Μεσίστιες κυμάτιζαν σήμερα Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2024 οι σημαίες σε χώρους του Κολλεγίου Αθηνών στη μνήμη του βετεράνου Γυμναστή Γιάννη Κουτούζη.
Η Διεύθυνση του Κολλεγίου Αθηνών απευθύνει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Επίσης απέστειλε το παρακάτω κείμενο καθώς και ψήφισμα του Συλλόγου Αποφοίτων Κολλεγίου Αθηνών Κολλεγίου Ψυχικού που αναγνώστηκαν κατά την νεκρώσιμο Ακολουθία.ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ
Ο Ιωάννης Κουτούζης προσελήφθη στο Κολλέγιο Αθηνών τον Σεπτέμβριο του 1958 ως έκτακτος καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Τον επόμενο χρόνο έγινε τακτικός Καθηγητής και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον Οκτώβριο του 1991.Συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Κολλέγιο ως προπονητής μέχρι το 2000, με γνώμονα πάντοτε την αγάπη του για τα παιδιά και τον αθλητισμό. Στην ουσία δεν έφυγε ποτέ από το Κολλέγιο, το οποίο υπεραγαπούσε. Ήταν πάντοτε παρών στα γήπεδα, στις εκδηλώσεις του Σχολείου και του ΣΑΚΑ. Δέχθηκε πολλές διακρίσεις μέσα στο Σχολείο, αλλά και έξω από αυτό.
Είπε το 2007 σε μια τιμητική διάκριση που του είχε απόνείμει ο ΣΑΚΑ:
Εκεί – πάνω στην καρβουνόσκονη του «Σταδίου ΔΕΛΤΑ» – έμαθα – πίστεψα τον όρκο του αθλητή – αυτό το : «Αγωνίζομαι για την τιμή της Πατρίδος και τη δόξα το αθλητισμού». Και εκεί ενστερνίστηκα – από τα τέλη του ’50 – τη «δια βίου άθληση».Τον Γιάννη Κουτούζη διακατείχε ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον για τα αθλητικά – τον κλασικό αθλητισμό – τον στίβο – τον έλεγε «βασιλιά».
Οι συνάδελφοί του και τα παιδιά τον αποκαλούσαν «Δάσκαλο». Ασχολούνταν με τα παιδιά με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη και κατόρθωνε να έχει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό τους. Κατόρθωνε, αν όχι να τα κάνει αθλητές, να τους εμπνεύσει μια ιδιαίτερη αγάπη για τον αθλητισμό. Με λόγια μετρημένα αλλά μεστά συμβούλευε τους μαθητές του όχι μόνο για τις αθλητικές δραστηριότητες, αλλά και για τη γενικότερη στάση τους εκτός στίβου. Τους δίδασκε την ανθρωπιά και την αγάπη. Κι αυτό το ενδιαφέρον του και η αγάπη του άγγιζε τα παιδιά που του ανταπέδιδαν την αφοσίωσή τους και την αγάπη τους.
————————————
Το Δ.Σ. του Συλλόγου των Αποφοίτων Κολλεγίου Αθηνών-Κολλεγίου Ψυχικού στην αποχαιρετιστήρια ανακοίνωσή του αναφέρει:«Ο Γιαννης Κουτούζης, οραματιστής, πρωτοπόρος, πηγή έμπνευσης, αυθεντικός, δεν συμβιβαζόταν. Ίδρυσε, θεμελίωσε και ανέπτυξε με την αγαπημένη του ομάδα στίβου την ιδέα του σωματειακού σχολικού αθλητισμού στο Κολλέγιο, πριν πάνω από μισό αιώνα.»Οι αθλητικοί κύκλοι αποκαλούσαν τον Γιάννη Κουτούζη και «Δυναμίτη» , εξαιτίας του εκρηκτικού, δυναμικού χαρακτήρα του. Η αγωνιστικότητά του δεν τον εγκατέλειπε ποτέ!Τον Γιάννη θα τον θυμόμαστε πάντοτε ώς έναν σπουδαίο γυμναστή- προπονητή- παιδαγωγό. Ας θυμηθούμε τα δικά του λόγια: «Τα παιδιά θέλουν δασκάλους, καθοδηγητές, παιδαγωγούς, ανθρώπους με ψυχή. ‘Όταν λείψουν αυτά, τα παλάτια του αθλητισμού, τα πολυτελή γυμναστήρια, μένουν να τονίζουν τη μεγάλη αλήθεια του αρχαίου Έλληνα σοφιστή και διδασκάλου Πρωταγόρα:«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».
Παραθέτουμε το επικήδειο που εκφώνησε ο Γεώργιος Μαρτίνος ανιψιός του εκλιπόντος
Θείε μου ,
Τι μπορεί να πει κανείς ή τι να πρωτοπεί και πως να το πει , χωρίς τον κίνδυνο μην είναι λίγο ή λειψό ή άπρεπα ειπωμένο για σένα ετούτη αυτήν την ώρα.
Στα αυτιά μου ακόμα ηχεί το τηλεφώνημα σου : Γιωργάκη ερχόμαστε Κάλυμνο.
Εδώ στην Κάλυμνο λοιπόν , στην Ιθάκη σου , εδώ απέναντι από τα άγια καταφύγια του Κόντογλου , από εδώ καλούμαστε να σε αποχαιρετήσουμε.
Να αποχαιρετήσουμε τον Γιάννη Κουτούζη , τον Δυναμίτη , τον Γυμναστή , τον Δάσκαλο , τον Γέρο Δάσκαλο.
Να αποχαιρετήσουμε τον Άνθρωπο , τον Σύζυγο , τον Πατέρα τον Παππού και Θείο , όλα με Κεφαλαία γράμματα.
Να αποχαιρετήσουμε ένα πραγματικά άξιο Τέκνο της Καλυμνιακής Γης που αποτέλεσε διαχρονικό Πρέσβη της ταυτόχρονο , σε ότι καταπιάστηκε.
Από τον Παναθηναικό στο Ποδόσφαιρο , στο στίβο και στην ενόργανη , το Κολλέγιο Αθηνών και το Ολυμπιακό Στάδιο.
Μέχρι και σήμερα γύμναζες σώματα , έπλαθες-δυνάμωνες ανθρώπους , φώτιζες ψυχές.
Προσωπικά δεν μπορώ να ξεχάσω τις αμέτρητες και ατελείωτες συζητήσεις μας για τους Μαθητές σου , τους Αθλητές σου , το Θεό , την Πλάση , τη Δημιουργία , τη Γη , τη Θάλασσα , τον Ανήφορο , τον Μανωλιό και τον Παπα-Φώτη.
Την Αγάπη σου για τη Φανή , τον Θοδωρή και τον Μανώλη.
Θείε μου , έκανες εμένα όπως και πολλούς άλλους καλύτερο Άνθρωπο.
Σε ευχαριστώ για την Αγάπη και την Φιλία σου.
Το είπαμε , το ξαναείπαμε και στο λέω ξανά λοιπόν.
«Μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ μεγάλες χαρὲς ποὺ μπορεῖ ν’ ἀξιωθεῖ ὁ ἄνθρωπος στὸν κόσμο τοῦτο εἶναι νά ‘ναι ἄνοιξη, νὰ φυσάει ἀλαφρὸ ἀγεράκι καὶ ν’ ἀρμενίζεις στὸ Αἰγαῖο· δὲν μπόρεσα ποτὲ νὰ φανταστῶ πῶς γίνεται νά ‘ναι ἀλλιῶς ὁ Παράδεισος. Τί ‘ναι ὁ κόρφος τοῦ Παράδεισου μπροστὰ στὴν ἑλληνικὴ τούτη, καμωμένη ἀπὸ νερό, πέτρα καὶ δροσερὸ μελτέμι αἰωνιότητα; … Θεός κι αιώνια ζωή και μακαριότητα μπαίνουν στο καΐκι μας κι αρμενίζουν μαζί μας.»
Καλό Ταξίδι ,
Αθάνατος !
