Πως λέγανε παλιά “τα παιδιά της κατοχής” και εννούσαμε χίλια δυο , κακά ως επί το πλείστον, κάτι τέτοιο, όχι στην ίδια κλίμακα φυσικά, αισθάνομαι πως πάει να γίνει, αν τραβήξει για πολύ η κατάσταση με την πανδημία.
Τι κάνεις αγόρι μου; Κοιμάσαι ακόμα;
Ώρα 10.30 και ο μαθητής του γυμνασίου κοιμάται.
Τι να κάνω;
Ήταν βέβαια διακοπές , αλλά και με αυτά τα μαθήματα τα διαδικτυακά, μέσα στο σπίτι είμαι συνέχεια
Πέφτει και το σύστημα… Βαριέμαι
Λογικό. Ούτε σούρτα φέρτα για τα φροντιστήρια, ούτε κανένα γήπεδο για μπάλα.Τίποτα.Όλα διαδικτυακά. Κι επικοινωνία με τους φίλους διαδικτυακή και συνεχής μέρα νύχτα. Εξ ου και η πρωινή νύστα. Τα πιο πολλά σπίτια μια οθόνη και μπροστά της που είτε δουλεύουν, είτε κάνουν μαθήματα, είτε απλά παίζουν.
Κάποιοι μεγάλοι κάνουν το περπάτημα τους εντός γιατί φοβούνται και κάποοι άλλοι από τη κλεισούρα νευριάζουν και ξεσπούν.
Κάθε εποχή και η νεολαία της. Ήταν πιο πριν η νεολαία της ευμάρειας, μετά των μνημονίων και τώρα της καραντίνας. Τι θα βγει από όλο αυτό και κυρίως πως θα βγούμε και πρωτίστως τα παιδιά.
Ένα κλικ η ζωή μας. Κλικ για τις πλατφόρμες , κλικ για τα ψώνια, κλικ για τα ραντεβού (εμβολίων, κομμωτηρίων, ψυχιάτρων). Κλικ και κλείσαμε. Κλείσαμε τα σχολεία, τα μαγαζιά, τα πάντα όλα.
Άντε με το καλό μ’ ένα κλικ ή με ένα εμβόλιο να ξεκλείσουμε και να ξεκλειδώσουμε. Διαφορετικά δε μας βλέπω καλά, μεγάλους και μικρούς.
Κάλυμνος 13 Ιανουαρίου 2021
Ανήμερα της έναρξης των εμβολιασμών στους υγειονομικούς