Ο Μιχάλης Μπιλλήρης, άλλος ένα από την παλιά γενιά της σοβαρότητας και της δημιουργίας, έφυγε αφήνοντας πίσω του το μύθο του.
Πρωτογνωριστήκαμε όταν το 1970 ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Κάλυμνο.
Το σινεμά του, το πασίγνωστο Σπλέντιτ, που ήταν χειμερινό, κι από κοντά το θερινό η Όασις, ήταν η μοναδική ψυχαγωγία κι ανάσα στην επαρχιώτικη ζωή μας.
Στην είσοδο σχεδόν πάντα παρών ο ίδιος, να κόψει τα εισιτήρια, να χαιρετίσει ,να αστιευτεί, με το δικό του τρόπο.
Με επιμέλεια φρόντιζε να φέρνει ταινίες, τότε που όλα είχαν το τίμημά τους όσο γινόταν πιο καινούργιες και ως εκ τούτου πιο ακριβές. Πράγμα περίεργο μου έλεγε, όσο καλύτερες είναι οι ταινίες τόσο καμιά φορά μικρότερη η προσέλευση. Δύσκολο να ευχαριστήσεις όλους.
Έχοντας αναπτύξει μαζί του μια σχέση αλληλοεκτίμησης και αμοιβαίου σεβασμού, ως εκπρόσωπος Σωματείου όπως το Λύκειο και το Αναγνωστήριο πριν γίνει η αίθουσα του, του ζήτησα πολλές φορές το σινεμά για διάφορες εκδηλώσεις. Το παρεχώρησε ευχαρίστως και δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει δραχμή.
Οι δραστηριότητες του στην Κάλυμνο είχαν τη σφραγίδα του χαρακτήρα του που ήταν η τιμιότητα και η ντομπροσύνη σε βαθμό που ξάφνιαζε πολλές φορές.
Κρατούσε στη χούφτα του και προστάτευε ότι του ανήκε, είτε ήταν η οικογένεια του, είτε οι επιχειρήσεις του.
Ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την παραλιακή μας ζώνη, αυστηρός και πρόσχαρος συγχρόνως.
Κάθε βράδυ έκανε τη βόλτα του στο λιμάνι και την Κυριακή ήταν στην εκκλησία. Πίσω δεξιά ήταν η θέση του στον Χριστό και της οικογένειας του μπροστά και αριστερά.
Τώρα η βόλτα είναι πιο μακρινή κι εμείς θα τον θυμόμαστε όπως θυμόμαστε ταινίες αλλοτινού καιρού.
Άλλωστε μας ψυχαγώγησε και με τον τρόπο του μας στήριξε καταπολεμώντας την πλήξη που μπορεί να αισθανόμαστε σ’ ένα μικρό και μακριά από το κέντρο νησί.
Καλό δρόμο Μιχάλη Μπιλλήρη και στα παιδιά και την οικογένεια συλλυπητήρια ειλικρινά
