Ίσως χρειάζεται να αναφέρω πως ουδέποτε τα άρθρα μου είχαν χαραχτήρα υπόδειξης. Κάθε άλλο. Είναι ζητήματα που πρώτα αφορούν τον ίδιο τον συντάκτη – να μαθαίνω πρώτα εγώ, αφετέρου να προσεγγίζει γενικές αλήθειες, και εν τέλει να αφήνουν προβληματισμό και αυτοκριτική στον καθένα ξεχωριστά. Στην ίδια λογική λοιπόν θα είναι και αυτό.
Για να μην κουράσω, θέλω να πω δυο λόγια για το Άγιο Πάσχα και συνολικά την πίστη μας που σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως του Κυρίου. Και για να μην μακρηγορήσω, η αλήθεια με πειράζει και θλίβομαι να βλέπω την κοινωνία να αποκλίνει τελείως από την ουσία των άγιων αυτών ημερών. Και δεν το λέω από άποψη θεοκρατίας ή φανατισμού, αυτό έλειπε, αλλά από τα τελείως αυτονόητα. Να σεβαστείς –ως οφείλεις σαν χριστιανός- τη μια και μόνη εβδομάδα που ο Ιησούς Χριστός σταυρώνεται για μας, για την σωτηρία του Κόσμου.
Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο, δεν είναι οι χαλαροί, οι αδιάφοροι και οι συνειδητοί άπιστοι και άθεοι. Αυτοί έχουν το θάρρος της γνώμης τους να λένε και να ξέρουν τι θέλουν, με ειλικρίνεια, το οποίο είναι σεβαστό και άσχετο με το αν δεν συμφωνώ. Αυτό όμως που κάνει μεγαλύτερη αντίθεση στα όσα ‘’δήθεν’’ πιστεύουμε και δεν κάνουμε, είναι η υποκρισία να πιστεύουμε στα χαρτιά, στην συνήθεια, στο έθιμο και στο τυπικό. Και θεωρώ είναι τραγικό για μια χώρα – και δε για ένα νησί παραδοσιακά θρησκευόμενο- να παραστρατεί απροκάλυπτα (κυρίως οι νέοι) την βδομάδα των παθών.
Όπως ανέφερα και στην αρχή, είμαι ο τελευταίος χριστιανός που θα κρίνω. Απλά τυγχάνει να είμαι και της λογικής- δεν είμαι καλύτερος ενός χειρότερου αλλά χειρότερος ενός καλύτερου. Και σε αυτή την λογική, πιστεύω πως έχω μια γνώμη να θίξω δυο πράγματα που είναι από κοινού καταδικαστέα σε ότι αφορά τα θεμέλια και τις αδιαπραγμάτευτες Αρχές της θρησκείας μας. Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη εβδομάδα, την πένθιμη, την σκληρή και λυτρωτική για τον Χριστό και τους πιστούς. Και τί σου ζητά ο Θεάνθρωπος; Μια εβδομάδα νηστείας, εγκράτειας, κατάνυξης και μετάνοιας. Και όμως σου ζητά μόνο αυτό!
Εμείς, ως ένα ευχαριστώ, κάνουμε –ασυστόλως- κατάλυση κρέατος (λες και δεν θα το βρούμε ξανά), διασκεδάζουμε, χορεύουμε, πίνουμε, ‘’κουτσομπολεύουμε’’, και αν θυμηθούμε.. πάμε και μια εκκλησία (για το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ δηλαδή) για το καλό. Πιστέψτε με είναι κρίμα, γιατί ο Χριστός δίδαξε την Δημοκρατία στα πιστεύω μας, στο πνεύμα και στην ψυχή του κάθε χριστιανού. Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν. Ουδέποτε εξανάγκασε, ουδέποτε τιμώρησε, ουδέποτε στέρησε απ’ τον καθένα μας να κάνει ότι θέλει. Μονάχα δίνει, προσφέρει, αγαπά, και τί ζητά; Σεβασμό και εκτίμηση, μόνο αυτό. Μια εβδομάδα που πονά, που μαρτυρά για να κερδίσουμε ξανά το φως, την ελπίδα, την ζωή, που είναι στον τάφο ημέρες τρεις για να βιώσουμε το μεγαλύτερο θαύμα της φύσης, την ανάσταση, επιθυμεί να του πούμε ένα ευχαριστώ. Επιθυμεί να τον αγκαλιάσουμε, να πάμε κοντά του με ευλάβεια και να ανάψουμε ένα κερί. Είναι τόσα πολλά αυτά που ζητά;
Εύχομαι ολόψυχα η Ανάσταση του Κυρίου να χαρίσει υγεία, ελπίδα και ευλογία σε κάθε σπιτικό, σε κάθε οικογένεια. Χρόνια Πολλά!