Είναι σίγουρα νωρίς να προεξοφλήσει κανείς την επιτυχία ή μη της καλοκαιρινής σεζόν που ήρθε πια, όταν βρισκόμαστε λίγο πάνω απ’το μισό του Ιουνίου. Όμως τα πρώτα σημάδια μπορούν ενδεχομένως να δείξουν κάποιες εκτιμήσεις.
Οι πρώτοι φόβοι ήταν -και θα είναι αδιαμφισβήτητα- η διακοπή της Ryan Air που γινόταν μέσω Κω η κύρια πηγή εισόδου εκατοντάδων αναρριχητών στο νησί μας. Και πράγματι ο Μάιος (και μισός Απρίλιος) ήταν αρκετά “ήσυχος” όσο αφορά την αγορά της ευρύτερης ζώνης: Ελιές-Μελιτσάχα-Μασσούρι-
Πλέον μένει να δούμε το πώς θα κινηθεί το χρήμα και η επισκεψιμότητα για το χόμπι των “βουνών” τους καθοριστικούς μήνες Σεπτέμβρη και Οκτώβρη. Είναι όμως ο τουρισμός μας μόνο οι αναρριχητές; Σαφώς και όχι, είναι και ο θιγμένος κλασσικός τουρίστας που τον χάσαμε από λάθη δικά μας και πλέον πρέπει να τον κερδίσουμε ξανά. Ο τουρίστας που την δεκαετία του 90′ αλώνιζε τα μπαρ και τις ταβέρνες, που ήταν θαμώνας απ’ τις πρώτες ώρες του μεσημεριού στα beach bar και τις πεντακάθαρες παραλίες. Τί άλλαξε; Όλοι μας ξέρουμε το γιατί..
Είναι όμως και ο πατριώτης ομογενής, ο Καλύμνιος της ξενιτιάς, του Τάρπον και του Ντάργουιν που ακούν Ελλάδα και δακρύζουν. Αδέρφια- φίλοι και συγγενείς που κάθε καλοκαίρι δίνουν ραντεβού στο όμορφο νησί μας. Ένα ραντεβού αγάπης και νοσταλγίας που επιβάλλεται για να οργανωθούν ψυχολογικά πριν γυρίσουν πάλι στη δουλειά. Ένα ραντεβού ζωής, που θα στηρίξουν την ντόπια οικονομία και θα χαρίσουν λίγα χαμόγελα στους δικούς τους ανθρώπους.
Και όλα αυτά θα εξαρτηθούν φυσικά από τις οικονομικό-πολιτικές εξελίξεις, απ’ την ισοτιμία του δολαρίου, και απ’ την ευκαιρία να έρθουν ξανά μέσω πακέτων φθηνών και γρήγορης πρόσβασης στο νησί της Καλύμνου.
Επενδύσεις; Αλήθεια ποιός ξένος θα επενδύσει (ή και ομογενής) στη χώρα και στο νησί με τις ανεξέλεγκτες φορολογικές επιδρομές και την κουλτούρα της αρπαχτής; Ποιός ξένος θα επενδύσει σ’ένα νησί που τα μηχανάκια σπέρνουν τον θόρυβο βράδυ και πρωί; Ποιός ξένος θα επενδύσει σ’ένα νησί που οι παραλίες κάθε μέρα μοιάζουν τοπία λεηλασίας από σκουπίδια και πάρτι νυχτερινά; Ποιός ξένος θα επενδύσει σ’ένα νησί που τα καρτέλ των τιμών ενοικίασης καταλυμάτων αγγίζουν λογικές ζητιανιάς; Ποιός ξένος θα επενδύσει σ’ένα νησί που η λέξη ανακαίνιση θυμίζει είδος πολυτελείας και η λέξη ιδιωτικός φορέας τουρισμού ένα όνειρο μακρινό;
Αλήθεια, ποιός ξένος θα επενδύσει σ’ένα νησί που τα γραφικά σοκάκια και μαγαζιά γίνονται πίστα formula1 και πάρκινγκ ασυνείδητων; Μα στο τέλος-τέλος, ποιός θα επενδύσει σ’ένα νησί που το αεροδρόμιο υπολειτουργεί και δεν πληρεί προδιαγραφές πτήσεων τσάρτερ που θα ανοίξει τεράστιες προοπτικές;
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και το αγκάθι των καταστηματαρχών της πλατείας με την Δημοτική Αρχή στα θέματα των προστίμων και των τραπεζοκαθισμάτων που- καθιστά την φετινή σεζόν καυτή και κρίσιμη για το μέλλον των συμπολιτών μας όταν ήδη αλληθωρίζουν -δυστυχώς- προς μεριά Αυστραλίας. Βλέπετε, και αυτοί αγωνιούν για τη νέα σεζόν, για την κίνηση των νέων στην πιάτσα της κρίσης και της ολιγόωρης επίσκεψης των “πλεούμενων” τουριστών.
Αυτός είναι ο τουρισμός μας. Καλώς ή κακώς, αυτά ειναι τα δεδομένα μας και με αυτά θα πορευτούμε. Το ζήτημα είναι αν έχουμε τη δύναμη να δούμε τα λάθη μας και να κάνουμε την υπέρβαση με ομοψυχία για το καλό του νησιού μας. Θέληση μόνο και αυτοκριτική. Καλές και οι φιλανθρωπίες, αλλά δεν σώθηκε κανείς.
