Διάβασε από την ηλεκτρονική εφημερίδα “Kalymnos news” τις βιωματικές μνήμες μου από τον πόλεμο και στη συνέχεια από “την ωραιότερη γειτονιά της Καλύμνου”, μια παλιά μου γειτόνισσα, η Ελευθερία Καρδούλια.
Ζει στη Φλόριδα της Αμερικής εδώ και 54 χρόνια ! Είναι κόρη του Μιχάλη Καρδούλια με τα 10 παιδιά, τον οποίον ανέφερα στο τελευταίο λαογραφικό μου κείμενο με τίτλο: “Τα παιχνίδια στην ωραιότερη γειτονιά του Πέρα Σχολείου μετά την απελευθέρωση”.
Ο πατέρας της ήταν ο άνθρωπος που πάσχιζε και υπόφερε καθημερινά να κρατά στη “ζωή”, με μόχθο και αγωνία, μια μικρή παλιά μοτοσυκλέτα που έσερνε πίσω της καρότσα για μεταφορές, για να βγάζει ένα φτωχό μεροκάματο που θα δινε “ψωμί” στα 12 μέλη της φαμελιάς του! Συχνά, όταν δεν μπορούσε να την επισκευάζει, την έσερνε με τα χέρια του (!) στη δουλειά, όπως έκαναν αρκετοί συνάδελφοι του με τα χειροκίνητα κάρα τους!
Συγκινήθηκε τόσο πολύ για όσα διάβασε και ξανάζησε στην αφήγηση, ώστε βρήκε τον τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου. Ζήτησε να γίνει και”ηλεκτρονική φίλη μου” με αίτημα, το οποίο με πολύ μεγάλη χαρά έκανα αποδεκτό. Για μένα η “παρουσία” και η “επικοινωνία” μαζί της, έστω και με τον τρόπο αυτόν, υπήρξε μια ευχάριστη έκπληξη. Με την πολύ μεγαλύτερη αδερφή της υπήρξαμε συμμαθητές και με το ένα από τα δύο δίδυμα ζευγάρια παιδιών που είχε η οικογένειά της παίζαμε καθημερινά στο προαύλιο του σχολείου μας. Η ίδια ήταν φίλη με τις δύο μικρότερες αδελφές μου στα παιδικά τους χρόνια. Μου θύμισε μάλιστα τη χαρά και την ευγνωμοσύνη της για το καβάδι που της έδωσαν να φορέσει σε παρέλαση! Τα σπίτια μας σε απόσταση 50 μέτρων.
Ακολούθησε η ανάρτηση του δεύτερου μέρους με τα παιχνίδια της γειτονιάς μας. Και τότε ήρθε η δεύτερη ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη! Μου έστειλε στο messenger δύο μηνύματά της, που τα συνόδευαν 11 φωτογραφίες με περιεχόμενο άμεσα συνδεδεμένο με τα κείμενα μου!!! Απεικόνιζαν, μεταξύ άλλων, σκηνές και εικόνες από παιχνίδια, τα οποία είχα αναφέρει στα δύο λαογραφικά μου κείμενα, αλλά και παλαιότερα στην πλήρη περιγραφή όλων των παιχνιδιών της παιδικής μας ηλικίας που είχα δημοσιεύσει στα Καλυμνιακά Χρονικά.
Αυθεντικές φωτογραφίες, τις οποίες εγώ δεν είχα στη διάθεσή μου, για να τις συμπεριλάβω στα κείμενα μου, ώστε να γίνουν πιο ζωντανές και κατανοητές οι περιγραφές μου!!! Ένα ρίγος μοναδικής συγκίνησης συγκλόνισε την ψυχή μου! Ώστε υπήρχαν, λοιπόν, και άλλοι από τη μακρινή εκείνη εποχή που “κουβαλούσαν” μέσα τους παρόμοιες μνήμες, τις οποίες φρόντισαν να απαθανατίσουν στο χαρτί και να τις πάρουν μαζί τους σαν πολύτιμο φυλακτό, που θα τους θύμιζαν το χθες; Τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα που ίσως δεν θα είχαν ποτέ την ευτυχία να ξανασυναντήσουν; Θεώρησα πως θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας τα δύο μικρά μηνύματα και τις υπέροχες φωτογραφίες που τα συνοδεύουν, για να συμπληρώσετε την εικόνα και να ζήσετε την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης που σφράγισε, παρά τις δυσκολίες της, με την αγνότητα των συναισθημάτων και την απλοϊκότητα των ενασχολήσεων, την μεταπολεμική γενιά μας με ανεξίτηλα βιώματα. Αλλά και να δείτε την αθεράπευτη πληγή του νόστου από την οποία υποφέρουν οι μετανάστες μας
ΠΡΩΤΟ. ΜΗΝΥΜΑ:
“Κύριε Νικήτα, και σε μένα αρέσουν οι παλιές αναμνήσεις που έχω από την Κάλυμνο μας! Και ό,τι βρισκόταν μπροστά μου το φύλαγα σαν τα μάτια μου. Βλέπεις το έφερε η μοίρα μας να ξενιτευτούμε από παιδιά. Διαβάζοντας το κείμενό σου, μου έφερε πολλές νοσταλγίες και ονόματα από τη γειτονιά, τα οποία είχα ξεχάσει. Λείπω 54 χρόνια στο Εξωτερικό Καλό βράδυ”.
ΔΕΎΤΕΡΟ. ΜΉΝΥΜΑ:
“Καλησπέρα, κύριε Νικήτα. Σου στέλνω μερικές φωτογραφίες από τα παιδικά μας παιχνίδια, και του πατέρα μου Μιχάλη Καρδούλια την καρότσα. Και πάνω είναι τα δίδυμα αδέρφια μου, Γιώργος και Δρόσος. Εύχομαι να σου αρέσουν. Καλό βράδυ και πάντα υγεία”.Θεώρησα πως το καλύτερο “ευχαριστώ” εκ μέρους μου θα ήταν να της δώσω τη χαρά και την ικανοποίηση να τα δει να δημοσιεύονται και να γίνονται κτήμα των αναγνωστών μου.
Νικήτας Καραφυλλάκης.
Κάλυμνος, Φεβρουάριος 2022.