“Τα πολλαπλά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της Καλύμνου περιθωριοποιούν στην μιζέρια τα νέα παιδιά”
Κλείνει και επίσημα η παράταση της τουριστικής σεζόν στο νησί της Καλύμνου με το φεστιβάλ λήξης της αναρριχητικής περιόδου και όλοι -καθείς απ’το επαγγελματικό του πόστο- θα κάνουμε την αυτοκριτική και τον απολογισμό στα (ελπίζω) θετικότερα αποτελέσματα από πέρσι και κάθε πέρσι.
Η πικρή αλήθεια πίσω από τα φλας και τα αισιόδοξα μηνύματα είναι πως αρχές Οκτώβρη τελειώνουν τα “μεροκάματα” των νέων, και η Κάλυμνος όπως είναι φυσικό για κάθε ακριτική περιοχή με τις δεκάδες δυσκολίες ερημώνει και μπαίνει ξανά στην γνωστή τροχιά της κοινωνικής εσωστρέφειας. Φυσικά, οι φοιτητές του νησιού έχουν ήδη αναχωρήσει για την συνέχεια των σπουδών τους ελπίζοντας -όπως όλοι και αυτοί- στο “καλύτερο” αύριο που ίσως κάποτε ξημερώσει.
Δεν είμαι μηδενιστής αλλά ρεαλιστής. Το λέω αυτό γιατί πέραν του οικονομικού προβλήματος που δυστυχώς δεν φτιάχνεται με την ευχή του λυχναριού, οι νέοι τον χειμώνα κλείνονται στην τραγική πραγματικότητα που κανείς δεν έλαχε (πολίτες και πολιτικοί) ν’αντιμετωπίσει. Κλείνονται στον εαυτό τους και στην κατάθλιψη των καλλιτεχνικών- των πολιτιστικών και των δημιουργικών αδιεξόδων που λειτουργούν και ως πλατύσκαλο για τα χειρότερα εγκληματικά φαινόμενα που έρχονται μετά. Αν δεν το καταλάβαμε ακόμη, οι νέοι δεν έχουν το παραμικρό κίνητρο να βρουν νόημα και χρώμα στην “μπόρα” της πολιτειακής αδιαφορίας.
Ναι, μια βόλτα στο βουνό, ένα τζόκινγκ στο λιμάνι και μια ρόδα αγκαλιά που ψάχνει να ‘βρει τα χαμένα ηλιοβασιλέματα των αναμνήσεων, είναι μια γκάμα επιλογών που ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει μέσω της φύσης για την πνευματική του ανάταση. Όμως, δυστυχώς, δεν φτάνει. Και μια κοινωνία που πασχίζει ν’απαλλαγεί από τα χρόνια εξαρτημένα νοσήματα της, όφειλε προ πολλού να έχει ευαισθητοποιηθεί.
Τί θέλω να πω.. ρίχνοντας το ηθικό βάρος στην πρόληψη και όχι την θεραπεία, προσπαθώ να προβληματίσω και να προβληματιστώ: μα πώς γίνεται να μην υπάρχουν βασικές ψυχαγωγικές λύσεις στις ανησυχίες των νέων παιδιών που αύριο θα επιφέρει μόνο καλά πράγματα στην γενικότερη αναβάθμιση του τόπου(;)..πώς γίνεται να μην υπάρχει ένα σινεμά, ένας πολυχώρος τέχνης και πολιτισμού, ένας φορέας νεανικών δραστηριοτήτων που θα βοηθήσουν και θα ζωντανέψουν τα παραγωγικά μέλη του νησιού που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη(;)..πώς γίνεται να μην υπάρχει ένα συμβούλιο νεολαίας που θα μετέχει στα κοινά του τόπου και θα κρίνει με συνεχείς δημοκρατικές διαδικασίες διαλόγου τα πεπραγμένα της Δημοτικής Αρχής και του όλου θεσμικού φορέα του Δημοτικού συμβουλίου;
Πώς γίνεται να μην υπάρχει ένας φορέας (είτε διαδικτυακός) επιχειρηματικότητας που θα μαζέψει όλα τα αυθόρμητα και “άνεργα” μυαλά σε καινοτόμες πρωτοβουλίες και απόπειρες “μη κοστοφόρων επενδύσεων” και που θα φέρουν με ίδιους πόρους χρήμα και ποιότητα στο νησί; Πώς γίνεται να μην υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις (πλην ιδιωτικών ενεργειών) καθαριότητας- ανακύκλωσης και φιλανθρωπικού σκοπού για να τονωθεί και πάλι το αλληλέγγυο αίσθημα του υπευθύνου πολίτη;
Κλείνοντας να τονίσω πως υπάρχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις όμορφων δραστηριοτήτων που ξυπνούν και μορφώνουν τα νέα παιδιά. Και μια λύση είναι -μέχρι και αν κινητοποιηθεί η εκάστοτε Δημοτική Αρχή- να τα παροτρύνουμε στις υπάρχουσες αθλητικές- εναλλακτικές και μουσικές μορφές ψυχαγωγίας που τόσο μας ωφελούν και έχουμε ανάγκη!