Άρθρο του Συγγραφέα Στέλιου Χαλκίτη
Από διάφορες συζητήσεις κατάλαβα ότι ο προβληματισμός μου για τις δημοτικές εκλογές δεν είναι απλά ένα στίγμα εντύπωσης. Καλούμαστε να συγκεράσουμε την εκτίμηση στο πρόσωπο και τις εγνωσμένες ικανότητες συγκεκριμένων υποψήφιων δημοτικών συμβούλων (εν προκειμένω του νησιού μου, της Καλύμνου) με την επιφυλακτικότητα −έως και βεβαιότητα, κατά τη δική μου κρίση− για τις ικανότητες κάποιων μεγαλορρημόνων επικεφαλής συνδυασμών. Να το θέσω υπό τη μορφή ερωτήματος χωρίς να αλλάξει η τιμή της ουσίας. Πώς καταφέρνουν κάποιοι να πείθουν τόσο ικανούς και ακέραιους ανθρώπους; Με όρους καλού και κακού, αυτό είναι μια ρωγμή στο καλό! Στέκομαι έκπληκτος και απογοητευμένος!
Νομίζω, ο συγκερασμός θα ήταν σχετικά εύκολος, αν γνωρίζαμε εκ των πρότερων ότι η πλειονότητα των υποψηφίων είναι έτοιμοι, όπου και αν χρειαζόταν, να προτάξουν πολιτικό εαυτό. Όπως αντιλαμβανόμαστε, αυτό θα το μάθουμε εκ των υστέρων, δυνάμεθα όμως να πούμε δυο πράγματα στις νέες και στους νέους –όχι απαραίτητα ηλικιακά− υποψήφιους.
Έχετε επιλεγεί να κριθείτε, και κάποιοι εξ υμών θα τιμηθείτε, από τον κόσμο, που απέθεσε την αντιπροσώπευσή του και τις ελπίδες του σ’ εσάς· τούτο σημαίνει ευθύνη. Δημοτικός σύμβουλος δεν είναι μόνο ιδιότητα, είναι προπαντός ευθύνη. Εισέρχεσθε στον πολιτικό στίβο, και ενίοτε θα παρίστασθε μάρτυρες μιας ανήμερης μάχης της ηθικής με την ανηθικότητα − υπό την έννοια της παραβίασης ηθικών κανόνων. Το δημοτικό συμβούλιο είναι ο χώρος όπου οφείλει να θάλλει η δημιουργικότητα, να αποστρέφεται η εξουσιομανία, ο τυχοδιωκτισμός και το ίδιον όφελος. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να συγκροτήσετε πολιτικό εαυτό, όπου πάνω του θα οικοδομήσετε, με πράξεις υψηλής παιδαγωγίας, έργο. Η επιβεβλημένη υποταγή των δημοτικών συμβούλων στις αποφάσεις του επικεφαλής τείνει να λάβει τη μορφή «νορμοκανονικότητας» και πανηγυρικά δηλοί την ανυπαρξία πολιτικού εαυτού ή την κατάργησή του. Κάτι τέτοιο μην το επιτρέψετε, αρνηθείτε θέσεις που υπηρετούν αλλότριες βουλήσεις, μην αλλοτριωθείτε, η τυφλή συναίνεση είναι ηθική υποταγή, όπως παραλογισμός είναι και η αναιτιολόγητη άρνηση. Φυσικά όλες οι θέσεις είναι υπερασπίσιμες και συνάμα εφεσίβλητες, όχι όμως αν σας οδηγεί η ευθύνη και το συμφέρον του τόπου. Μπορεί ο αρχηγός να αρέσκεται στην οσμή του λιβανιού όταν τον θυμιατίζετε, ωστόσο ήδη μέσα του έχετε καταλάβει τη θέση του μικρού λιβανιστή και τότε είναι θέαμα χρόνου να διαχειριστείτε την προσωπική σας ήττα!
«… όταν κάποιος σας διαλύσει ένα μέρος του εαυτού σας, θα σας στερήσει για πάντα την προσωπική σας ακεραιότητα». (Λουί Αλτουσέρ)
Τελειώνοντας, να θυμάστε πως η πρόοδος του νησιού είναι κοινό αγαθό και, αν δεν το έχω εγώ, δεν θα το έχεις ούτε εσύ! Ίσως τα λόγια μου πάνε κατά κρημνόν, ας πάνε, όμως αν αγγίξουν έστω και έναν ή μια από σας θα είμαι ευχαριστημένος! Άλλωστε μπορείς να καταλάβεις τον άλλο τόσο όσο καταλαβαίνεις τον εαυτό σου
