Εφέτος τα λιόδεντρα στο νησί μας δακρύζουν για άλλους λόγους, από εκείνους που μάθαμε στους μύθους και στις παραδόσεις μας. Πενθούν, βλέποντας την περιφρόνηση και την απαξίωση του καρπού τους!
Δεν υπάρχουν πια χέρια να τον μαζέψουν!…Οι Αλβανοί θα ήταν μια κάποια λύση, αν τους είχαμε, όπως άλλες περιοχές της πατρίδας μας, αφού τα δικά μας είναι απασχολημένα στα πλήκτρα των κινητών, στις καφετέριες και στα μπαράκια… Και δεν έχουν, δυστυχώς, καμιά δικαιολογία, επειδή δεν διαθέτουν, τάχα, δικές τους ελιές. Τους περιμένουν πολλοί που έχουν, αλλά είναι ανήμποροι να το κάνουν…Θα μπορούσαν οι μη εργαζόμενοι νέοι μας να “θυσιάσουν” λίγες μέρες, για να εξασφαλίσουν στην οικογένειά τους το λάδι κι όχι μόνο μιας ολόκληρης χρονιάς!…. Υπάρχουν λιγοστά ωραία παραδείγματα που και το λάδι κι ένα σοβαρό εισόδημα αποκτούν κάθε χρόνο με την εργατικότητά τους.
Ας μην ξεχνάμε πως τα ευλογημένα αυτά δέντρα τα φύτευαν γονείς και παππούδες, γενιές και γενιές, που δεν θα ήθελαν να τις δουν σήμερα να εγκαταλείπονται από τα παιδιά τους! Είναι κρίμα! Αξίζουν την αγάπη, τον σεβασμό και τη φροντίδα μας. Πλησιάζει η επέτειος ενός πολέμου που έφερε για πέντε χρόνια πείνα και δυστυχία στην πατρίδα μας. Και η ελιά βοήθησε, όσο κανένα άλλο φυτό, να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας. Μήπως χρειαστεί να μας το θυμίσει ξανά;…
22 Οκτωβρίου 2022.
