Πόσο γελοίος μπορεί να είσαι; Όταν στέκεσαι δίπλα σε ογδοντάχρονη γυναίκα που περιμένει στην ουρά να πάρει τη σύνταξή της και την περιγελάς γιατί φοράει μάσκα;
Το να ακολουθείτε μια εμμονή που βλάπτει τους συνανθρώπους σας ως τις έσχατες συνέπειές της, αυτό μπορεί να είναι τραγικό. Το να διακηρύσσετε επίσης −ένεκα κάποιου κάλπικου κύρους− την άγνοια κινδύνου που σας διακατέχει, την αδυναμία συναίσθησης της πραγματικότητας και, εν τέλει, την άρνηση αυτής καθεαυτήν της πραγματικότητας είναι απολύτως εγκληματικό. Πρέπει να καταλάβετε, επιτέλους, ότι δεν έχετε το δικαίωμα να μας αρρωστήσετε και ενδεχομένως να μας αφαιρέσετε είτε τη ζωή μας είτε να καταστρέψετε την ποιότητά της από τις συνέπειες του ιού. Έχουμε υπέργηρους γονείς που τους αγαπάμε και τους θέλουμε κοντά μας, έχουμε παιδιά που τα λατρεύουμε.
Δεν φταίμε εμείς για την εγκεφαλική οξείδωση που έχετε υποστεί μερικοί. Φταίνε όμως κάποιοι που σας επιτρέπουν να επιδεικνύεται αυτή την αγοραία ασυδοσία. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε, και αυτό το δικαίωμά μας είναι πιο κρίσιμο, πιο ουσιαστικό και πιο επείγον από ποτέ.
Ανέκαθεν πίστευα πως στις κρίσεις δοκιμάζονται έννοιες και πράγματα, όπως οι φιλίες δοκιμάζονται στα δύσκολα… Μήπως λοιπόν, για το συμφέρον όλων μας, οι Αρχές του τόπου, «εχθροί και φίλοι», αντιπολιτεύσεις και γιατροί, να αποφασίσουν από κοινού ενδεχομένως κάποια επιπλέον μέτρα; Φερ’ ειπείν να καταστήσουν την Κάλυμνο, για όσο διάστημα χρειαστεί, περίκλειστο νησί ή οτιδήποτε άλλο κρίνουν αυτοί αναγκαίο;
Στέλιος Χαλκίτης
Συγγραφέας