λέω και κάτι άγνωστο στους συμπολίτες μου. Το θέμα είναι..τί μένει και τί αξιοποιείται;
Ένα μεγάλο ζήτημα είναι να μπορεί η εκάστοτε Δημοτική Αρχή να αναγνωρίζει το πλούσιο έργο πέραν του “ευχαριστώ” (έχε να δίνεις καλέ μου άνθρωπε) αλλά να του δίνει πατήματα να ξεφεύγει και πιο μακριά, επενδυτικά, που θα δώσει και μια ρεαλιστική λύση στο μόνιμο πρόβλημα της ανεργίας. Υπάρχει ένα ξεκίνημα, ναι, και πρέπει να συνεχιστεί!
Ένα δεύτερο είναι αν μπορεί πάλι η εκάστοτε Δημοτική Αρχή να εκτιμά τις “προσφορές” του συμπατριώτη μας και να τις συντηρεί όπως οφείλει να κάνει σαν να ήταν αγοραστές. Να γνωρίζει δηλαδή τη σημασία του να έχεις κάτι που δόθηκε με αγάπη στον τόπο σου και να πρέπει και εσυ να το δώσεις πάλι με την ανάλογη αγάπη- προσοχή και υπευθυνότητα στον παθόντα Καλύμνιο που τόσο το αναζητά. Δεν επιτρέπεται να το πετάς, να ερημώνει, να χάνεται στο χρόνο.
Και ένα τρίτο είναι αν μπορεί -επιμένω πάλι- η εκάστοτε Δημοτική Αρχή να αξιοποιήσει ότι δίνεται από τον Γιάννη Χαλίκο- όπως μάθαμε τις προάλλες για την χρηματοδότηση εκτέλεσης όλων των έργων που θα διαμορφώσουν μαζί με την συνεισφορά και συνεργασία του Δήμου έναν πολιτιστικό πολυχώρο/στολίδι για κάθε είδους εκδηλώσεις (!), δωρεά 500.000 ευρώ που δεν αφήνει ασυγκίνητο πραγματικά κανέναν. Και το ζήτημα πια είναι: μπορεί ο Δήμος Καλυμνίων να εξελίσσει με σχέδιο και πρωτοβουλίες τις επενδύσεις-δωρεές σε μορφές δημιουργίας χρήματος και επιχειρηματικών λύσεων στην οικονομική μιζέρια και ανεργία του νησιού μας;
Και τέλος φυσικά, να αφυπνιστεί η “ευκατάστατη” ομογένεια -η όποια μπορεί φυσικά- και να ακολουθήσει τα χνάρια του. Όπως και να αρχίσει ο πολίτης να βλέπει με λιγότερη καχυποψία πια τις αγαθοεργίες του Καλύμνιου-Αυστραλού επιχειρηματία γιατί δεν είναι αυτή η συμπεριφορά που του αξίζει.