Στην αρχή η Χώρα ήταν ανύπαρκτη, ασχημάτιστη, υπόδουλη κι ερειπωμένη. Παντού βασίλευε ο φόβος και το σκοτάδι. Ο λαός της ζούσε μέσα στη φτώχεια, την αδικία και την καταφρόνια. Λίγα φωτεινά και γενναία παιδιά της προετοίμαζαν από καιρό, κρυφά και μεθοδικά, έναν υπέρ πάντων Αγώνα για να αποτινάξουν τα δεσμά της Δουλείας και να αναπνεύσουν τον μυροβόλο αέρα της λευτεριάς και της αξιοπρέπειας. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, σύσσωμος ο Λαός της χώρας εκείνης που δεν είχε όνομα, ούτε ο ίδιος, ούτε ο τόπος που κατοικούσε, πρόταξε τα στήθη του, πριν από διακόσια τόσα χρόνια. Υπόφεραν, μάτωσαν, πολλοί θυσιάστηκαν κι ένα μικρό και ταπεινό κομμάτι, από το πολύ μεγαλύτερο που είχαν στο μακρινό και δοξασμένο παρελθόν τους, αναδύθηκε από το έρεβος στο φως της ανεξαρτησίας. Και έλαβε το όνομα Ελλάδα και οι κάτοικοί της-ραγιάδες μέχρι τότε- ονομάστηκαν Έλληνες, όπως τους το υπενθύμιζε στα χρόνια της εξαθλίωσης ένα σοφό τέκνο της, για να μην το ξεχνάνε: “Έλληνες εσμέν το Γένος, όπως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί”. (Πλήθων).
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΆΔΥ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΗΜΈΡΑ ΠΡΩΤΗ.
Όμως η Ελλάδα δεν μπορούσε νσ σταθεί στα πόδια της χωρίς αιμοδοσία. Της το υπενθύμισαν οι πατέρες της, τους οποίους άρχισε να μελετά, πως χρειάζονται χρήματα και πως άνευ τούτων τίποτε από τα αναγκαία δεν είναι δυνατόν να γίνει. Βγήκαν τότε οι Άρχοντές της σεργιάνι στην Ευρώπη για να ζητήσουν βοήθεια. Πρόθυμα και ανέλπιστα την έλαβαν!. ..Κι ας τους έλεγε ένα άλλο επιφανές τέκνο της, το οποίο αγωνίστηκε για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών για το χρέος που είχαν να σταθούν στο πλευρό εκείνων που τους έδωσαν όνομα και πολιτισμό: Μη στοχάζεστε τους Ευρωπαίους και δη τους Άγγλους ως ευεργέτες. “Αυτοί και τον Διάβολον ήθελον δανείσει μετά χαράς αργύρια, εάν ο Διάβολος ήθελε διασφαλίσει τα ενέχυρα”. (Αδαμάντιος Κοραής).
Πήραν τα Δάνεια (1824 και 1825). και επειδή τα βρήκαν εύληπτα και εύγευστα, ένα κομμάτι τους το ενθυλάκωσαν και το κατέφαγαν, πολιτικοί και στρατιωτικοί – κυρίως οι πρώτοι ως πιο έμπειροι περί τα οικονομικά – και το υπόλοιπο, όλοι οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας, έναντι των υπηρεσιών που πρόσφεραν στην πατρίδα κατά τη διάρκεια του Αγώνα! Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δηλώσει αργότερα ο πρώτος σοβαρός κυβερνήτης της Χώρας, μόλις ανέλαβε καθήκοντα, πως όχι μόνο λεφτά δεν βρήκε, αλλά ούτε Ταμείο! (Ιωάννης Καποδίστριας).
Τότε η Χώρα κήρυξε Πτώχευση. Οι Πιστωτές όμως δεν ήθελαν να στηρίξουν τον ρωσόφιλο Καποδίστρια και τον άφησαν να βγάλει, μόνος και αβοήθητος, το φίδι από την τρύπα. Ο Λαός όμως τον στήριζε και παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες άρχισε να οργανώσει τη Χώρα. Να κτίζει εκπαιδευτήρια για τη μόρφωσή του. Ιδρύματα για τα ορφανά τού απελευθερωτικού Αγώνα. Να επουλώνει πληγές, να δημιουργεί προϋποθέσεις απασχόλησης και παραγωγικής εργασίας. Παρόλα αυτά, κάποιοι δεν μπόρεσαν να χωνέψουν το γεγονός, ότι, ενώ είχαν πρώτο λόγο στα χρόνια του πολέμου, τώρα θα έπρεπε να παραδώσουν τη εξουσία σ’ εκείνους που ήξεραν να την ασκήσουν. Τον έβγαλαν από τη μέση, διακόπτοντας δολοφονικά και αχάριστα το δημιουργικό του έργο.
Μπήκαν στη μέση οι Δυνάμεις που εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία και τη φερεγγυότητα της Χώρας έναντι των Πιστωτών της. Εγκαθίδρυσαν Βασιλευόμενη Δημοκρατία με πρώτο βασιλιά τον Όθωνα. Χορήγησαν νέο επαχθές Δάνειο(1932). Τώρα στο φαγοπότι και στην ασωτία πήρε μέρος και το ιδιαίτερα καλόροξο Παλάτι με τα τεράστια έξοδα της Βαυαρικής λειτουργίας του. Το Δάνειο και τα πάσης φύσεως κρατικά έσοδα δεν άργησαν να εξαντληθούν. Χρεωλύσια, έργα, μισθοδοσίες, σπατάλες, φοροδιαφυγή, οδήγησαν για δεύτερη φορά, μετά την ανεξαρτησία, στο μοιραίο. Οι δαπάνες ήταν μεγαλύτερες από τις εισπράξεις. Και όταν αυτό συμβαίνει σε μια Οικογένεια, είναι υποχρεωμένη ή να δανειστεί, ή να πεινάσει. Πριν συμβούν και τα δύο, οι Άρχοντες μεταμεληθέντες, γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν: Αμαρτήσαμε: “Ουκέτι εσμέν άξιοι κληθήναι πατέρες. Βάλτε το χέρι βαθιά στην τσέπη, για να σωθείτε και σεις κι εμείς κοντά σας…Όμως, δεν συμβουλεύτηκαν νωρίτερα τους προγόνους, για να μάθουν από εκείνους ότι: “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”.
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ.
Ακολούθησε η δεύτερη πτώχευση μέσα σε λίγα χρόνια! (1842).Νέο Δάνειο, νέα βάρη στον κουρασμένο και αγανακτισμένο Λαό. Αυτή τη φορά όμως η Χώρα, αφού περιόρισε την ασυδοσία του παλατιού, αξιώθηκε να αποκτήσει, επιτέλους, ενάρετο και ικανό ηγέτη, ο οποίος άρχισε να καταστρώνει και να υλοποιεί ένα φιλόδοξο σχέδιο ανάπτυξης με τη δημιουργία μεγάλων έργων υποδομής (Χαρίλαος Τρικούπης).
Πέρασε σχεδόν μια τριακονταετία, στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν τα θεμέλια μεγάλων έργων.( Διώρυγα Κορίνθου, Σιδηρόδρομοι, Ανάπτυξη Ναυσιπλοϊας κ.α.)
Στο μεταξύ, η Χώρα πανηγύρισε την Ένωση της Επτανήσου στον εθνικό κορμό. (1864). Δόθηκε, τάχα, ως δώρο στην Ελλαδα από τους Άγγλους κατακτητές, γιατί δέχτηκε ως βασιλιά της τον αγγλόφιλο Δανό πρίγκηπα Γεώργιο. Στην πραγματικότητα όμως, γιατί τα 7 εκείνα παιδιά της ήταν ατίθασα και ανυπάκουα και το έλεγαν αλληγορικά μεν, ξεκάθαρα δε :”Μέριασε βράχε να διαβώ…”( Βαλαωρίτης).
Το 1881 προσαρτήθηκε και η Θεσσαλία στην Ελλάδα μετά από την ήττα τής Τουρκίας σε Ρωσοτουρκικό πόλεμο.
Ο Λαός, στο μεταξύ, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ξέχασε και συγχώρεσε και τα δικά του και της εξουσίας τα λάθη. Και όποιος ξεχνάει, το πληρώνει ακριβά. Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η χρεωκοπία κτύπησε για τρίτη φορά την πόρτα της Χώρας. Και ο πρωθυπουργός της υποχρεώθηκε να την ανοίξει, λέγοντας: Περάστε, παρακαλώ: “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”.(Χαρίλαος Τρικούπης)
Καινούργιος δανεισμός!(1893).
Αυτή τη φορά οι Πιστωτές είχαν σειρά να δώσουν τα δικά τους “φώτα”, σε ανταπόδοση εκείνων που τους έδωσε η Αρχαία Ελλάδα… Όταν τους πήρε από το χέρι στην περίοδο της Αναγέννησης και τους έβγαλε από το σκοτάδι του Μεσαίωνα. Ποια ήταν αυτά; ” Φορολογήστε, σπίρτα, καπνό, τσιγαρόχαρτα, οινόπνευμα, ποτά, τρόφιμα, καύσιμα, υποζύγια. Στερεά, υγρά και αέρια. Ό,τι μπαίνει ή βγαίνει από την Επικράτεια, ή τις…τσέπες των πολιτών σας. Κάντε διώξεις ακρίδων και αρουραίων! ( νόμος ΚΒΞΘ,1893). Εισπράξτε “τέλος” ή “φόρο” -όπως θέλετε ονομάστε το στην πλούσια γλώσσα σας- από εκείνους που αρνούνται να ενταχθούν στην επιχείρηση εξόντωσης μιας από τις πληγές του Φαραώ!…
Κι έτσι έγινε. Όπως πάντα! Πλήρωσε το “μάρμαρο” το μόνιμο υποζύγιο, ο Λαός.
…Το 1896 “έφυγε” από τη ζωή, απογοητευμένος αλλά και δικαιωμένος για ό,τι πέτυχε, ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός. Έναν χρόνο αργότερα η Ελλάδα σύρθηκε στον “Ατυχή Πόλεμο” ενάντια στον προαιώνιο εχθρό της. Υποχρεώθηκε τότε να δεχτεί Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Νέα δεινά, νέοι φόροι.
Το 1899, ένας νέος πρωθυπουργός ( ο Γ. Θεοτόκης), εντόπισε τα αίτια της ήττας του 1897. Αναδιοργάνωσε και εξόπλισε τον στρατό μέσα στα 10 χρόνια που κράτησε στα στιβαρά χέρια του τις τύχες της Χώρας. Το φρόνημα όμως των αξιωματικών παρέμενε χαμηλό και η στρατιωτική τιμή και περηφάνια τους τσαλακωμένες. Ένιωθαν τ’ “αστέρια” στις επωμίδες τους να στέκουν ανάξια και τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 να τους οικτίρουν και να τους λοιδορούν. Όσο μάθαιναν, μάλιστα, ότι στα ιερά χώματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας σουλατσάριζαν ανενόχλητοι Βούλγαροι, Αρβανίτες, Οθωμανοί, τρομοκρατώντας, ληστεύοντας και δολοφονώντας τους ομοεθνείς τους, τόσο το αίμα τους έβραζε. Δεν το άντεξαν. Επαναστάτησαν, πήραν στα χέρια τους την εξουσία. Όρισαν έναν φέρελπι Κρητικό ως πρωθυπουργό (Ελευθέριο Βενιζέλο), με την εντολή να αποκαταστήσει την τιμή, το κύρος και την υπόληψη, τόσο της δικής τους, όσο και της πατρίδας.
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ.
Και το θαύμα έγινε. Στους Βαλκανικούς Πολέμους που ακολούθησαν, η Ελλάδα διπλασιάστηκε! Η γη του Μεγαλέξανδρου (Μακεδονία), των Μεγάλων Ευεργετών (Ήπειρος), καθώς και η λεβεντογεννήτρα Κρήτη, προστέθηκαν στον εθνικό κορμό (1913). Λίγο αργότερα και η πατρίδα του Δημόκριτου Θράκη (192Ο). Και θα είχαν πραγματοποιηθεί και οι πλέον μύχιοι πόθοι της Μεγάλης Ιδέας του Έθνους, αν το σαράκι της Διχόνοιας δεν έκανε, για μια ακόμη φορά, την εμφάνισή του, οδηγώντας τη Χώρα σε μια νέα Εθνική Καταστροφή. Μια πανάρχαια κοιτίδα ελληνικού πολιτισμού, η Μικρασία, που ανέδειξε γιγάντια αναστήματα Σοφίας, Τέχνης και Ήθους, χάθηκε. Μοναδική παρηγοριά το γεγονός ότι ο ξεριζωμός ενός εκατομμυρίου Ελλήνων και η εγκατάστασή τους στην ελεύθερη πατρίδα έφερε την πληθυσμιακή ομογενοποίηση της Χώρας που της έλειπε.
Τα πολιτικά όμως πάθη συνεχίστηκαν κι ένα νέο “φρούτο” έκανε την εμφάνιση του. Η δικτατορία του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου (1825), η οποία έπεσε πριν… “σαραντώσει”.(1926).
Σαν να μην έφταναν τα εσωτερικά προβλήματα της Χώρας, ήρθαν να προστεθούν και τα εξωτερικά. Η μεγάλη Ύφεση του 1929 στην Αμερική, η οποία απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, οδήγησε τη Χώρα στην τέταρτη χρεωκοπία της! (1932).
Λίγο αργότερα, νέος σωτήρας έκανε την εμφάνιση του (Ιωάννης Μεταξάς). Και αυτός στρατηγός! Ήταν όμως αρκετό ένα ιστορικό ΟΧΙ που είπε σ’ έναν άλλον επίδοξο κατακτητή, από δυσμάς, για να κάνει τον Λαό να ξεχάσει τον φόβο και τις οδύνες από την άσκηση της εξουσίας του. Ο ελληνικός στρατός σημείωσε περίλαμπρες νίκες που θύμισαν εκείνες των προγόνων του στον Μαραθώνα, τις Πλαταιές, τη Σαλαμίνα. Με το τέλος του μεγάλου πολέμου, Δώδεκα Διαμάντια του ανατολικού Αιγαίου προστέθηκαν στο στέμμα της Χώρας (1947).
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ.
Δεν πρόλαβε να χαρεί και να γιορτάσει τα επινίκια ο Λαός και παρασύρθηκε σ’ έναν νέο αδελφοκτόνο Διχασμό, στον οποίο χάθηκαν περισσότερα παιδιά της, απ’ όσα στον Μεγάλο Πόλεμο! Ακολούθησε μια δεκαπενταετία ανασυγκρότησης της Χώρας με τραυματισμένο το δημοκρατικό της πολίτευμα από την ανάμειξη του Παλατιού στα πολιτικά πράγματα, η οποία έδωσε την αφορμή σε νέους επίδοξους φωστήρες να καταλάβουν την εξουσία με τα όπλα. Τούτη τη φορά, τρεις συνταγματάρχες “Ορθοπαιδικοί” ανέλαβαν να διδάξουν στους στρατηγούς πώς εδραιώνεται μια δικτατορία! Έβαλαν το πολίτευμα στον “γύψο” προς θεραπεία, και μαζί του ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό! Φίμωσαν στόματα, βασάνισαν σώματα, στραγγάλισαν ελευθερίες, εξαγόρασαν συνειδήσεις και όταν ολοκλήρωσαν το θεάρεστο έργο τους με την προδοσία της Κύπρου, παρέδωσαν την εξουσία, ανάξιοι και ατιμασμένοι….
Ήταν πια η κατάλληλη στιγμή να απαλλαγεί η Ελλάδα και από τον ξενόφερτο και αναχρονιστικό θεσμό τής Βασιλείας, η οποία έβαλε το “δεξί” της χεράκι, για να ανοίξει την πόρτα της προδοσίας. Ό,τι ήταν να δώσει στα πρώτα δύσκολα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, το έδωσε…
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ
Στο μεταξύ ένας άλλος Διχασμός, ο Γλωσσικός τούτη τη φορά, που είχε ξεκινήσει από την πρώτη μέρα της ανεξαρτησίας, δήλωνε πως εξακολουθεί να είναι παρών! Οι συνθήκες όμως είχαν ωριμάσει, για να βάλουν – Καθαρευουσιάνοι και Δημοτικιστές-νερό στο κρασί τους. Συναντήθηκαν, επιτέλους, στην αριστοτελική “μεσότητα”, εγκαταλείποντας τις ακρότητες και από τις δύο πλευρές. Παραδόθηκε, επιτέλους, στον λαό ένα κοινό εκφραστικό μέσο ανεκτίμητης ιστορικής αξίας. Μια γλώσσα που σμιλεύεται χιλιάδες χρόνια για να αποκτήσει τη σημερινή μοναδική ποιητική της χάρη και το πλούσιο εννοιολογικό της περιεχόμενο.
Στη διάρκεια των δύο αιώνων που παραχωρούσαν τη θέση τους στον εικοστό πρώτο, η μικρή, φτωχή και άσημη χώρα των 750 χιλιάδων κατοίκων, το 1827, ξεπέρασε τα δέκα εκατομμύρια και παρά τα λάθη της, έδειχνε να βρίσκει τον βηματισμό της και να συμπορεύεται με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ως ισότιμο μέλος. Ανεδειξε, στη διάρκεια των δύο αιώνων, επιστημονικά, πνευματικά, λογοτεχνικά, καλλιτεχνικά και αθλητικά αναστήματα παγκοσμίου κύρους και αναγνώρισης. Με την είσοδο της στον 21ο αιώνα έγινε δεκτή και στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, του οποίου την ονομασία δανείστηκε η Ενωμένη Ευρώπη από τη γλώσσα της.
Μέσα από κοινοτικά προγράμματα και στα πλαίσια της οικονομικής σύγκλισης με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες μπόρεσε να αντλήσει μεγάλα κεφάλαια, με τα οποία χρηματοδότησε τεράστια έργα υποδομής, και πολιτισμού που βελτίωσαν την εικόνα της και προώθησαν τις αναπτυξιακές δυνατότητες για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του Λαού της.
Όμως, δεν είναι μόνο η Διχόνοια η “δολερή” που ξέρει να χαμογελάει και να παρασύρει, προσφέροντας “σκήπτρα”. Ακόμα καλύτερα το γνωρίζει η σαγηνευτική Εξουσία με τα δικά της θέλγητρα. Σε αγώνα δρόμου μεταξύ δύο μνηστήρων με βαριά ονόματα, του Κώστα και του Γιώργου, ποιος θα την κατακτήσει, πρώτος έφθασε ο Γιώργος, λόγω καλύτερης σωματικής διάπλασης αλλά και ρευστού που διέθετε, λέγοντας “λεφτά υπάρχουν”!… Και αυτό η κάθε νύφη ξέρει να το εκτιμά…Δεν άργησε όμως να διαπιστώσει ότι η νύφη ήταν δαπανηρή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να την εγκαταλείψει, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα της Χώρας στην Πέμπτη Χρεωκοπία!
ΗΡΘΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΡΩΙ . ΗΜΕΡΑ ΕΚΤΗ.
Αυτή τη φορά οι γνωστοί από το παρελθόν Πιστωτές, με τη βοήθεια ενός νέου αρπακτικού πτηνού, ονόματι “Δελτανουτού”, έσπευσαν “αδελφικά”και “φιλικά” να δώσουν χέρι βοήθειας στη Χώρα, παίρνοντας ως αντάλλαγμα τα χρυσαφικά και τα ασημικά των κατοίκων της. Δυστυχώς δεν είχε τότε εμφανιστεί ακόμη ο γνωστός από την τηλεόραση Ριχάρδος, “για να πάρουν μια πολύ καλύτερη τιμή από του να τα πουλάγανε απλώς σαν χρυσό”…
Και τους υπογράμμισαν πως, δυστυχώς, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα τού Δημιουργού και να αναπαυθούν, όπως Εκείνος, την …ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ. Τους ευχήθηκαν μάλιστα, ευγενικά: ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ και ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!..
Εκείνοι μπήκαν ξανά στο καράβι τους, πήραν τα κουπιά, σήκωσαν πανιά, και σαν έμπειροι θαλασσινοί που είναι, δοκιμασμένοι σε μπόρες και φουρτούνες, τράβηξαν προς τη γνωστή και δοκιμασμένη ρότα, σιγοτραγουδώραντας, με τη γνώριμη αισιοδοξία που τους χαρακτηρίζει: “Θα τον περάσουμε κι αυτόν τον κάβο, όπως περάσαμε και τόσους άλλους!”…
Νικήτας Σκ. Καραφυλλάκης.
Δεκέμβριος 2021
