Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 30 Ιουνίου 2018
Το ότι η ανάγκη βιαστικής λύσης για το όνομα της ΠΓΔΜ ήταν εντολή των Αμερικανών, δεν χρειαζόμασταν τον Λεβέντη για να το μάθουμε
Το ότι όμως ένας αυθόρμητος και απλοϊκός Αρχηγός μας στέλλει την προσωπική του μαρτυρία από την συνάντηση του με τον Αμερικανό πρεσβευτή, έχει την ιδιαίτερη σημασία του (=βεβαιωθήκαμε για ό,τι θεωρούσαμε λογικά δεδομένο).
Το σημερινό μας άρθρο ξεκινάει από αυτό το λογικά δεδομένο, ότι η ανάγκη λύσης για το όνομα της ΠΓΔΜ ήταν εντολή των Αμερικανών και Ευρωπαίων επικυρίαρχων για ανοίξει ο δρόμος ένταξης της ΠΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Όλα τα υπόλοιπα περί προοδευτικότητας των μεν και πατριωτισμού των δε είναι από πολιτικές σκοπιμότητες μέχρι σαχλή φλυαρία.
1) Η πεμπτουσία του ζητήματος
Ο Λένιν έλεγε, ότι “σ ένα κουβάρι αντιθέσεων το πρόβλημα είναι να επισημάνουμε τον κόμπο εκείνο, η λύση του οποίου ξεδιαλύνει όλο το κουβάρι”. Αυτός ο κόμπος των αντιθέσεων είναι η ανάγκη Αμερικανών και Ευρωπαίων επικυρίαρχων να εντάξουν την ΠΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ για να κυκλώσουν πλήρως τη Ρωσία (ή να την εκτοπίσουν από την ΝΑ Ευρώπη).
Τόσο η Κυβέρνηση, που πουλούσε προοδευτικότητα και φιλία των γειτονικών λαών, όσο η Αστική Αντιπολίτευση (κυρίως η ΝΔ),που πουλούσαν Πατριωτισμό, παρέκαμπταν (=σιωπούσαν) ακριβώς αυτό: την πεμπτουσία του ζητήματος (=ότι ο λόγος γίνεται για να μπεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ η ΠΓΔΜ) .
Από τη στιγμή που ξέρουμε πια την πεμπτουσία του ζητήματος το κουβάρι των αντιθέσεων λύνεται όμορφα και απλά.
2) Το μεγάλο κορόιδο
Από τη στιγμή, που ο Πρόεδρος της Ρωσίας έδειξε δημόσια τα υπερόπλα του, που με ασύμμετρο τρόπο (λιγότερα μεν, αποτελεσματικότερα δε) ανέτρεψε την Αμερικάνικη υπεροπλία, ο κίνδυνος γενικού πυρηνικού Πολέμου απομακρύνθηκε και σε πρώτο πλάνο περνάει ο υβριδικός Πόλεμος.
Μέρος αυτού του υβριδικού Πολέμου εναντίον της Ρωσίας είναι η κύκλωση της Ρωσίας από κάθε πλευρά και πριν απ’ όλα η εκτόπιση της από την Ευρώπη. Μέρος αυτής της πολιτικής ανάγκης Αμερικανών και Ευρωπαίων επικυρίαρχων είναι η ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Βλέποντας Αμερικανοί και Ευρωπαίοι επικυρίαρχοι πόσο καλά συμβιβάζεται ο Αλ.Τσίπρας στα κοινωνικά θέματα σε βάρος του λαού του, μπήκαν στον πειρασμό να του φορτώσουν ένα συμβιβασμό παραπάνω: τον συμβιβασμό στα εθνικά θέματα σε βάρος του έθνους του.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι επικυρίαρχοι γίνονται διπλά κερδισμένοι: πρώτον επιταχύνουν την εξέλιξη κατά ένα χρόνο και δεύτερο κρατάνε την πολιτική τους εφεδρεία (=ΝΔ) ανέπαφη και αμόλυντη.
Ο Αλ. Τσίπρας γίνεται το μεγάλο κοροΐδο, γιατί δίνει την δυνατότητα στον Κυριάκο Μητσοτάκη από Αμερικανόδουλος με πατέντα να εμφανισθεί ως υπερπατριώτη (και διευρυνθεί η δημοσκοπική διαφορά)
3) Η πονηριά του μεγάλου κοροΐδου
Το ότι ο Αλ.Τσίπρας γίνεται το μεγάλο κοροΐδο, δεν σημαίνει ότι δεν θα παλέψει για να διασωθεί. Επιστρατεύει την πονηριά του απέναντι στους Έλληνες μιας και δεν διαθέτει παλικαριά απέναντι στους ξένους.
Δεν φέρνει στην Βουλή τώρα το “Μακεδονικό”, όπως είναι το λογικά αναμενόμενο, αλλά θα υπογράψει την Συμφωνία τώρα, για να ικανοποιήσει Αμερικανούς και Ευρωπαίους επικυρίαρχους και θα το φέρει το θέμα στη Βουλή, όταν τελειώσουν οι σχετικές διαδικασίες στην ΠΓΔΜ δηλ. μετά τις Ελληνικές Εκλογές.
Πλην όμως έμμεσα το θέμα το έφερε στη Βουλή η ΝΔ στα πλαίσια της πρότασης μομφής. Τότε ο πονηρός Αλ.Τσίπρας συζητάει μεν (αναγκαστικά)το “Μακεδονικό”,αλλά το αποσυνδέει από την πρόταση μομφής.
Ο Πάνος Καμένος που έχει το “Μακεδονικό” ως ζήτημα Αρχής, μπορεί άνετα να στηρίξει την Κυβέρνηση τώρα κατά της πρότασης μομφής και όταν έρθει αργότερα το “Μακεδονικό”, άνετα καταψηφίζει την Συμφωνία.
Τότε όμως αν δεν είναι άλλη Κυβέρνηση ,η Συμφωνία θα ψηφιστεί με τις ψήφους των άλλων Κομμάτων.
4) Οι τζάμπα μάγκες
Τόσο η ΝΔ ,όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν πολιτική ιστορία υποταγής στα κελεύσματα των ξένων. Από πουθενά δεν μας προκύπτει πως αυτό δεν αποτόλμησαν σε καλύτερες εποχές (δηλ.την εναντίωση στους ξένους), θα το αποτολμήσουν τώρα (δηλ. αν σε ένα χρόνο γίνουν Κυβέρνηση).
Πλην όμως από τη στιγμή, που η “καυτή πατάτα” είναι στα χέρια του Αλ.Τσίπρα και η Συμφωνία υπογράφεται και χωρίς την στήριξη της Αντιπολίτευσης, δεν τρελαθήκαν να μοιραστούν το πολιτικό κόστος με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γίνεται σήμερα φεστιβάλ πολιτικής υποκρισίας:
Η μεν ΝΔ παρ’ όλο που παλιότερα τα είχε συμφωνήσει όλα, τώρα απορρίπτει την Συμφωνία υποτασσόμενη δήθεν στα κελεύσματα του του λαού!!
Η δε Κεντρώα Αντιπολίτευση βρίσκει αυτή τη Συμφωνία μειοδοτική και γιαυτό (συν τοις άλλοις) στηρίζει την πρόταση μομφής και όταν έρθει στην Βουλή η Συμφωνία, την ψηφίζει δήθεν με βαριά καρδιά (για να συμπληρωθεί το έλλειμμα από τις ψήφους των ΑΝΕΛ).
5) Η ψήφος Πάνου Καμένου
Μπαίνει τώρα το πρόβλημα: Από πού κι ως πού (έστω και στα λόγια) ο δεξιός Π.Καμένος εναντιώνεται στην βούληση των Αμερικανών για την Συμφωνία;
Η απάντηση είναι η εξής:
Το πρόβλημα των Δυτικών επικυρίαρχων είναι να πετυχαίνουν κάθε φορά το απαιτούμενο σύνολο ψήφων βουλευτών για να περάσει ως Νόμος του Ελληνικού Κράτους η δική τους βούληση.
Αυτό πετυχαίνεται και χωρίς την στήριξη του Π.Καμένου στην δοσμένη Συμφωνία.
Δεν πετυχαίνεται όμως χωρίς την στήριξη του Π.Καμένου προς την Κυβέρνηση (δεν βλάπτει ένας σικέ πλουραλισμός)
Διά ταύτα ο Π.Καμένος σπάει κάθε όριο καιροσκοπισμού: από την μια καταδικάζει την Συμφωνία και από την άλλη στηρίζει την Κυβέρνηση
