Από το συμπατριώτη Νικόλαο Σαρούκο Προϊστάμενο Ελέγχου, Επιθεώρησης και Τουριστικής Ανάπτυξης Θεσσαλίας Υπουργείο Τουρισμού Διεύθυνση Τουρισμού (ΠΥΤ) Θεσσαλίας, λάβαμε ένα αξιόλογο και εξαιρετικό κείμενο από ανάρτησή του στην προσωπική του ιστοσελίδα, που μέσα σε λίγες αράδες αναφέρεται στη στελέχωση του Ιατρείου Ψερίμου με οπλίτη Ιατρό,ένα θέμα που πρωταγωνίστησε όχι μόνο στην τοπική ειδησεογραφία, αλλά και σε όλα τα μεγάλα αθηναϊκά κανάλια, τις τελευταίες ημέρες.
Ένα περιεκτικό κείμενο με σκέψεις και θέσεις για ένα θέμα που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Νικόλας Σαρούκος έχει πάρει περισσότερο στόμφο από όσο πόνο και θρήνο έχει παράξει δεκαετίες τώρα.
Μάλιστα το περιεχόμενο του και όσα αναφέρονται, αποκτούν ιδιαίτερη αξία και σημασία γιατί γράφονται από έναν άνθρωπο που την Ψέριμο την γνωρίζει καλύτερα και από την κάθε γωνιά του σπιτιού. Έναν άνθρωπο που έζησε στην Ψέριμο στα νεανικά του χρόνια, όταν το ηλεκτρικό ρεύμα κοβόταν – αιφνίδια – την Δευτέρα, και επανασυνδεόταν την Τετάρτη… Όταν οι μόνες τηλεφωνικές γραμμές ήταν το 23194 (τηλεφωνικό κέντρο με μαγνητική συσκευή, και μάλιστα έως το 1993…) το 23195 (Αστυνομικό Φυλάκιο) και το 23196 (της οικογένειας του), με ποιότητα ήχου και συνδεσιμότητας που άγγιζε τα όρια της γελοιότητας ή γραφικότητα
Παραθέτουμε την ανάρτηση του Νικόλα Σαρούκου
“Γιατρέ…” (μακρόσυρτο). Είναι μια προσφώνηση που ποτέ δεν είχε ακουστεί στην Ψέριμο. Μα ποτέ όμως (σε αντίθεση με το – αλλοίμονο – “Παπά μου”) Κι έπρεπε να περάσουν 74 χρόνια μετά το επί Ιταλοκρατίας “dottore”. Με δεδομένο ότι ουδείς ιατρός δεχόταν να υπηρετήσει στο νησί (…) η λύση, που ούρλιαζε από μόνη της, ήταν μπροστά στα μάτια των ιθυνόντων, που είναι απορίας άξιο γιατί παρίσταναν τον Βούδα μπροστά σε ένα τέτοιο σημαντικό ζήτημα, για δεκαετίες: να στελεχωθεί το (σχετικά νεόδμητο) ιατρείο / διαμέρισμα από ιατρό που υπηρετεί την θητεία του στο απέναντι (στην Κω) Υγειονομικό Τάγμα.
Μια απορία που την ζύμωνα στο μυαλό μου στην Ψέριμο ως παιδί, ως έφηβος, ως νέος... Με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλιζόταν σταθερή παρουσία ιατρού στην Ψέριμο (με 50 – μέγιστο – μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα, με έως και τουλάχιστον εικοσαπλάσιους το καλοκαίρι).
Όχι, δεν θα πω συγχαρητήρια σε κανέναν. Κανείς δεν το αξίζει. Διότι το να πιστωθεί ένας αυτοδιοικητικός / βουλευτής / παράγοντας την ευτυχή (μα αυτονόητη) αυτή κατάληξη, σημαίνει ότι δεν έχει ίχνος ντροπής, και συναίσθηση ευθύνης (ακόμη και εν ήδη “προπατορικού αμαρτήματος”) για σχεδόν οκτώ δεκαετίες απραγίας.
Σιωπή λοιπόν από οποιονδήποτε τολμήσει να εκσφενδονίσει βλαχο-μπαρόκ πυροτεχνήματα και χάντρες για να εντυπωσιάσει ιθαγενείς, Ο κόσμος προχωράει. Και πλέον, το επόμενο στοίχημα είναι να (ξανα)ακουστεί, μετά από σχεδόν δεκατέσσερα χρόνια, η προσφώνηση “Δάσκαλε”...