Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου μάς φέρνει αντιμέτωπους με ένα από τα πιο συγκινητικά μηνύματα του Ευαγγελίου: την απέραντη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού. Μέσα από την παραβολή του Ασώτου Υιού, η Εκκλησία μάς καλεί να αναλογιστούμε τη δύναμη της μετάνοιας, την επιστροφή στην πατρική αγκαλιά και τη χαρά της συμφιλίωσης με τον Θεό.
Σε έναν κόσμο όπου η απόγνωση συχνά κυριαρχεί και η αυτοδικαίωση απομακρύνει τον άνθρωπο από τη χάρη του Θεού, η παραβολή αυτή έρχεται να ανατρέψει κάθε αίσθηση αδιεξόδου.
Η Εκκλησία, ως η στοργική οικία του Θεού, προσκαλεί κάθε ψυχή να αφήσει πίσω της την αμαρτία και να γευθεί τη χαρά της συγχώρεσης και της νέας ζωής. Η παραβολή αυτή δεν είναι απλώς μια ιστορία μεταμέλειας, αλλά μια αποκάλυψη της θείας αγάπης, που αναζητά και αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως παρελθόντος.
Καθώς πλησιάζουμε στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το μήνυμα της μετάνοιας γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Θα ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του Θεού ή θα μείνουμε δέσμιοι της αμετανοησίας μας; Η επιλογή είναι δική μας
Παραθέτουμε το σχετικό άρθρο της Ιεράς Μητροπόλεως Λέρου,Καλύμνου και Αστυπαλαίας
Την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου η Εκκλησία μας προέβαλλε το αγαθό της ταπείνωσης. Αυτήν εδώ την Κυριακή προβάλλει την αξία της μετάνοιας. Διαβάζεται η παραβολή του ασώτου Υιού ή του σπλαχνικού Πατέρα.
Αφορμές για να λεχθεί αυτή η παραβολή είναι κυρίως δύο. Πρώτον, επειδή πολλοί απελπίζονται από την κατάσταση της ζωής τους και από τα ηθικά αμαρτήματα και πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια γι’ αυτούς έλεος και πέφτουν σε απόγνωση. Ο Κύριος ομιλεί για έναν άνθρωπο, έναν άσωτο, ο οποίος έφτασε στην χειρότερη κατάσταση και όμως ήρθε σε μετάνοια και σώθηκε. Και αυτόν τον άνθρωπο η επίγνωση και μόνο της αμαρτίας και η απόφαση για επιστροφή στον Θεό τον έκαμε και πάλι κληρονόμο από δούλο, ζωντανό από νεκρό και χαμένο. Δεύτερον, γιατί πολλοί κατά την εποχή του Χριστού αλλά και σήμερα δικαιώνουν τους εαυτούς τους και αποκλείουν τους άλλους από τον χώρο του Θεού και σκανδαλίζονται για την αδιάκριτη αγάπη του Θεού στις πόρνες και τους τελώνες. Ειδικά η παραβολή ειπώθηκε για τους φαρισαίους, οι οποίοι δεν συγχωρούσαν στον Χριστό την συναναστροφή με τους ακάθαρτους και όσους έκαναν επιδεικτικά άστατη ζωή
Στην παραβολή λοιπόν αυτή δεικνύεται η ευσπλαχνία του Θεού, η δυνατότητα σωτηρίας του καθενός, αλλά και η παγίδα του εγκλωβισμού στην υπερηφάνεια, η οποία μας στερεί την κοινωνία με τον Θεό. Ειδικά στο πρόσωπο του Ασώτου μας δίνεται η αναστάσιμη ουσιαστική σωτηρία του ανθρώπου. Η μετάνοιά του δεν είναι μια απλή μεταστροφή στην δικαιοσύνη και την ήρεμη χωρίς προκλήσεις ζωή με τις πατροπαράδοτες ηθικές αξίες και σε αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν συνήθως ηθικά και αποδεκτά. Ο άσωτος κάνει ουσιαστική μεταστροφή στην αληθινή ζωή μέσα στην οικία του Πατέρα, την Εκκλησία. Τιμάται από Αυτόν με λαμπρό ένδυμα και δαχτυλίδι ως κληρονόμος Του. Και η πανηγυρική αυτή είσοδος δηλώνει το μυστήριο του Βαπτίσματος. Και έπειτα παρακάθεται σε εορταστική Τράπεζα, με θύμα (σφάγιο) το εκλεκτότερο του Πατέρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Βάπτισμα και Θεία Κοινωνία τον αποκαθιστούν στο αξίωμα του κληρονόμου της πατρικής βασιλείας. Πρώτα ήταν απλά παιδί του Πατέρα. Τώρα που επέστρεψε με την μετάνοια έγινε ίσος και κληρονόμος όλης της περιουσίας Του. Η μετάνοια λοιπόν όχι μόνο σώζει αλλά αγιάζει!
Συνεπώς, η παραβολή αυτή είναι η απόλυτη φανέρωση της αγάπης του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Θεός Πατέρας, ο οποίος βρίσκεται σε διαρκή αναμονή για την επιστροφή και του τελευταίου χαμένου προβάτου. Στα πρόθυρα της τεσσαρακοστής αποτελεί συναγερμό για τον καθένα μας. Είναι μια πρόσκληση στην εκκλησιαστική ζωή για όλους! Και αυτούς οι οποίοι είναι κοινωνικά και ηθικά τακτοποιημένοι και όσους θεωρούνται απόβλητοι της θείας χάριτος. Ουσιαστικά και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων έχουν ανάγκη την ζωή την αληθινή μέσα στην Εκκλησία. Όλοι έχουν την ανάγκη απελευθέρωσης από την αμαρτία. Στη μετοχή στα θεία μυστήρια ως φάρμακα σωτηρίας και θύρες επιστροφής στο θείο έλεος (Βάπτισμα-Εξομολόγηση με μετάνοια- Θεία Κοινωνία). Η απόφαση της επιστροφής, η μετάνοια είναι η δύναμη, η οποία κάνει την διαφορά και όχι οι καλές μας πράξεις και η επίδειξη της αρετής μας. Αυτά δεν είναι αρκετά για την σωτηρία του ανθρώπου, όπως ούτε η άσωτη ζωή δεν είναι ο οριστικός παράγοντας για την αιώνια καταδίκη του!
Η μόνη αρνητική δύναμη η οποία μας κρατάει σε απόσταση από τον Θεό είναι η αμετανοησία. Η απροθυμία και ο φόβος να παραδεχθούμε την αδυναμία και την αμαρτωλότητά μας και να επιστρέψουμε με απόφαση πλήρους αλλαγής στον Θεό. Το μεγάλο όπλο του διαβόλου είναι να μας απελπίσει. Σκεφτείτε για μια στιγμή ότι ο Θεός μας είναι ένας μεγάλος Θεός, Θεός Αγάπης. Έδωσε τον μονογενή Υιό Του θυσία για να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού και δεν τον λυπήθηκε. Τον ίδιο τον Υιό Του! Και ο ίδιος ο Υιός Του αφού πρώτα ταπεινώθηκε και έδειξε πλήρη υπακοή για χάρη της αγάπης Του για τους ανθρώπους, έπειτα άπλωσε τα χέρια Του στον Σταυρό της ατίμωσης και έφτασε έως τα κατώτατα του Άδη για να βρει και να ανασύρει το χαμένο πρόβατο.
Λοιπόν αυτός ο Θεός είναι Θεός ελέους και δεν απελπίζει κανέναν. Ελάτε προς εμένα να διαλεχθούμε κράζει διά μέσω του Προφήτου Του. Ελάτε να λογαριαστούμε και θα σας λευκάνω την στολή της ψυχής από τα στίγματα της αμαρτίας και θα σας λαμπρύνω ξανά.
Είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την πρόσκληση; Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν αδιαφορήσουμε ή αρνηθούμε δηλαδή, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι θα αφανιστούμε. Λοιπόν, ας υπολογίσουμε ορθά το συμφέρον μας. Η επιστροφή στον Θεό είναι μονόδρομος. π.Παντ.Κρ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως