Όλοι θέλουμε να γυρίσουμε στα παλιά, είναι αλήθεια. Ο χρόνος κυλάει και πίσω δεν κοιτά- δεν ξεχνά μα ούτε συγχωρεί παρά μόνο αμείλικτος προσπερνά. Κάθε μέρα και κάθε λεπτό, μετρά τί έχασες και πήρες. Σαν μια κλεψύδρα που αρμονικά σου θυμίζει τα αδιέξοδα που θα βρεις και δεν προλαβαίνεις να αντιμετωπίσεις.
Είναι αλήθεια ζούμε την εποχή των απρόσωπων σχέσεων, της κοινωνικής αποξένωσης και της έκλειψης των παραδοσιακών δεσμών μεταξύ των ομάδων της κοινωνίας. Ζούμε τα χρόνια της αδιαφορίας και πλήρης απαξίωσης των “άτυπων” κανόνων μιας αλληλέγγυας και πιο ανθρώπινης μορφής συνεργασιών και επικοινωνίας. Με λίγα λόγια ζούμε τα χρόνια του μοναχισμού, της έντονης εσωτερίκευσης συναισθημάτων και περισσότερο δε, του προσωπικού συμφερόντος.
Άλλαξε η κοινωνία. Ο εργασιακός αποκλεισμός, η κρίση αξιών, η φτώχεια και η λειψυδρία των δημιουργικών λύσεων από πλευράς πολιτείας, μετέτρεψε τον τόπο μας σε ένα ρινγκ άναρχου τσακωμού. Όποιος προλάβει -και με όποιον τρόπο προλάβει- τον Κύριον είδε. Τα ηθικά πρότυπα μηδενίστηκαν, και η αεργία εκτοξεύτηκε δραματικά. Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις και δεν χρειάζεται να γνωριστούμε. Μια μίζερη, μια άκρως προβλέψιμη κοινωνία.
Μου έλειψε η παλιά μου γειτονιά, οι παλιές συνήθειες, οι ανέμελες βόλτες στα σοκάκια των παιδικών ονείρων. Τότε που ο γείτονας ήθελε το καλό σου, τότε που κοιμόσουν με την πόρτα ανοιχτή, τότε που όλοι λέγαν καλημέρα και την εννοούσαν.. τότε που είχαν δυο χιτώνες και δώριζαν τον έναν. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλες κοινωνίες, απλές και ευλογημένες.
Μου έλειψε να χαίρεσαι για τον συνάνθρωπο- για τον συμμαθητή και τον παλιόφιλο που προοδεύει αντί να ζηλεύεις που έκανε το βήμα αυτό. Μου έλειψε να επιβραβεύουν τον καλύτερο, τον άριστο και αρεστό απ’ τον καλύτερο στην λαμογιά, στο “μέσο” και την κατουρημένη ποδιά. Μου έλειψε όταν επικροτούσαν με κίνητρα και εμπιστοσύνη τον εργατικό και δεν τον εκμεταλλεύονταν οι απαίδευτοι μπιζιναδόροι που έκαναν Θεό το χρήμα. Μου έλειψε όταν άκουγες χαμόγελα στις αυλές των σπιτιών γιατί τότε η ευτυχία ήταν αγαθό χωρίς πλούσιες απαιτήσεις και προϋποθέσεις. Έκανες τον σταυρό σου γιατί ήσουν καλά, και ήταν πράγματι αρκετό. Δεν ήθελες το παραπάνω. Σήμερα κατάθλιψη που δεν έχουμε i-phone.
Είναι τόσο τραγικά..; Όχι ευτυχώς δεν είναι. Ίσως στις μεγαλουπόλεις είναι χειρότερη η κατάσταση, ίσως είμαστε σε καλύτερη μοίρα. Όμως η φθορά έχει φανεί. Και αν κάτι λείπει, αν κάτι μου λείπει, είναι να γίνουμε άνθρωποι ξανά. Που θα σκεφτόμαστε συλλογικά και θα λειτουργούμε μαζικά. Εν τέλει, που θα πίνουμε ένα καφέ γιατί..μου έλειψες ρε φίλε, ούτε επενδύσεις ούτε πολιτική, ένα καφέ για να σε δω!!
