Του Παναγιώτη Μ.Βούρου.
Αισιόδοξες εικόνες, αυτή τη στιγμή, στο Μασούρι, γεμάτο αναρριχητές και φίλους του εναλλακτικού τουρισμου. Η αλήθεια, πάντα με την μικρή μου εμπειρία, αλλά και την κρίση και τη ..ματιά αυτών που χρόνια βιώνουν τον τουρισμό στην περιοχή, μέσα από την εστίαση, τη διαμονή, αλλά και κάθε επαγγελματική ενασχόληση που αποδεικνύεται λυτρωτική για τον βιοπορισμό εκατοντάδων συνανθρώπων μας, διαφαίνεται (γιατί έχει όλο τον Οκτώβριο σκόνη και λίγο Νοέμβριο) ικανοποιητική. Πέραν των προσδοκιών. Σε συνέχεια φυσικά της συνολικής ενθαρρυντικής εικόνας πανελλαδικά. Κυρίως στο κομμάτι .. Ιούλιο – Αύγουστο .. που απευθύνεται περισσότερο στον κλασικό τουρίστα
Μέσα από ένα ..διστακτικό και “μισό” τουριστικό ’20, που κυριάρχησε φόβος και αναμονή, και οικονομική στενότητα, χιλιάδες φαίνεται πως είναι οι αφίξεις των αναρριχητών στην Κάλυμνο, απ’ ότι δείχνουν μαρτυρίες ανθρώπων που είναι στην πρώτη γραμμή. Αλλά, και πέραν τις εκτιμήσεις, που σαφώς πέφτουν έξω, σε αριθμό, εύκολα βλέπει κανείς στο Μασούρι, στο δρόμο, στα μαγαζιά, από νωρίς το απόγευμα, να περπατούν παρέες και ζευγάρια και φίλοι και λάτρεις του άγριου αυτού σπορ για να πιούν ένα ποτό, να πάρουν το δείπνο τους ή να ψωνίσουν ρούχα και τρόφιμα πρώτης ανάγκης από σούπερ μάρκετ της περιοχής.
Γενικώς, εξελίσεται καλή σεζόν, αν παρατηρήσει κανείς τα δεδομένα, πέρα από τον “γεμάτο” Σεπτέμβριο. Από τα μέσα (και περισσότερο από τα τέλη) δηλαδή του ίδιου μήνα, η περιοχή καλωσόριζε τον κόσμο, που δειλά – δειλά έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν είναι και άξιο παράλειψης δε, ότι για τον μήνα Οκτώβριο, ακούγεται πως υπάρχει πληρότητα στα κρεβάτια, κάτι που δείχνει και την “αγοραστική” δύναμη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Μασούρι αλλά και την ..διαφήμιση που γίνεται από τους ίδιους τους αναρριχητές για το νησί μας.
Και όλα αυτά, μέσα από σκληρές στιγμές που βίωσε ο τόπος μας, το χειμώνα που μας πέρασε. Από την αυτό-δυσφήμιση, την πολιτική και την τηλεοπτική, από την συνεχή κόκκινη υγειονομική ζώνη που έφερε απώλειες, πόνο και προβληματισμό, από την μικρή (ευγενικά το λέω ..μικρή) φυσικά προετοιμασία που είχαμε ως τοπική αρχή, θεσμικοί φορείς και όποιος συμβάλει ουσιαστικά στο κομμάτι που λέγεται τουρισμός και αναρρίχηση, ιδιώτης ή επιτροπή ή κάποιος σύλλογος και μεμονωμένες προσπάθειες, καθείς στο κομμάτι που του αναλογεί, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις (όχι όλοι σε ένα τσουβάλι), μέχρι τα “ανώμαλα” κυβερνητικά μέτρα που ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα, που να δείτε αύριο, πολίτες και επιχειρηματίες.
Αισιόδοξες λοιπόν εικόνες, σενάρια ελπιδοφόρα που όχι μόνο δεν πρέπει να φέρουν εφησυχασμό, μα αντιθέτως, καμπανάκια. Το ότι δηλαδή, αν μπήκε “το νερό στο αυλάκι” μέσα από μία διαχρονική παρέμβαση, αλλού πετυχημένα και αλλού στον αυτόματο, της εκάστοτε πολιτικής αρχής για την αναρρίχηση, από το ’98-’99 και έπειτα, στο περίπου, δεν σημαίνει αυτόματα και ..επιτυχία. Αντιθέτως, σημαίνει πως πρέπει να εκτιμήσουμε ό,τι έχουμε για να μην το χάσουμε. Σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο, αν θέλουμε να εκτοξεύσουμε αυτό που λέγεται ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Μπορούμε πολύ καλύτερα, γιατί αξίζουμε τα καλύτερα.
Και σίγουρα όχι λαϊκισμό, δουλοπρέπεια, και ξεπούλημα όσο-όσο. Αυτή η φυσική ομορφιά, αυτή η φιλοξενία, αυτά τα βουνά τα μαγικά, αξίζουν κάτι παραπάνω. Τι λέτε;
Με συνεργασία, το πιστεύω, μπορούμε πολλά.
Με ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμη περισσότερα. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Και επειδή την αχαριστία δεν την αγάπησε κανείς, καλή συνέχεια σε όλους, καλή δύναμη στους εργαζόμενους που η κούραση αρχίζει να βγαίνει με το παραπάνω, και εύχομαι να επιστρέψουν -έστω και λίγο- τα χαμόγελα σε κάθε σπίτι. Γιατί ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς. Πολύ βαρύς. Και τα έξοδα, τα χρέη τα περσινά, οι επιστρεπτέες, η αύξηση της ΔΕΗ, τα φροντιστήρια, το καλάθι του παντοπωλείου δεν βγαίνει με έναν Αύγουστο “καλό” όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Ας μην γελιόμαστε.
Τα υπόλοιπα, με τον Άρη Θεοδωρόπουλο, σε μια συνέντευξη προσεχώς, που θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
*Φωτογραφίες από την ομάδα “Southern California Climbers” που διαχειρίζεται ο αναρριχητής, Todd W Gordon.
