Γράφει ο Παναγιώτης Γιαμαίος Εκπαιδευτικός
Πρόεδρος του Αναγνωστηρίου «ΑΙ ΜΟΥΣΑΙ»
Η παύση λειτουργίας του ιστορικού διδακτηρίου «Παρθεναγωγείου» ως Δημοτικού Σχολείου και η στέγαση και λειτουργία σ’ αυτό της νέας Σχολής Εμπορικού Ναυτικού γεννά σε όλους μας ανάμεικτα συναισθήματα. Και γι’ αυτό δεν πρέπει αβίαστα κανείς να κάνει πρόχειρες εκτιμήσεις και υπολογισμούς για το αν θα έπρεπε να συμβεί αυτό ή όχι. Η αλλαγή χρήσης του Καλλιμάρμαρου, σήμερα, πρέπει να ειδωθεί από πολλές πλευρές, να σταθμιστεί καλά το συνολικό αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής για τον τόπο μας, για το νησί μας και νηφάλια να …κατασταλάξει καθένας από μας στα συμπεράσματά του.
Οπωσδήποτε, η διακοπή λειτουργίας ενός σχολείου, μετά από εκατόν έξι χρόνια ανεκτίμητης προσφοράς, πληγώνει γενιές μαθητών, γονιών κι εκπαιδευτικών που ζήσανε και ζυμώθηκαν μ’ ένα εκπαιδευτήριο, που όμοιό του δε συναντάς εύκολα στον ελλαδικό χώρο. Κρύβει και θα κρύβει για πάντα στα …ταριχευμένα πλέον σπλάχνα του το μεγαλείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας τεσσάρων γενεών.
Ο πόνος γίνεται βαρύτερος, όταν γνωρίζεις ότι αυτό το αρχιτεκτονικό στολίδι, το οποίο φώτισε χιλιάδες μαθητών και μαθητριών σε καιρούς χαλεπούς είναι η έκφραση κι ο καρπός της πληθωρικής αγάπης προς τους συμπατριώτες του, του Μεγάλου Ευεργέτη του νησιού μας Νικολάου Εμμανουήλ Βουβάλη.
Εντούτοις, εν έτει 2018 πολλά έχουν αλλάξει στο νησί, νέες ανάγκες έχουν προκύψει, νέα δεδομένα διαμορφώνουν μια άλλη πραγματικότητα, τα οποία απαιτούν- κάποιες φορές- ρηξικέλευθες αποφάσεις για μεγιστοποίηση κάποιων ωφελημάτων με αποδέκτη πάντα το κοινωνικό σύνολο.
Έχω την πεποίθηση ότι απ’ αυτήν την μεταβολή θα προκύψει τετραπλό όφελος.
α. Το νησί θα αποκτήσει, επιτέλους, ένα Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα, μια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού, όραμα και αίτημα δεκαετιών της τοπικής κοινωνίας στο σύνολό της. Τα αποτελέσματα, ασφαλώς, αυτονόητα.
β. Θα φοιτούν στον τόπο τους πολλά δικά μας παιδιά, που αναγκάζονται, χρόνια τώρα, να φοιτούν εκτός Καλύμνου. Έτσι θα επουλωθεί μια υπολογίσιμη για το νησί μας οικονομική αιμορραγία. Τα έσοδα που θα έχει, δε, η τοπική κοινωνία από τις δεκάδες φοιτητών από την υπόλοιπη Ελλάδα, θα είναι μια πολύτιμη και διαρκής τονωτική οικονομική ένεση.
γ. Το μαθητικό δυναμικό του 1ου Δημοτικού Σχολείου θα στεγαστεί του χρόνου σ’ ένα νέο, σύγχρονο, λειτουργικό κι ασφαλές κτίριο. Η ανακατασκευή του πρώην «ΚΑΡΠΑΘΕΙΟΥ» θα αναβαθμίσει και πάλι την περιοχή και θα εξασφαλίσει στην …εξορισμένη και διασπασμένη για φέτος σχολική κοινότητα πολύ καλύτερες συνθήκες λειτουργίας και διαβίωσης. Φτάνει να κινηθούν όλοι γρήγορα και του χρόνου, στις 11 του Σεπτέμβρη, να ξαναχτυπήσει εκεί το κουδούνι του αγιασμού.
δ. Να μην ξεχνάμε ότι το 2019, αυτή η μετακίνηση για τα παιδιά του 1ου Σχολείου (Παρθεναγωγείου) στο νέο διδακτήριο θα είναι υποχρεωτική, με αποτέλεσμα το «Βουβάλειο» να μείνει ανενεργό, με τις γνωστές και αυταπόδεικτες σε όλους περιπτώσεις δημοτικών κτιρίων που περιέρχονται – κάτω από παρόμοιες συνθήκες – σε καταστάσεις μαρασμού και εξαθλίωσης, λόγω έλλειψης προστασίας και συντήρησης. Και αν ακόμη οι αίθουσες του «Παρθεναγωγείου» δίνονταν, λέμε, για χρήση σε τοπικούς πολιτιστικούς φορείς και συλλόγους, κανείς απ’ αυτούς δε θα είχε τη συνολική ευθύνη, αλλά και τα μέσα (οικονομικά) για τη συντήρηση αυτού του απαιτητικού κτιρίου. Άρα, μ’ αυτή τη χρήση, τη νέα, εξασφαλίζεται η βέβαιη παρακολούθησή του, τόσο στατικά, όσο και από άποψη εξωτερικής και εσωτερικής εμφάνισης. Πάντα, πιστεύω, ότι ως Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα θα τυγχάνει ιδιαίτερης προσοχής και προστασίας από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή αλλά και από την ίδια τη διοίκηση της Σχολής.
Κλείνω με δύο επισημάνσεις: Η μία ποσοτική, ρεαλιστική και βαθιά ανησυχητική. Η δεύτερη υποθετική, κινείται στη σφαίρα του συναισθήματος και της μεταφυσικής.
Η πρώτη: Το 1988, όταν διορίστηκα στο «Παρθεναγωγείο», το σχολείο είχε 330 μαθητές. Το διπλανό, το «Καρπάθειο», είχε 180 μαθητές. Σύνολο 510 μαθητές. Σήμερα, μετά τη συγχώνευσή τους, έχουν 150 μαθητές! 360, δηλαδή, μαθητές λιγότερους!
Η δεύτερη: Είμαι βέβαιος, ότι αν ζούσε ο αείμνηστος Ευεργέτης, εκτιμώντας τα νέα στοιχεία –ποσοτικά, ποιοτικά και πρέποντα – και την προοπτική η δωρεά του να μετατραπεί σε Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα και μάλιστα μ’ αυτό το αντικείμενο Σπουδών, θα συνηγορούσε αναφανδόν στην αλλαγή αυτή. Γιατί ήταν άνθρωπος ευφυής, πρακτικός, ευέλικτος, άνθρωπος της εποχής του αλλά και του ελαύνοντος μέλλοντος. Στη βάση αυτή της πολυσύνθετης και προικισμένης προσωπικότητάς του …θεράπευε τις μεγάλες αναπτυξιακές ανάγκες της γενέτειράς του. Κατά συνέπεια, η μετατροπή αυτή θα τον χαροποιούσε τα μάλα, παρά θα τον στενοχωρούσε
