Άρθρο που δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 2 Ιουνίου 2018
Αυτές τις μέρες (Απρίλης του 2018) γίνεται πολύς λόγος στα ΜΜΕ για μια Αναθεώρηση του Συντάγματος. Από κυβερνητικής πλευράς γίνεται λόγος για διαμόρφωση ενός δημοκρατικότερου Συντάγματος.
Με το σημερινό μας άρθρο θ’ αποδείξουμε: Το Σύνταγμα μας με μια Αναθεώρηση δημοκρατικότερο μπορεί να γίνει, αλλά δημοκρατικό δεν μπορεί να γίνει.
1) Τι είναι Σύνταγμα;
Πολλές φορές έχουμε από τα άρθρα μας δώσει τον ορισμό του Νόμου.
Αφού το Σύνταγμα είναι ο Νόμος των Νόμων, ο ορισμός μας ισχύει κατά μείζονα λόγο (=για ένα επί μέρους Νόμο θα μπορούσε να μην ισχύσει πλήρως ο ορισμός μας, για το Σύνταγμα όμως ισχύει πλήρως)
Ιδού ο ορισμός του Νόμου (ακόμα μια φορά): “Νόμος είναι η γραπτή θέληση της κυρίαρχης Τάξης” διηθημένη μέσα απ’ τα συμφέροντα της Κρατικής Γραφειοκρατίας και περιοριζόμενη από την δυναμική του Εργατικού Κινήματος
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι από την Αναθεώρηση μπορούμε να περιμένουμε μια άλλη έκφραση των συμφερόντων της Κρατικής Γραφειοκρατίας και μια άλλη παρουσίαση της δυναμικής του Εργατικού Κινήματος.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε ακύρωση της θέλησης της κυρίαρχης Τάξης.
2) Δημοκρατικότερο ίσως-Δημοκρατικό ποτέ.
Α) Δημοκρατικός με την κοινή χρήση του όρου, είναι εκείνος που δίνει περισσότερες δυνατότητες στο λαό (που μπορεί να είναι και τελείως τυπικές) να περιορίσει με την παρέμβαση του το γεγονός ότι το Σύνταγμα είναι “η γραπτή θέληση της κυρίαρχης Τάξης”.
[Αυτό φυσικά μπορεί να συμβεί με μια Αναθεώρηση του Συντάγματος] Δημοκρατικός με την επιστημονική σημασία του όρου είναι εκείνος που διασφαλίζει και κατοχυρώνει την θέληση του λαού διαλύοντας την θέληση της κυρίαρχης Τάξης είτε αυτή είναι γραπτή ,είτε άγραφη.[Αυτό αποκλείεται να συμβεί με μια Αναθεώρηση του Συντάγματος]
Β) Από μια Συντακτική Συνέλευση θα μπορούσε να περιμένει κανείς περισσότερα. Αλλά και τότε εάν θα υπάρξει δημοκρατικό Σύνταγμα ή όχι, δεν θα καθοριστεί από το ότι η Συνέλευση είναι Συντακτική, αλλά από τον συσχετισμό των πολιτικο-κοινωνικών δυνάμεων, που παρίστανται. Δηλ.η δημοκρατικότητα του Συντάγματος δεν είναι τεχνικό ζήτημα, αλλά πολιτικό. Απλά στην Συντακτική Συνέλευση, εφ’ όσον όλα γράφονται εξ αρχής, υπάρχει δυνατότητα να προκύψει κάτι πιο δημοκρατικό.
Απεναντίας από την Αναθεωρητική Συνέλευση, που όλα είναι προδιαγραμμένα και οι πιο ριζοσπάστες μόνο διορθώσεις και επιδιορθώσεις μπορεί να κάνουν.
3) Ο αντιδραστικός χαρακτήρας των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων
Α) Το κρατικό Πανεπιστήμιο στο Αστικό Σύστημα δεν μπορεί να είναι ένα δημοκρατικό Πανεπιστήμιο.
Ο όρος όμως “Αστικό”Κράτος δεν είναι κατοχυρωμένος θεσμικά: πολιτικός όρος είναι. Επισήμως το Κράτος είναι του ελληνικού λαού. Επομένως στο όνομα του ελληνικού λαού, οι προοδευτικές δυνάμεις μπορεί να επιφέρουν αλλαγές στο Πανεπιστήμιο, που να περιορίζουν πότε λίγο και πότε περισσότερο την κυριαρχία της Αστικής Τάξης στο Πανεπιστήμιο και από απόλυτη να την κάνουν σχετική.
Β) Στο Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο υπάρχει μόνο το κριτήριο του κέρδους και η λογική της Ολιγαρχίας του Πλούτου είναι το Πανεπιστήμιο να στοχεύει σε Παραγωγή και Υπηρεσίες γρήγορου και εύκολου πλουτισμού.
Αντίθετα το κρατικό Πανεπιστήμιο ,η όλη συγκρότηση και λειτουργία του Πανεπιστημίου [έστω τυπικά -με την παρέμβαση του λαικού Κινήματος μπορεί να γίνει έν τινι μέτρω ουσιαστικά] πρέπει να υπηρετεί τα μακρόπνοα σχέδια της Χώρας.
Γ) Το Πανεπιστήμιο έχει μια αναλογία ανθρωπιστικών, φυσικών και τεχνικών Επιστημών. Άλλη είναι αυτή η αναλογία στο κρατικό και άλλη στο Ιδιωτικό Πανεπιστημιο.
Άλλο είναι το περιεχόμενο των ανθρωπιστικών Επιστημών εδώ και εκεί και με άλλο τρόπο εμπλέκονται οι ανθρωπιστικές
Επιστήμες με τις φυσικές και οι φυσικές και τις τεχνικές στα δύο είδη Πανεπιστημίων (λόγω των διαφορετικών στόχων των δύο Πανεπιστημίων)
4) Η επάρκεια της εξέτασης των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων
Για να επιδιώξει η Αναθεωρητική Βουλή να περάσει το ζήτημα των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, σημαίνει ότι η πλειοψηφία της διαπνέεται από Νεοφιλελεύθερες Αρχές (=είναι υποταγμένη στα συμφέροντα του Τραπεζικού Κεφαλαίου και γενικότερα της Ολιγαρχίας του Πλούτου).
Δεν έχει καμιά λογική να περιμένουμε από βουλευτές που πήραν γραμμή από τους Τραπεζίτες για ένα άρθρο, για όλα τα άλλα να πάρουν γραμμή από το λαϊκό Κίνημα!
Άρα δεν χρειάζεται ν αναφέρουμε άλλο παράδειγμα. Εμείς όμως για χάριν των δύσπιστων θα το αποτολμήσουμε
Α) Σε παλιότερο άρθρο μας αναφέραμε το ζήτημα της Απλής Αναλογικής.
Δεν μπορούμε να επανέλθουμε, υπενθυμίζουμε μόνο την ουσία εκείνου του άρθρου: Η Απλή Αναλογική είναι ζήτημα πολιτικής Τεχνολογίας, που προσδιορίζει την διάταξη των Πολιτικών δυνάμεων με ακρίβεια: Πλην όμως δεν μας εξηγεί την πλήρη αναντιστοιχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων (=η Αστική Τάξη όντας το 5% του πληθυσμού εκπροσωπείται στη Βουλή με το 95% των βουλευτών, έστω κι αν οι Εκλογές γίνουν με Απλή Αναλογική)
Β) Ένα άλλο θέμα που μπορεί να τεθεί υπό Αναθεώρηση είναι ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και το εύρος των Εξουσιών του.
Η όποια αλλαγή στο ζήτημα αυτό δεν αναβαθμίζει την Δημοκρατία (με την ουσιαστική έννοια του όρου). Αυτό που μπορεί να συμβεί είναι: Με μια άμεση εκλογή του Προέδρου και με ευρύτερες δικαιοδοσίες του Προέδρου να χρειάζονται περισσότερες και πιο περίπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να γίνει Νόμος η θέληση της Άρχουσας Τάξης.
5) Ο Νόμος περί ευθύνης Υπουργών ως “εξαίρεση”
Ο Νόμος περί ευθύνης Υπουργών είναι αρνητικός, γιατί καλύπτει την διαφθορά της Κυβερνητικής Γραφειοκρατίας. Εάν αλλάξει θα είναι θετικό στοιχείο, γιατί ο παρασιτισμός του Καπιταλισμού θα γίνει κατά τι μικρότερος και στην ακραία περίπτωση της πλήρους διάλυσης της διαφθοράς (καλά κρασιά!), ο παρασιτισμός του Καπιταλισμού θα περιοριστεί στον λογικά αναμενόμενο βαθμό από την Βάση και το Εποικοδόμημα του Συστήματος (=δεν είναι ανάγκη να καταχραστεί ο Υπουργός του Καπιταλισμού για να είναι παράσιτο–και μόνο το γεγονός ότι πληρώνεται από το δημόσιο Ταμείο για να στηρίζει με θεσμικό τρόπο τα συμφέροντα της Πλουτοκρατίας, τον χαρακτηρίζει ως παράσιτο)
Άρα ακόμα κι αν αλλάξει ο Νόμος περί ευθύνης Υπουργών το Σύνταγμα δεν γίνεται δημοκρατικό
