Η γερασμένη βελανιδιά, στον αυλόγυρο του ΙΝ. Αρχαγγέλου
στην Κάλυμνο
Είναι μερικοί άνθρωποι, δέντρα ή και βράχοι (η πέτρα του άη Γιώργη στο ανηφορισμα για το Αργος-Κότσινα φρύτζια), που λόγω της ιδιαιτερότητάς τους (δράση αν πρόκειται για ανθρώπους, μέγεθος, σχήμα, διάρκεια ζωής κλπ. αν πρόκειται για άψυχα.) έχουν εμβληματική παρουσία και σημασία για μια περιοχή, ένα τόπο , μια κοινωνία, γιατί σηματοδοτούν σύγχρονες η αλλοτινές εποχές, λίγους ή και πολλούς καιρούς που μπορούν να μετρηθούν με λίγες μονάδες χρόνου ή και με αιώνες
Ο λόγος μου εδώ για ένα προγονό μας που πέθανε. Τον πιο παλιό που είχαμε.
Όχι, μη βαστείτε, μην πάει η σκέψη σας σε κανένα άνθρωπο…για ένα δέντρο θα μιλήσω. Για τη βελανιδιά του Αρχαγγέλου.
Θα μου πείτε, αξίζει κανείς, μέσα στα τόσα προβλήματα της καθημερινότητας, να απασχολήσει τη σκέψη του ένα δέντρο; Δεν ξέρω, όμως τη δική μου την απασχόλησε, γιατί αναφέρομαι όχι σε ένα συνηθισμένο δέντρο, αλλά στην πολυαιωνόβια και ιδιαίτερα εμβληματική για την περιοχή και γιατί όχι για όλη τη Κάλυμνο, βελανιδιά του Αρχαγγέλου.
Πέρασα χθες με το αυτοκίνητό μου από τη εκκλησιά και η ματιά μου έπεσε πάνω σε ένα κενό. Σταμάτησα πλησίασα και είδα ότι είχαν κοπεί όλα τα κλωνιά του δέντρου και έμεινε, νεκρός πια, μόνο ο κορμός. Βλέπετε δεν άξιζε να μένουν, αφού ήδη από καιρό σχεδόν όλα δεν είχαν πια ζωή.
Τι κρίμα. Πριν από λίγα μόλις χρόνια η βελανιδιά αυτή στεκόταν αγέρωχη και από τη μια της πλευρά αγκάλιαζε στοργικά την εκκλησιά του Αρχαγγέλου και από την άλλη άπλωνε σε όλη την αυλή την πλούσια σκιά της. Στεκόταν κάπου 800 χρόνια όρθια, τόση υπολόγισαν τη ζωή της οι ειδικοί-ρεκόρ μακροβιότητας για αυτό το είδος. Δηλαδή γύρω στα 700 χρόνια πριν της κάμει συντροφιά η εκκλησιά του Αρχαγγέλου-το πιο παλιό μας δέντρο.
Τι και πόσα θα μπορούσε, αν είχε γλώσσα να μας διηγηθεί.
Για πόσους ανθρώπους γνώρισε, πόσες γενιές και πόσες φυλές. Βυζαντινούς. Φράγκους, Μπαρμπερίνους και άλλους πειρατές, Τούρκους, Ιταλούς, Γερμανούς, Εγγλέζους, μα και Έλληνες στα στερνά της. Τι θα άκουσε να λένε κάτω από τη βαθιά σκιά της. Πόσες ιστορίες, αφηγήσεις, συναισθήματα, καταστάσεις πολιτικές και κοινωνικές. Πόσα γλέντια και πανηγύρια, τόσα και τόσα της καθημερινότητας στη ζωή των ανθρώπων…Αν είχε μιλιά θα μας τα έλεγε και εμείς πολλά θα μαθαίναμε σημαντικά και ασήμαντα, δεν έχει σημασία, αφού όλα είναι μέσα στον καμβά της ζωής και του αέναου χρόνου που κυλά και συμπαρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.
Όμως « τα πάντα ρει και ουδέν μένει » ,όπως είπε και ο Ηράκλειτος. Έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για τη βελανιδιά. Τώρα θα μου πείτε σαν κάπως απότομα δεν ήρθε; Νομίζω πως ναι. Πριν από λίγα ακόμα χρόνια ήταν πολύ θαλερή και έδειχνε να έχει ακόμα κάποιους αιώνες ζωής. Μήπως έφταιξε τίποτα; Δεν ξέρω. Ίσως το τσιμέντωμα της αυλής της, ίσως κάποιες γύρω αυτήν άλλες επεμβάσεις ή και μολύνσεις… ίσως όμως τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί απλά να ήρθε η η ώρα της, που λένε, και πέθανε.
Όπως να έχουν τα πράγματα ένας πρόγονός μας, ο πιο παλιός πέθανε και τώρα θα μείνει μόνο ως ανάμνηση σε όσους τη γνώρισαν. Όσο να’ναι νιώθει κανείς στη θέα του άψυχου κορμού της βελανιδιάς ένα σφίξιμο στο στομάχι, έστω και αν δεν πρόκειται για άνθρωπο, όχι μόνο επειδή βλέπει κάτι που πέρασε και έφυγε παίρνοντας μαζί τους τόσες αναμνήσεις, αλλά και γιατί του υπενθυμίζει και τη δική του κοινή αδυσώπητη μοίρα.
Και κάτι άλλο. Φέτος, τώρα δηλαδή που κόπηκε η βελανιδιά, λες από συγκυρία, δεν έγινε το γλέντι για τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, που είχε καθιερωθεί εδώ και χρόνια να γίνεται κάθε χρόνο κάτω από τη σκιά της
Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του kalymnos-news.gr πριν 2 μήνες περίπου με τη Μπέττυ Μαίλλη και το Μάμα Χαραμαντά
