*του Παναγιώτη Βούρου
Ξημερώνει μεγάλη μέρα. Μεγάλη γιορτή. Για την Κάλυμνο, για την Πίστη μας, για τα παιδιά. Δεν λέω για τους μεγάλους, γιατί και οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά. Το ίδιο και γω, να ανυπομονώ για ετούτη τη μέρα. Να βλέπω κόσμο να ανεβοκατεβαίνει, ντυμένος στα καλά του, αυτοκίνητα να σφυρίζουν, αστυνομία κάτω από το σπίτι μου να διευθύνει την κυκλοφορία.
Κάθε τέτοια μέρα, περίπου, λίγο πάνω .. λίγο κάτω, έρχονταν και φίλοι-γείτονες από Αθήνα για διακοπές. Ο Σούνης, ο Ντάντης, η Σόνια, οπότε η χαρά ήταν διπλή. Στιγμές αμέτρητες και απερίγραπτες. Ώσπου να μεγαλώσουμε, άλλοι να παντρευτούν, άλλοι να εργαστούν, και να μειωθεί αυτή η συχνή μας επαφή. Το σπίτι, από αργά το απόγευμα άρχιζε να έχει κόσμο. Μεταξύ μας, δηλαδή. Με τέτοια οικογένεια, κάναμε από μόνοι μας σαματά. Και φυσικά ο θείος μου ο Παναγιώτης. Ο γείτονας δηλαδή. Για κους κους με τον πατέρα μου, καρπουζάκι και τα σχετικά. Από όρεξη όλα καλά, Παναγιά μαζί μας.
Κάποτε, παιδί. Αργότερα έφηβος και φοιτητής, σήμερα στα ..άντα. Να γυρνώ κουρασμένος από το ζαχαροπλαστείο -εποχές τώρα ..14-16 ώρες εργασίας- αλλά και τόσο ορεξάτος την ίδια στιγμή, για να συνεχίσω .. για το υπόλοιπο της μέρας. Ή της νύχτας. Μέχρι το επόμενο πρωί. Να πλυθούμε και να χτενιστούμε, για να προσκυνήσουμε τον Άγιο της καρδιάς μας, εκεί στα τέλη του Ιούλη, τον Άγιο των θαυμάτων, τον πολιούχο μας (τιμητικά), τον Άγιο που φέρνει κοντά όλους τους Καλύμνιους του εξωτερικού, Αμερική- Αυστραλία- Αφρική- Γαλλία και όπου γης ομογενείς για να γίνουμε ένα μια γροθιά. Αγαπημένοι και μονιασμένοι. Για να ανταμώσουμε ξανά, να περάσουμε καλά, και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας πριν έρθει η αναχώρηση λίγο μετά της Παναγιάς!
Ας γίνω πάλι παιδί. Τότε που αγοράζαμε τα όπλα με τις βεντούζες, ψαράκια πολύχρωμα σε γυάλες με νερό, και εγώ.. την πρώτη μου κασέτα με ύμνους του Ολυμπιακού. Αργότερα, όταν το αντρικό ένστικτο χτυπούσε φλέβα, εκεί στα 17-18 μας, παίρναμε και κάνα δαχτυλίδι για να εντυπωσιάσουμε το γυναικείο φύλο. Να πω ότι δεν μύριζε και το άτιμο το καλαμάκι (σουβλάκι); Ψέμα θα πω. Είναι βρε παιδί μου κάποιες στιγμές -είπαμε από όρεξη, δόξα το Θεό-.. αξία ανεκτίμητη δηλαδή. Σαν να μην το ‘χεις δοκιμάσει ποτέ σου! Τόση ικανοποίηση, τόση βουλιμία. Κι όμως, αυτά θυμάσαι, και αυτά αξίζει να τα θυμάσαι. Γιατί τότε ήσουν παιδί.
Περνούν τα χρόνια. Άλλοτε σε σχέση, κι άλλοτε οχι. Μια μέρα ιδιαίτερη, που θες να φοράς ό,τι πιο κομψό για να δειπνήσεις. Με το κορίτσι. Και με την οικογένεια φυσικά. Να βγεις ρομαντικά και να αφιερώσεις όσο χρόνο μπορείς στον άνθρωπό σου που λόγω δουλειάς δεν το κάνεις καθημερινά. Και όταν είσαι ..σόλο καριέρα, φίλοι και ποτά μέχρι το πρωί, τζανκ φουντ για “καλύτερο ύπνο” κλασικά, εκεί που χαράζει, πριν φανεί ο ήλιος και γιατί όχι .. πας και για ένα μπάνιο στην παραλία αν η φάση το φέρει χαλαρά.
Είπαμε, η νύχτα είναι απρόβλεπτη και μεγάλη.
Κι άλλοτε χωρισμένος. Μη σου τύχει. Που στο τραπέζι κάποιος λείπει. Που άλλοι αγκαλιάζονται και εσύ σκέφτεσαι τι έφταιξε και γιατί είσαι μοναχός. Περασμένα ξεχασμένα. Η ζωή προχωρά. Και πάντα βρίσκεις καλούς ανθρώπους δίπλα σου, εκείνη τη μέρα, του Αγίου Παντελεήμονα, να σου χαρίσουν ό,τι κομμάτι λείπει από τη χαρά σου, από τη ψυχή σου, από τα όνειρα που κάνεις κάθε φορά που βλέπεις πρόσωπα να κοιτιούνται, να συζητούν, να παραγγέλνουν φαγητό ή να κάνουν μια παρατήρηση στο παιδί τους..
Είναι και οι εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, στα μπαράκια, στη νυχτερινή βάρδια σε κάποιο ταξί, λεωφορείο ή πλοίο της γραμμής. Την περάσαμε κι αυτή τη φάση. Που σχολάμε το ξημέρωμα, και χωρίς κίνηση βγάζεις την ανηφόρα και πας να ανάψεις το κεράκι σου ταπεινά, ευλαβικά, ναι πιεσμένος μα τόσο ανακουφισμένος, που αξιώθηκες να βρεθείς στο κάλεσμα του Αγίου μας. Στην ονομαστική του εορτή.
Μα .. τί ξέχασα ο αφελής; Πώς γίνεται να ξεχάσω τους εκατοντάδες πιστούς να περιμένουν υπομονετικά μέχρι και μία ώρα πραγματικά για να φτάσουν σκαλί .. σκαλί μέχρι το ναό την ώρα που υπέροχες ψαλμωδίες και σε ένα τοπίο γραφικό και μαγευτικό- συνθέτουν την απλότητα και την ευλογία της εμπειρίας; Πώς γίνεται να ξεχάσω το “χαρτζιλίκι” του μπαμπά που εννοείται ένα μέρος πήγαινε στον Άγιο αφού δεν μπορούσαν να πάνε οι δικοί μου και ένιωθες την ανάγκη.. διπλή ώστε να φτάσεις μέχρι πάνω για να σταυρωθείς με το ευλογημένο το νερό που “τρέχει” από τον βράχο τον ιερό και σε πιάνει συγκίνηση μοναδική; Μα .. στο τέλος-τέλος, πως γίνεται να ξεχάσεις όλα αυτά τα συναισθήματα που σου έχουν χαράξει την ηλικία σου την παιδική;
Δεν γίνεται.
Χρόνια πολλά στους Παντελήδες, αν και προκαταβολικά. Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο. Χρόνια πολλά Καλύμνιοι και καλυμνιές.
Υγεία και προκοπή στα σπιτικά σας.
ΥΓ. Ανάβουμε και ένα κεράκι για όσους λείπουν και μας λείπουν.
