Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 15 Σεπτεμβρίου 2018
Στη “Νησιώτικη Διαδρομή” της 1/9/2018 και στην σελ.8-9 γίνεται λόγος για ένα αίτημα, που υπέβαλε η Δημοτική Αρχή Καλύμνου στον Πρωθυπουργό στις 6/1/2018 για κατασκευή νέου Αεροδρομίου στην Κάλυμνο και συγκεκριμένα στην Παλιόνησο (προφανώς μεγαλύτερου για να ικανοποιεί τις ανάγκες του νησιού και να συμβάλει πιο αποτελεσματικά στην ανάπτυξη του νησιού)
Απ’ όσα γράφει η εφημερίδα συμπεραίνεται :
α) Η Δημοτική Αρχή έκανε αίτημα στον Πρωθυπουργό, το οποίο δεν το είχε μελετήσει επαρκώς (εάν και κατά πόσον το έργο είναι υλοποιήσιμο).
β) Ο Πρωθυπουργός υποσχέθηκε την κατασκευή του Αεροδρομίουχωρίς να εξετάσει τους απαγορευτικούς παράγοντες υλοποίησης του. Στο παρόν άρθρο θα εξετάσομε πόση αξία έχουν (και γιατί δεν έχουν) οι υποσχέσεις των πολιτικών της χώρας.
1) Το πρώτο εμπόδιο
Α) Το πρώτο εμπόδιο για την κατασκευή νέου Αεροδρομίου είναι το οικονομικό κόστος. Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) το εκτιμά στα 62.500.000 Ευρώ.
Το άμεσο ερώτημα είναι: Η Δημοτική Αρχή που κάνει την πρόταση- αίτημα στον Πρωθυπουργό,δεν έπρεπε να έχει γνώση του κόστους του αιτήματος που υποβάλλει; Δεν έπρεπε προκαταβολικά ν’ απευθυνθεί στην ΥΠΑ (ή όπου αλλού νόμιζε ότι ήταν πιο υπεύθυνα) να ρωτήσει για το κόστος του έργου;
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η Δημοτική Αρχή έδρασε ανεύθυνα.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραβάλει: Και τι μ’ αυτό; Επειδή ένα Αεροδρόμιο στοιχίζει 62.500.000 Ευρώ δεν πρέπει το νησί να έχει Αεροδρόμιο (εδώ πληρώνουμε δις Ευρώ για τα δάνεια που έδιναν οι τοκογλύφοι της ΕΕ και σπαταλούσαν τα ευγενή τρωκτικά της Χώρας μας, στην Κάλυμνο μας έπιασαν οι οικονομίες);!
Ναι, αλλά τότε έπρεπε να υπάρχει μια πρόχειρη μελέτη, που να απέδειχνε, ότι το μακρόχρονο όφελος για το νησί και την Χώρα, θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από το έξοδο των 62.500.000 Ευρώ.
Β) Ας υποθέσουμε ότι ο Δήμαρχος ενός νησιού δεν μπορούσε να ξέρει για το κόστος του Αεροδρομίου και ζήτησε κάτι που δεν έπρεπε να ζητήσει. Ο Πρωθυπουργός της Χώρας αποκλείεται να μην ήξερε πόσο στοιχίζει η κατασκευή ενός Αεροδρομίου και κατά πόσον ο Προϋπολογισμός μετά από Μέτρα, Μνημόνια και τοκοχρεολύσια μπορούσε να διαθέσει για την Κάλυμνο το ποσό των 62.000.000 Ευρώ.
Άρα και οι δύο (Δήμαρχος και Πρωθυπουργός) ήσαν χαμηλής πολιτικής υπευθυνότητας.
2) Το δεύτερο εμπόδιο
Μα ποιά είναι αυτή η Fraport που απαγορεύει κατασκευή Αεροδρομίου σε ακτίνα 100 χιλιόμετρα από το Αεροδρόμιο της Κω;
Πριν απ’ όλα είναι μια Γερμανική Εταιρεία που δεν λέγεται απλώς Fraport, αλλά Fraport AG Frankfurt Airport Services Worldwide και έχει αναλάβει την διαχείριση των 14 Περιφερειακών Αεροδρομίων της Χώρας μαζί με την Slentel United του Ομίλου Κοπελούζου.
Ο όρος των 100 χιλιομέτρων είναι για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους από την διαχείριση του Αεροδρομίου της Κω! Το ξένο και το εγχώριο κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία (υπό την κυριότητα του ξένου κεφαλαίου).
Τώρα μπαίνει ο προβληματισμός: Ο Δήμαρχος από τη στιγμή που δεν λογάριασε το κόστος κατασκευής, θάταν αστείο να πάρει πίσω το αίτημα του γιατί θα είχε αντίρρηση μια Γερμανική Εταιρεία.
Ο Πρωθυπουργός όμως που ξεπούλησε τα 14 Περιφερειακά Αεροδρόμια [Η Βουλή επικύρωσε το ξεπούλημα των Αεροδρομίων με την Πράξη 4389/2016—ΦΕΚ Α 94],δεν έπρεπε να ξέρει με ποιούς όρους τα ξεπούλησε;!
Πού καταλήγουμε; Ο λαός δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική Εξουσία. Αποφασίζουν Άρχοντες και Υπεράρχοντες.
Τυπικά όμως ο λαός είναι παντοδύναμος και έτσι οι πολιτικοί υπάλληλοι (Δήμαρχοι και Πρωθυπουργοί) πρέπει να κοροϊδεύουν τον λαό με διάφορες υποσχέσεις για να του υφαρπάσουν την ψήφο και να μπορεί ο κάθε ένας τους (ανάλογα με το επίπεδο του πόστου του και του ρόλου του) να ανανεώνει τα προνόμια του.
3) Η πολιτική εξουδετέρωση των εμποδίων
To βασικό λάθος που γίνεται στην μελέτη των Δημοτικών ζητημάτων είναι να νομίζεται, ότι τα τοπικά ζητήματα είναι ξεκομένα από τα εθνικά (=τα εθνικής εμβέλειας) και τα εθνικά (στο περιεχόμενο) ξεκομμένα από τα κοινωνικά.
Τώρα έχουμε και νέα διάσταση: Εθνικά και κοινωνικά εξαρτώνται από τα γεωπολιτικά. Φυσικά ως παράδειγμα θα πάρουμε το συγκεκριμένο ζήτημα του νέου Αεροδρομίου.
Α) Ο Δήμαρχος (και όλοι οι ασχολούμενοι με τα Δημοτικά ζητήματα) πρέπει να ξέρει πόσο μετράνε τα 62.500.000 Ευρώ στον Προϋπολογισμό μιας Χώρας με Μέτρα, με Μνημόνια και με Χρέη.
Από τη στιγμή που ως Δήμος και Δημότες σκύβουμε το κεφάλι για να περάσουν από πάνω μας οι πολιτικοί υπάλληλοι του Συστήματος με Μέτρα, Μνημόνια και Χρέη, είναι γελοίο κατόπιν αυτού να ζητάμε από τον Πρωθυπουργό (που υπέγραψε Μέτρα, Μνημόνια και Χρέη και επομένως ξετίναξε οικονομικά την Χώρα) 62.500.000 Ευρώ.
Β) Από τη στιγμή που όταν γίνονταν οι συμφωνίες για τις ιδιωτικοποιήσεις των Περιφερειακών Αεροδρομίων οι Δήμαρχοι κάνανε τον ανήξερο, στη βάση ποιάς λογικής θ αντιμετωπίσουνε τώρα της αξιώσεις της Fraport!
Oι αξιώσεις αυτές είναι καταγραμμένες στις σχετικές Συμφωνίες [και η Fraport απορεί που δεν την ρωτήσανε για το Αεροδρόμιο της Καλύμνου!]
Βλέπουμε λοιπόν πώς μια Πολιτική Υποτέλειας [που στην εποχή του Αλ.Τσίπρα πήρε τη μορφή της παγιδευμένης Πολιτικής=Πρώτα δηλώνουμε πίστη και αφοσίωση στην ΕΕ και τις εντολές της και μετά κάνουμε σκληρές διαπραγματεύσεις].
Γ) Επομένως για να υπάρξει λύση όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα του Αεροδρομίου, αλλά και στο όποιο Δημοτικό ζήτημα (και ιδιαίτερα
Σ’ αυτά που απαιτούν γενναία συνδρομή του Κράτους), πρέπει να μην στηριζόμαστε σε υπαλλήλους της Ολιγαρχίας του Πλούτου (εγχώριας π.χ Όμιλος Κοπελούζου και ξένης π.χ.Fraport), αλλά σε ένα πολιτικοποιημένο (=που ξέρει τι σημαίνει Σύστημα και διεθνείς σχέσεις του Συστήματος) και οργανωμένο λαικό Κίνημα με δική του προσωπικότητα (και όχι κουμανταρισμένο από ψευτοηγέτες ενσωματωμένους προκαταβολικά στο Σύστημα και γραικύλους της Πολιτικής της Εθνικής Υποτέλειας).
Πού καταλήγουμε;
Ο μεν ένας (ο Δήμαρχος) υποβάλλει ένα αίτημα στο βρόντο, απλά για να δείξει ευαισθησία στα προβλήματα των Δημοτών και ν’ αξιοποιηθεί αυτό για ενίσχυση της εκλογικής πελατείας, ο δε άλλος (ο Πρωθυπουργός) συμφώνησε και υπεσχέθη έτσι απλά για εντυπωσιασμό, που μέχρι να διαλυθεί η εντύπωση και η ελπίδα μπορούσαν να κερδηθούν κάποιοι ψήφοι..
Η διαμόρφωση εκλογικής πελατείας είναι ο κοινός παρονομαστής από τον δήμαρχο μέχρι τον Πρωθυπουργό.
Άρα φταίει το Σύστημα και όχι η πολιτική κουλτούρα Δημάρχων και Πρωθυπουργών.
Το Σύστημα πρέπει ν’ αλλάξει δομή και λειτουργία και όχι οι διαχειριστές του στις διάφορες βαθμίδες.
