Στις σλαβόφωνες Χώρες, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, βλέπουμε και ακούμε στις οθόνες μας λέξεις με πολλά “σύμφωνα” από το αλφαβητάρι τους, σε “παρέλαση” κατά τριάδες ή τετράδες, αρμονικά και φιλικά το ένα δίπλα στ’ άλλο, και απορούμε πώς μπορούν να τις διαβάζουν και να τις προφέρουν!
Την ίδια στιγμή εμείς έχουμε κηρύξει “πόλεμο” εναντίον ενός συμφώνου, του “ν”, στο αρσενικό άρθρο “τον” που καθιστά τον λόγο πιο σαφή και κατανοητό και δεν δημιουργεί παρεξηγήσεις, μήπως η λέξη που ακολουθεί είναι ουδέτερου γένους.
Ένα παράδειγμα είναι αρκετό για να μας πείσει, ότι η παράλειψη του “ν” παρασύρει τη σκέψη μας σε άλλα μονοπάτια : “Το γόνιμο σ’ αυτές τις περιπτώσεις διάλογο ανάμεσα στις δύο πλευρές οφείλουμε να ακολουθούμε…” Η απουσία ενός “ν” στην πρώτη λεξούλα δεν κατευθύνει τη λογική μας ότι “το γόνιμο” θα αφορά πιθανόν κτήμα ή έδαφος;
Δεν θα ήμασταν από την αρχή πιο σαφείς, πιο κατανοητοί, αν γράφαμε: “Τον γόνιμο σ’ αυτές τις περιπτώσεις διάλογο ανάμεσα στις δύο πλευρές οφείλουμε να ακολουθούμε…; ” Ούτε οι μικροί μαθητές, ούτε οι ξένοι που επιθυμούν να μάθουν τη γλώσσα μας μπορούν να εξηγήσουν πότε ένα “το” είναι αρσενικό και πότε ουδέτερο, όταν το συναντάνε μπροστά από λέξεις που δεν αρχίζουν από τα σύμφωνα κ, π, τ, ξ, ψ, … Πώς να πειστούν ότι: το Σκεύο, το Νίκο, το Γιώργο, το νόμο, το φόρο, το χρόνο, το λόγο…δεν κλίνονται όπως τα ουδέτερα, αφού έχουν μπροστά τους το άρθρο “το” , για το οποίο έμαθαν ότι είναι εκείνο που συνοδεύει τα πράγματα;
Και πώς ένας Αμερικανός ή Ευρωπαίος που πασχίζει να μάθει την ελληνική γλώσσα, η οποία είναι, ούτως ή άλλως πολύ δύσκολη, τις λέξεις αυτές στον πληθυντικό δεν θα τις κάνει: τα Σκεύη, τα Νίκα, τα Γιώργα, τα νόμα, τα φόρα, τα χρόνα, τα λόγα;
Αυτά θα είχε, ίσως, υπόψη του ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ώστε στο Μεγάλο Ορθογραφικό Ερμηνευτικό Λεξικό του από το αρσενικό άρθρο “τον” να μην αποβάλλει ποτέ το “ν” . Και φυσικά δεν μιλάμε για την Ποίηση, η οποία έχει και ακολουθεί τους δικούς της χαλαρούς γλωσσικούς κανόνες. Μπορούμε, επομένως, να το χρησιμοποιούμε πάντα στον γραπτό λόγο και ας παραμένει άφωνο, όπως παραμένει στη Γαλλική το “s” , το οποίο κάνει την ηχητική παρουσία του, μόνο όταν χρειάζεται.
Τώρα θα μου πείτε: ο κόσμος έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει σήμερα. Με το “ν” το δικό σου ή του Μπαμπινιώτη θα ασχοληθεί; Τι να κάνω! Από “επαγγελματική διαστροφή” πάσχω, όχι από κορονοϊό. Ευτυχώς!