Το πρακτορείο Bloomberg δημοσίευσε τις 5 πιο πλούσιεςοικογένειες του κόσμου.
Αυτές με την σειρά της περιουσίαςτους είναι οι εξής:
1) Αμερικάνικη οικογένεια Ουόλτον με δίκτυο σουπερμάρκετ Walmart 190,5 δισ.δολ
2) Οικογένεια Μαρς,η οποία ελέγχει την παραγωγή σοκολατένιων κατασκευασμάτων με 126.5 δις.δολ
3) Αδελφοί Τσαρλς και Ντέιβιντ Κοχ που διαθέτουν πετρελαιοχημική Εταιρεία Koch Industries 124,5 δισ.δολ.
4) Βασιλική δυναστεία Αλ Σαούντ Σαουδική Αραβία με 100 δισ.δολ
5) Αδελφοί Άλεν και Ζεράρ Βερτχάιμερ που έχουν αρωματικόοίκο Chanel με 57.6 δισ.δολ.Σκοπός του σημερινού άρθρου είναι ν αντιμετωπίσει τα σύγχροναπαραμύθια για την συγκέντρωση του Πλούτου.
1) Πριν από κάθε παραμύθι: Οι Τραπεζίτες
Είναι αξιοπερίεργο το ,ότι σ’ αυτά τα 5 ονόματα δεν υπάρχει κανένας Τραπεζίτης. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να διαλύσουμε το πιο μεγάλο παραμύθι περί Πλούτου: Ο Πλούτος δεν είναι απλά συσσώρευση αγαθών ή χρημάτων.Ο Πλούτος είναι μια κοινωνική σχέση.Είναι μια σχέση κοινωνικής-οικονομικής κυριαρχίας,Το Τραπεζικό Κεφάλαιο είναι κυρίαρχο στο συνολικό χρηματιστικόΚεφάλαιο,όχι απαραιτήτως γιατί οι Τραπεζίτες ως άτομα έχουν ο καθένας τους τα πιο πολλά λεφτά,αλλά γιατί οι Τράπεζες ως εκ της λειτουργίας τους ξέρουν ποιά βιομηχανία ή ποιά εμπορική Επιχείρησηπάει καλά και είναι αξιόχρεη και ποιά όχι.
Ως αποτέλεσμα οι Τράπεζες μπορούν να διεισδύουν στις συνολικές Επιχειρήσεις επενδύονταςσε ορισμένες και εξαγοράζοντας άλλες.Επομένως αν μέσα στις 5 πλουσιότερες οικογένειες δεν υπάρχει κανείς Τραπεζίτης μπορεί να ερμηνευτεί ότι το Τραπεζικό κεφάλαιο έχει ορθολογικότερη διανομή και απόκρυψη,έτσι ώστε να μην φαίνεται,ότι κάποιος Τραπεζίτης ξεπερνάει κάποια όρια για να μπεί στην πρώτη πεντάδα των πλουσιότερων οικογενειών.
2) Το πρώτο παραμύθι: Το κέρδος πηγάζει από το Εμπόριο
Το δεύτερο παραμύθι είναι ότι ο έμπορος πουλάει τα εμπορεύματα πάνω από την Αξία τους [Αξία είναι η συγκεντρωμένη Εργασία στο εμπόρευμα] και γιαυτό βγάζει κέρδος (και από δω πηγάζει το κέρδος)Δεν αποκλείεται ένας έμπορος να πουλήσει σε κάποιους αφελείς ένα εμπόρευμα πάνω από την Αξία του,αλλά ο γενικευμένος Συναγωνισμός αποκλείει να ξεπεραστούν σε γενική κλίμακα κάποια όρια και να εξηγηθεί έτσι η προέλευση του κέρδους από το Εμπόριο.Το παραμύθι της προέλευσης του κέρδους από το Εμπόριο εξηγείται ως εξής:Ο βιομήχανος ενδιαφέρεται ο κύκλος Χρήμα-Εμπόρευμα-περισσότερο Χρήμα να κινείται όσο γίνεται γρηγορότερα για να συγκεντρώνεται περισσότερη Υπεραξία.Η δυσκολία στον καπιταλισμό δεν είναι το Χρήμα να γίνει εμπόρευμα,αλλά το εμπόρευμα να γίνει χρήμα.Δια ταύτα ο καπιταλιστής βιομήχανος πουλά το εμπόρευμα του στον έμπορο (που έχει ειδικευτεί στην μετατροπήτου εμπορεύματος σε χρήμα) σε τιμές χαμηλότερες από την Αξία του προιόντος και ο έμπορος με την σειρά του το πουλά στην Αξία του.Έτσι μένει μια διαφορά που αποτελεί το κέρδος του εμπόρου.Η πηγή όμως του κέρδους και επομένως του Πλούτου γίνεται στον κλάδο της βιομηχανικής Παραγωγής.Μένει τώρα το πρόβλημα: ο υπάλληλος του εμπορικόύ καταστήματος προσθέτει Αξία στο εμπόρευμα; Γίνεται ο ίδιος αντικείμενο εκμετάλλευσης ή όχι;
Η απάντηση είναι η εξής:Στα προηγούμενα είπαμε,ότι στο Εμπόριο δεν προστίθεται Αξία.Επομένως το ερώτημα είναι ήδη απαντημένο.Γιατί όμως; Επειδή άλλο πράγμα είναι “εργάζομαι” και άλλο είναι “ενσωματώνω Εργασία στο εμπόρευμα”.Η ενσωμάτωση Εργασίας στο εμπόρευμα καθορίζεται από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο Εργασίας για την παραγωγή του εμπορεύματος.Όσες κινήσεις κι αν κάνει ο υπάλληλος μεταφέροντας το εμπόρευμα από τη μια θέση στην άλλη,η κοινωνία δεν νοιάζεται γι αυτό και δεν ανεβάζει τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο Εργασίας δηλ.η Αξία του εμπορεύματος μένει η ίδια.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο υπάλληλος του εμπορικού καταστήματος δεν προσέφερε Εργασία. Ο Ιδιοκτήτης έμπορος θα πληρώσει τον υπάλληλο του τόσο ,ώστε να μπορείνα ζήσει (από την έκπτωση στην Αξία που του έκανε ο βιομήχανος).Φυσικά ο ιδιοκτήτης έμπορος δεν διαθέτει όλη αυτή την έκπτωση για τον υπάλληλο του και επομένως τον εκμεταλλεύεται.
3) Το τρίτο παραμύθι: Το κεφάλαιο του καπιταλιστή
To παραμύθι του καπιταλιστή είναι ό,τι βγάζει κέρδος,γιατί διαθέτει το κεφάλαιο του (στο όνομα του κεφαλαίου του).Αν πάρουμε ένα στιγμιότυπο της κοινωνικής παραγωγής αυτό είναι σωστό με την έννοια,ότι όντως διαθέτει το κεφάλαιο του.Στην Απλή Εμπορευματική παραγωγή ο κύκλος είναι: Εμπόρευμα–Χρήμα–Εμπόρευμα (1) (Ε-Χ-Ε1). Αυτό το Ε1 είναι ίσης Αξίας με το Ε, γιατί τα εμπορεύματα πουλιούνται στην Αξία τους.Εννοείται ότι εδώ ο παραγωγός δεν έχει ανάγκη κανενός αρχικού κεφαλαίου.Στην καπιταλιστική Παραγωγή ο κύκλος είναι: Χρήμα-Εμπόρευμα-περισσότεροΧρήμα (Χ-Ε-Χ1).
Εδώ το Χ1 είναι μεγαλύτερο του Χ.Η διαφορά Χ1-Χ=Υπεραξία είναι δηλ.ό,τι εκμεταλλεύεται ο καπιταλιστής τον Εργάτη.Από δω προκύπτει και ο ορισμός του κεφαλαίου: Κεφάλαιο είναι το Χρήμα,που αυξαίνει.Ο καπιταλιστής όντως ξεκινάει με ένα κεφάλαιο,που όμως το καταναλώνει και το αναπαράγει χάρις στην συσσωρευόμενη Υπεραξία.Η αναπλήρωση του αρχικού κεφαλαίου μπορεί να μην γίνει σε ένα κύκλο Παραγωγής,αλλά σε πολλούς (π.χ,Κτίρια και μηχανήματα δεν καταναλώνονται σε ένα κύκλο Παραγωγής ), αλλά τελικά το αρχικό κεφάλαιο εξαφανίζεται (=η Αξία του έχει περάσει στα εμπορεύματα που καταναλώθηκαν) και το ίσο κεφάλαιο που διαθέτει ξανά ο καπιταλιστής (Απλή Αναπαραγωγή) ή το μεγαλύτερο που διαθέτει (διευρυμένη Αναπαραγωγή) είναι απλά μια συσσωρευμένη Υπεραξία.Για ποιό κεφάλαιο του μπορεί να μιλά ο καπιταλιστής;!Αυτή είναι και η λογική της Σοσιαλιστικής Εθνικοποίησης (γιατί όλο το κεφάλαιο ανήκει στους Εργάτες και όχι στον καπιταλιστή).
4) Το τέταρτο παραμύθι: Ο πλουτισμός από πολύτιμες Υπηρεσίες
Υπηρεσία είναι η Εργασία που καταναλώνεται μαζί με το προιόν της.Ο κουρέας εργαζόμενος έχει καταναλώσει μια ποσότητα Εργασίας, να αφήσει κανένα υλικό προιόν: Ο κουρέας εκτελεί Υπηρεσία.Το πρώτο πρόβλημα των Υπηρεσιών είναι ποιές είναι κοινωνικά χρήσιμες και ποιές όχι. Η δυσκολία συνίσταται στον προσδιορισμό της χρησιμότητας.Μιλάμε για χρησιμότητα έναντι της κοινωνίας γενικά ή χρησιμότητα έναντιτης Αστικής κοινωνίας συγκεκριμένα;Έχει λογική η κοινωνία να φορτωθεί τα έξοδα μιας αναγκαίας διεύθυνσης για την ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη της. Βάση ποιάς λογικής όμως η κοινωνία πρέπει να φορτωθεί τα έξοδα μιας υπαλληλίας που συντηρεί και αναπαράγει την κοινωνική καταπίεση και δυστυχία υπηρετώντας το καπιταλιστικό Σύστημα;!Η δυσκολία γίνεται ακόμα πιο μεγάλη ,όταν μια Υπηρεσία ξεκινάει ως κοινωνικά χρήσιμη και στις συνθήκες της Αστικής κοινωνίας γίνεται κοινωνικά άχρηστη,που παρ όλα αυτά πληρώνεται πιο καλά από την πραγματικά χρήσιμη.Ενδεικτικά αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα από τον οικονομικό κλάδο .Από την ανάγκη στελέχωσης ενός εργοστασίου με ειδικούς βελτίωσης τηςπαραγωγικότητας και ομαλής λειτουργίας του εργοστασίου μέχρι την διαμόρφωση μιας υπαλληλίας από επιστάτες και χαφιέδες,που είναι εντεταλμένοιστο ξεθέωμα της έντασης της Εργασίας και υπηρετούν συγκεκριμένους μετόχους και Αφεντικά, η απόσταση είναι μεγάλη.Το δεύτερο πρόβλημα των Υπηρεσιών είναι πώς πληρώνονται.Υπάρχουν τα εξής κριτήρια: Η υποτιθέμενη συνθετότητα της Εργασίας,η αποδοτικότητα του υπαλλήλου και οι σπουδές του.Το βέβαιο είναι,ότι η υπαλληλική μισθοδοσία δεν οδηγεί σε πλουτισμό.
Ο πλουτισμός είναι προιόν μιας πρωτογενούς διανομής της συγκεντρωμένης Υπεραξίας σε βιομηχανικό,εμπορικό και τραπεζικό κεφάλαιο.[Φυσικά αυτό δεν εμποδίζει υπαλλήλους ασχολούμενοι με άλλες ασχολίες νόμιμες ή παράνομες να πλουτίσουν από αυτές τις άλλες ασχολίες]Γιατί οι Υπηρεσίες δεν μπορεί να οδηγήσουν σε πλουτισμό; Μα είναι απλό:Η υπαλληλία είναι υποτακτικό,συμπληρωματικό στοιχείο του καπιταλιστικού Συστήματος.Θα ήταν τρελλό οι καπιταλιστές να φτιάξουν ένα κοινωνικό στρώμα για την διατήρηση και αναπαραγωγή του Συστήματος που εξασφαλίζει τα συμφέροντα τους,το οποίο να βγάζει μεγαλύτερο εισόδημα απ αυτούς τους ίδιους.
5) Πέρα από κάθε παραμύθι: Η περιουσία της δυναστείας Αλ Σαούντ
Η περιουσία της δυναστείας Αλ Σαούντ ξεκινάει από τη λογική του Σουλτάνου:Όλη η Χώρα είναι δική μου. Η δυναστεία από μόνη της αυθαίρετα εκτιμά την σημασία και την αμοιβή των Υπηρεσιών της στο Κράτος.Συγχρόνως ασχολείταιμε πολλών ειδών Επιχειρήσεις και η διαφθορά δεν υπόκειται σε καμιά αξιολόγηση.
