Ήδη σε προηγούμενο άρθρο μας ξεκινώντας από το γεγονός,ότι δεν υπάρχει καμιά τεκμηριωμένη ερμηνεία προέλευσης της πυρκαγιάς της Παναγίας των Παρισίων,εκτός από την επίσημη εκδοχή του ατυχήματος αναφέραμε και μια ανεπίσημη:την περίπτωση να έβαλαν σκόπιμα την φωτιά στην Εκκλησία πράκτορες του Συστήματος,για να προκαλέσουν εθνική συγκίνηση,ανάγκη ενότητας του Γαλλικού έθνους μπροστά στην εθνική συμφορά και επομένως (εδώ είναι το “ψητό” για την ΆρχουσαΤάξη) να σταματήσουν οι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις,που συνταράσσουν την χώρα εδώ και πολλές εβδομάδες.
Επί του παρόντος (ελλείψει ενδείξεων) περιοριζόμαστε στο αναντίρρητο γεγονός,ότι η Άρχουσα Τάξη της Γαλλίας μιας και έγινε η ζημιά της πυρκαγιάς της Εκκλησίας θέλησε να την αξιοποιήσει πολιτικά.
Σκοπός του σημερινού μας άρθρου είναι να δείξουμε την κατεύθυνση της προσπάθειας πολιτικής αξιοποίησης και την παταγώδη αποτυχία της (προφανώς και τις αιτίες της αποτυχίας αυτής)
1) Οι κατευθύνσεις της Συστημικής προπαγάνδας
Η Γαλλική Αστική Τάξη ως μέρος της συνολικής Ευρωπαικής Ολιγαρχίας του Πλούτου προφανώς είχε το στόχο που αναπτύξαμε στο παλιότερο άρθρο μας μιλώντας για τους στόχους της Ελληνικής Κυβέρνησης και των δημοσιογράφων της: Ήτοι να προκληθεί ενισχυμένη και μαζική συγκίνηση για την υπεράσπιση του Ευρωπαικού Πολιτισμού και της Ευρωπαικής ενότητας.Υποθέταμε ότι αυτός ο στόχος είναι αποτυχημένος στην Ελλάδα λόγω της σκληρής εμπειρίας του Ελληνικού λαού από την συμπεριφορά του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών στο ζήτημα του Χρέους της Ελλάδαςκαι την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ολιγαρχίας του Πλούτου να μετατρέψει την Ελλάδα με Μνημόνια και Μέτρα σε πειραματόζωο για περαιτέρω εφαρμογή της Νεοφιλελεύθερης Πολιτικής.Αλλά για την Γαλλία που θεωρείται κέντρο του Ευρωπαικού Πολιτισμού και συνάρχουσα χώρα στην ΕΕ,αυτός ο στόχος θα ήταν σχετικά εύκολος.Έρχεται όμως η ώρα η Γαλλική Αστική Τάξη να μεταφράσει τον Ευρωπαικό της στόχο σε εθνικό.Θεωρεί δεδομένο ότι η Γαλλία είναι πυρήνας της ΕΕ,ότι αυτό το δεδομένο έχει γίνει συνείδηση του Γαλλικού λαού καιτο μεταφράζει (η Γαλλική Αστική Τάξη) στη χώρα της ως ανάγκη κατασίγασης των κοινωνικών αγώνων και πριν απ όλα σταμάτημα των κινητοποιήσεωντων “κίτρινων γιλέκων”.Η πραγματικότητα όμως ήρθε ακριβώς ανάποδα: Οι κινητοποιήσεις των”κίτρινων γιλέκων” μετά την πυρκαγιά της Εκκλησίας γίνονται μαζικότερες και δυναμικότερες.
2) Οι αιτίες της απρόσμενης εξέλιξης των γεγονότων
Oι προσδοκίες της Ολιγαρχίας του Πλούτου στη Γαλλία,όχι μόνο διαψεύστηκαν,αλλά εμφανίστηκε εξ αντικειμένου πρόσθετη αιτία ενίσχυσης της κινητοποίησης των “κίτρινων γιλέκων”.Η Ολιγαρχία του Πλούτου είχε ως δεδομένο,ότι ο Γαλλικός λαός σπαράζει από θλίψη και για να διατηρήσει την φήμη της ως ηγέτιδας Τάξης,έκανε έρανο μεταξύ των μελών της και συγκέντρωσε 1δις Ευρώ για την ανακατασκευή της Εκκλησίας και περίμενε το “Εύγε” της Γαλλικής κοινωνίας!
Προς μεγάλη έκπληξη του Συστήματος τα “κίτρινα γιλέκα” εξαγριώθηκαν:Μπορείτε να δώσετε 1 δις Ευρώ για την Εκκλησία και δεν μπορούσατε να δώσετε κάτι για το κίνημα μας.Να εξηγήσουμε εμείς στους αναγνώστες μας την απορία των “κίτρινων γιλέκων”:Η Εκκλησία (με την έννοια του κοινωνικού στρώματος) μέσα από τις Εκκλησίες (με την έννοια του ναού=του τόπου λατρείας) διδάσκει τηνκοινωνική γαλήνη (=την ταξική υποταγή των εργαζόμενων στους αφεντάδες).
Διαθέτοντας η Ολιγαρχία του Πλούτου 1δις Ευρώ για την ανακατασκευή της Παναγίας των Παρισίων ουσιαστικά ανταμείβει τους υπηρέτες της.Αντίθετα αν διέθετε έστω και ένα μικρότερο ποσό για το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” ήταν σαν να τους καλούσε να εντείνουν τον αγώνα τους για αναδιανομή του παραγόμενου κοινωνικού Πλούτου!Αυτό θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα ταξικά συμφέροντα της Ολιγαρχίας του Πλούτου,όπερ άτοπον ,γιατί “καμιά Τάξη δεν παραιτείται οικειοθελώς από τα προνόμια της”.Επομένως οι αιτίες της απρόσμενης εξέλιξης των γεγονότων συνίστανται στα εξής:
α) Οι Εργαζόμενοι της Γαλλίας τον έχουν χαιρετισμένο τον Ευρωπαικό Πολιτισμό και έχουν γραμμένο σε πολύ χαμηλό δεφτέρι το ανη Γαλλία είναι όντως το κέντρο του Ευρωπαικού Πολιτισμού.
β) Οι Εργαζόμενοι δεν εκτιμούν δεόντως (ή και εκτιμούν αρνητικά ) τονρόλο της Εκκλησίας ως κοινωνικού στρώματος
γ) Οι Εργαζόμενοι σε πρώτη προτεραιότητα βάζουν τα ταξικά τους συμφέροντα και πολύ μετέπειτα εκτιμούν σημασία των αρχιτεκτονικώνμνημείων. Συνολικά οι τρείς αυτές αιτίες σημαίνουν χρεοκοπία του Συστήματοςμε γενίκευση της οικονομικής Κρίσης σε πολιτική και πολιτιστική (=επήλθε γενική Κρίση).
3 ) Η Διαλεκτική διορθώνει τα δόγματα
Αναφέραμε προηγούμενα την ρήση “καμιά Τάξη δεν παραιτείται οικειοθελώς απ’ τα προνόμια της” Κάθε ρήση πρέπει να την πλησιάζουμε διαλεκτικά,για μην την κάνουμε ένα ανώφελο δόγμα:
α) Καμιά Τάξη δεν παραιτείται οικειοθελώς απ’ τα προνόμια της.Μη οικειοθελώς όμως από κάτι πρέπει να παρατηθεί υπό την πίεσητου δοσμένου συσχετισμού δυνάμεων.
β) Καμιά Τάξη δεν παραιτείται από τις πηγές των προνομίων της.Εν μέρει μπορεί να παραιτηθεί η Άρχουσα Τάξη της Γαλλίας από την ποσότητα και την έκταση των προνομίων της,για να μπορεί να κρατήσει τις πηγές των προνομίων της.Αυτό το 1δις.Ευρώ (ή και πολύ περισσότερα) μπορούσε να το δώσει στα”κίτρινα γιλέκα” για να πετύχει ταξική ειρήνη και να κρατήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής στις οποίες στηρίζονται τα προνόμια της.Τώρα η Ολιγαρχία του Πλούτου στην προσπάθεια της να κρατήσει τα προνόμια της ακέραια και αδιαπραγμάτευτα,θα κινδυνεύσει να οδηγήσει τηνκινητοποίηση των “κίτρινων γιλέκων” σε τόσο υψηλό βαθμό πολιτικοποίησης,ώστε ν’ ακούσει το τελευταίο σύνθημα: “Δεν ζητάμε τίποτε,τα θέλουμε όλα”.Τότε όμως είναι σχετικά αργά,γιατί θα πρέπει να παραχωρήσει και τις Παραγωγικές σχέσεις για να κρατήσει την Πολιτική Εξουσία.Η Πολιτική Εξουσία είναι το μόνο που δεν παραχωρείται στην κοινωνία,ακόμα κι αν είναι στον ύψιστο βαθμό πολιτικοποίησης.Αν η Άρχουσα Τάξη παραχωρήσει την Πολιτική Εξουσία,τότε τα έχει χάσειόλα.
γ) Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο Εμ.Μακρόν δεν έχει καλούς πράκτορες και συμβούλους να του εξηγήσουν την έκταση των μεταρρρυθμίσεων.Κάνει μικρές μεταρρυθμίσει,που απλά ανοίγουν την όρεξη των διαδηλωτών ,γιατί αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν ανταποκρίνονται στοδεδομένο επίπεδο της μαζικής πολιτικοποίησης.Εάν ο εκφραστής της Άρχουσας Τάξης δεν μπορεί να σταθμίσει τον βαθμό πολιτικοποίησης της κοινωνίας,τότε δεν μένει παρά η τελική σύγκρουση και ό,τι ήθελε προκύψει απ’ αυτήν την σύγκρουση
