Επίκαιρο για την ελληνική χλωρίδα. “Παράφωνο” στα νωπά θλιβερά γεγονότα. Κατάλληλο για συναισθηματική και ψυχική ισορροπία…
Είμαι ένα φυτό ανάμεσα στα πολλά που μετανάστευσαν και ευδοκίμησαν στη Χώρα σας. Πολλοί θεωρούν πατρίδα μου το Μεξικό. Άλλοι την Ινδία…Και επειδή με είδαν να ωριμάζω τον καρπό μου μαζί με τη συκιά και να έχω μεγάλα φύλλα, όπως εκείνη, με θεώρησαν ξαδέρφη της και με ονόμασαν Ινδική Συκή.
Στη Χώρα σας πρέπει να ήρθα από τη Γαλλία. Γιαυτό και με βαφτίσατε φραγκοσυκιά. Η ίδια δεν γνωρίζω την καταγωγή μου. Έχω χάσει τα χαρτιά και το διαβατήριό μου. Αγαπώ τους τόπους που λούζονται στο φως του ήλιου, έχουν θερμό και ξηρό κλίμα και λίγες βροχές. Ευδοκιμώ και στα πιο δύσκολα, άγονα, πετρώδη και σκληρά εδάφη. Και αυτές τις συνθήκες τις βρήκα κυρίως στα νησιά σας. Στην αρχή οι συμπατριώτες σας δεν με υποδέχτηκαν με συμπάθεια.
Ομολογουμένως, η εικόνα μου, το χαμηλό ανάστημα, η έλλειψη σοβαρού κορμού, τα τεράστια ακίνητα σαρκώδη “φύλλα” και τ’ αγκάθια μου τους απογοήτευσαν και τους φόβισαν. Σύντομα όμως εκτίμησαν την αξία μου. Με τοποθέτησαν στις άκρες των κτημάτων τους, για να λειτουργώ και ως φράχτης προστασίας ακόμη και από φωτιές, γιατί δεν καίγομαι, όπως όλα τ’ άλλα φυτά. Παράλληλα, απολάμβαναν τον υπέροχο καρπό μου. Πολλοί βέβαια με κατηγόρησαν ότι το ξύλο μου δεν έχει καμιά εμπορική αξία. Κάποιος μάλιστα δικός σας, δάσκαλος βυζαντινής μουσικής, με πρόσβαλε. Όταν ρωτήθηκε από ξυλουργό, αν ένα γνωστό του παιδί θα μπορούσε να γίνει ψάλτης, του απάντησε: “Μπορείς, εσύ Σκεύο, να κάνεις έπιπλα από φραγκοσυκιά;” Κι εγώ του απάντησα: “Μπορείς κι εσύ, Γιώργη, να δοκιμάσεις ένα βιβλίο ή το στασίδι σου στη φωτιά”; Ας είναι όμως…
Εμείς κάνουμε το καθήκον μας, χωρίς να απαιτούμε ιδιαίτερη μεταχείριση. Αποθηκεύουμε την τροφή και το νερό στα μεγάλα φυλλοκλάδια μας και αντέχουμε στη δίψα περισσότερο και από τις καμήλες! Την πρώτη, την τροφή μας, την προσφέρουν το έδαφος, τα ζώα και τα πτηνά, ενίοτε και η δική σας φιλοτιμία!…Τη δεύτερη, η λίγη βροχή και η υγρασία που παίρνουμε από την ατμόσφαιρα. Δεν είμαστε φυτά λαίμαργα κι ακόρεστα.
Σήμερα γνωρίζετε πολύ περισσότερα από τους παππούδες σας για την αξία του καρπού μας. Εκτός από την ασυναγώνιστη νοστιμιά του, περιέχει βιταμίνη C, μαγνήσιο, χαλκό, κάλιο, ασβέστιο, έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες που προστατεύουν από τον καρκίνο, μειώνει τη χοληστερίνη και με τις φυτικές είναι που περιέχει, περιορίζει τη γλυκόζη και το σάκχαρο στο αίμα, με αποτέλεσμα να μην σας παχαίνει, γεγονός που το εκτιμούν ιδιαίτερα οι κυρίες!.
Παρόλα αυτά, εσείς οι νεότεροι μάς εγκαταλείψατε. Αγαπάτε τον καρπό μας, αλλά δεν κάνετε τίποτα για να τον έχετε! Ρίξτε μια ματιά, όπου υπάρχουμε, για να δείτε την άθλια εικόνα μας! Ρίζες πνιγμένες στο χόρτο, φύλλα στεγνά, μαραμένα, κακοφορμισμένα! Το ένα πάνω στ’ άλλο! Χωρίς θέα στον ήλιο που είναι το φως και η ζωή μας! Ελάτε, επιτέλους, να μας φροντίσετε κι εμάς, όπως κάνετε με τις ελιές, τις λεμονιές, τις κληματαριές και τόσα άλλα φυτά! Τώρα, στην αρχή της Άνοιξης, θέλουμε κι εμείς το κλάδεμά μας. Περιορίστε τα φυλλοκλάδια μας. Κόψτε, όσα δείχνουν κουρασμένα, ανήλια γερασμένα. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γεωπονικές γνώσεις.
Πάρτε ένα αρτομάχαιρο ή ένα μικρό πριόνι και χωρίς φόβο και δειλία αραιώστε μας. Φυτέψτε κι ένα-δυο φύλλα, για ν’ αποκτήσετε νέα φυτά. Κανένα άλλο δέντρο δεν πολλαπλασιάζεται ευκολότερα από μας. Προσοχή όμως! Όχι κοντά ή κάτω από άλλα δέντρα! Η σκιά είναι ο μοναδικός εχθρός μας. Και ραντεβού τον Αύγουστο, για να εισπράξετε την ανταμοιβή σας…Με ρωτάτε: “Μα, οι περισσότεροι δεν διαθέτουμε κτήματα, για να έχουμε φραγκοσυκιές!…” Δεν πειράζει…Δείξτε την εκτίμηση και την αγάπη σας, πείθοντας να το κάνουν αυτοί που έχουν… Ίσως σας θυμηθούν, όταν θα νιώσουν ευγνώμονες γι’ αυτό που θ’ αποκτήσουν με τη δική σας προτροπή..
Και κάτι τελευταίο που δεν πρέπει να το ξεχνάτε: Σε μια επισιτιστική κρίση (βλέπετε μιλάω και καλά τα ελληνικά τόσα χρόνια κοντά σας), η οποία μπορεί να μην είναι και πολύ μακριά σας…, ίσως υποχρεωθείτε να τρώτε ακόμη και τα τρυφερά φύλλα μας, τηγανιτά ή βραστά, όπως πολύ καλά γνωρίζει και κάνει ο λαός του Μεξικού που με διεκδικεί και αυτός ως παιδί του! Στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, εγώ και η ξαδέλφη μου η συκιά, σας δώσαμε τους νόστιμους και χορταστικούς καρπούς μας που σας βοήθησαν να σταθείτε στα πόδια σας. Μας χρωστάτε, επομένως, τη φροντίδα και την αγάπη σας. Σας περιμένουμε.
ΣΗΜ. Πηγή πληροφοριών: Διαδίκτυο- Βικιπαίδεια.
Νικήτας Καραφυλλάκης.
Μάρτιος, 2022.