Ένας διπλά νοσταλγός του τόπου καταγωγής και των μαθητικών του χρόνων, ο συμμαθητής μου, Αντώνης Ντόβελλος, ήρθε για προσκύνημα στο νησί της καρδιάς του για μια ακόμη φορά. Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης , 25ης Μαΐου, σε κεντρικό παραλιακό εστιατόριο της πόλης, πρόσφερε στους παλιούς συμμαθητές του που διαμένουν στην Κάλυμνο ένα δείπνο με ό,τι ωραίο κι εκλεκτό θαλασσινό διαθέτει το νησί μας. Το είχε από καιρό στον νου του κι έλεγε πως με τη λήξη της πανδημικής καραντίνας θα ταξίδευε επί τούτου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, για να το διοργανώσει. Να συναντηθεί με όλα εκείνα τα «παιδιά» και τους φίλους της νιότης του που είχαν από καιρό διαβεί το σκαλοπάτι της όγδοης δεκαετίας της ζωής τους.
Σε αυτή τη συνάντηση, όσοι μπόρεσαν να παραβρεθούν, είπαν και υποστήριξαν πως ανήκαν σε μια ιστορική ηρωική γενιά, η οποία πρώτη γεύτηκε την ελευθερία των νησιών μας, μετά από μία δουλεία έξι αιώνων. Γεννήθηκαν όλοι τους, συν-πλην, ένα χρόνο από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου στην Ευρώπη, το 1939. Το βράδυ εκείνο, με φόντο το ωραίο λιμάνι μας με τα αναρίθμητα σκάφη να λικνίζονται νωχελικά στα ήρεμα νερά του, αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό: Ότι στη Χώρα μας τον πόλεμο τον έφερε ο Γιώργος ο Χατζηθεοδώρου, ο οποίος γεννήθηκε ανήμερα της 28η Οκτωβρίου του 1940! Όλοι από εκείνη την αποφράδα μέρα γνώρισαν το σκοτεινό πρόσωπο του Θανάτου σε πολλά συγγενικά τους πρόσωπα και υπέφεραν τα πάνδεινα από τα δύο τέκνα του, την Πείνα και τον Φόβο. Επιθυμούσαν να υπηρετήσουν την πατρίδα ως εθελοντές, κάτι που δεν μπορούσαν δυστυχώς να το κάνουν, γιατί δεν είχαν περάσει Περιοδεύον σε μια εποχή που «περιόδευαν» ακόμη στα στήθη των μανάδων τους… Την προστασία της πατρίδας την άφησαν στα χέρια και τη δύναμη των ιστορικών και ιερών προσώπων, στα οποία οι γονείς τους είχαν αφιερώσει τα ονόματά τους. Καθώς και στην υπόσχεση που έδωσαν, σαν θα μεγαλώσουν, να το κάνει ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Από τους παρόντες την πλειοψηφία είχε το όνομα Γεώργιος. Τη βοήθεια του ελευθερωτή και τροπαιοφόρου μεγάλου Αγίου, προστάτη των όπλων του Πεζικού, ζήτησαν και είχαν οι πολεμιστές του ΄40 στα Αλβανικά βουνά. Ο Χατζηθεοδώρου, από ευγνωμοσύνη υποσχέθηκε, όταν μεγαλώσει, να συνθέτει και να ψάλλει υπέροχους ύμνους ευχαριστίας προς τιμήν, όχι μόνο του Αγίου που έφερε το όνομά του, αλλά και κάθε ιερού προσώπου. Τήρησε τον λόγο του και θα συνεχίσει να το κάνει, όσο θα έχει και την αρωγή της… μικροφωνικής τεχνολογίας! Από την πλευρά του ο Γιώργος ο Κρητικός, υλοποίησε τη δική του υπόσχεση να περιέρχεται τα αλειτούργητα μοναστήρια της πόλης του, να ανάβει τα καντήλια τους και να θυμιάζει τις εικόνες τους. Ο Τσουκαλάς ο Μάμας, ενισχυμένος και από την παρουσία του ρεπόρτερ Μάμα Χαραμαντά, που ήρθε να απαθανατίσει το γεγονός, αλλά και να αναπληρώσει τον απόντα της τελευταίας στιγμής συνονόματό τους Μάμα Ζωγραφάκη, πρόσθεσαν τη δική τους συμβολή στον Αγώνα, μέσω του προστάτη αγίου, ο οποίος βγήκε ζωντανός από το τριπλό μαρτύριο καταδίκης του, τον πνιγμό, τη φωτιά και τα θηρία. Από κοντά και ο Χαλκίτης, ο οποίος, ως δίκαιος Αριστείδης, χαρακτήρισε άνανδρη την επίθεση του φασισμού και παντελώς απρόκλητη και «άδικη» εναντίον της Χώρας μας και όπλισε με ακμαίο φρόνημα και «άριστο» ηθικό τους πολεμιστές του ΄40. Και έρχομαι, πριν καταλήξω στον «οικοδεσπότη» στους τρεις με τα σύνθετα ονόματά τους. Ο Νικόλαος Σπ. Κουμπαράς έδωσε αυτό που υποσχέθηκε το όνομά του: τη «νίκη» στον ελληνικό «λαό». Ο Χαράλαμπος Βαβλάς χάρισε τη χαρά και τη λάμψη με ένα ανέλπιστο αποτέλεσμα στα μάτια της ανθρωπότητας… Ο Νικήτας Καραφυλλάκης, για όσους δεν το γνωρίζουν, έχει επίσης ένα σύνθετο όνομα, με πρώτο συνθετικό τη νίκη. Το δεύτερο το συναντούν, όσοι γνωρίζουν καλά την ελληνική γλώσσα, στην παλιά Αιτιατική πτώση «ταν», πριν της κόψουν οι νεότεροι γλωσσολόγοι το «ν», και από την κατάληξη «τας, στην Ονομαστική του».Επομένως , είναι η αφεντιά μου που έδωσε το σύνθημα: «Νίκη, ή ταν ή επί τας!» (Όχι θα έχανα αργότερα από τους συμμαθητές το σημαντικό μερίδιο της συμμετοχής μου στον Αγώνα!).
Έτσι, με τη μεσιτεία των ονομάτων μας, ανέτειλε ο ήλιος της διπλής Ελευθερίας, στην Ελλάδα και στα Δωδεκάνησά μας. Την ανατολή του ανέλαβε ο Ηλίας ο Τσέρος, όχι μόνο λόγω του ονόματός του αλλά και της καταγωγής του από το «ανατολικότερο χωριό της Καλύμνου, το Βαθύ.
Από τους παρόντες άφησα τελευταίο τον οικοδεσπότη Αντώνη Ντόβελλο, ο οποίος νιώθοντας την αδυναμία του «Μεγάλου» ονόματός του να συμβάλει στον κοινό αγώνα, όπως οι συμμαθητές του, αφού ο άγιος προστάτης του έγινε αναχωρητής και ασκητής εγκαταλείποντας τα εγκόσμια, υποσχέθηκε, όταν θα μεγαλώσει να ιδρύσει όχι Μονή και Μοναχισμό σαν τον άγιο Αντώνιο, αλλά μια Ιερή Οικογένεια όλων των συμμαθητών του, της οποίας θα έχει εφόρου ζωής την φροντίδα να τη διατηρεί ακμαία, αισιόδοξη και δυνατή. Να τη συγκαλεί κάθε φορά που θα επισκέπτεται την αγαπημένη ιδιαίτερη πατρίδα του και να την κρατεί ενωμένη και αδελφωμένη. Μια “συμμαθητική οικογένεια” που προέκυψε λίγο μετά την τρίτη επέτειο της Απελευθέρωσής μας, το 1951. Τη μακρινή εκείνη χρονιά, περισσότερα από 100 δωδεκάχρονα αγόρια από ολόκληρο το νησί στριμώχτηκαν σε μεγάλα τετραθέσια θρανία, στη μόνη αίθουσα που τα χωρούσε, στο παλιό Σχολαρχείο, δίπλα στο Νικηφόρειο Γυμνάσιο. Δυστυχώς, υποχρεώθηκαν οι δάσκαλοί τους στον δεύτερο χρόνο να τους «αραιώσουν» για να χωράνε στις αίθουσες του γυμνασιακού τους μεγάρου! Ήταν η χρονιά που γνωρίστηκαν και αδελφοποιήθηκαν για πάντα.
Τον Ιούνιο του 1957, σαράντα παλικάρια αποφοιτώντας, ξεκίνησαν, όχι για να κατακτήσουν την Τριπολιτσά αλλά τη ζωή τους. Σκόρπισαν και στις πέντε ηπείρους. Δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες, πρόκοψαν και συνέχισαν να “ταξιδεύουν” από τότε μέχρι σήμερα με προορισμό την “Ιθάκη” τους, καθώς την είχε οραματιστεί ο καθένας ξεχωριστά.
Φέτος, ένα «υπόλοιπο» 11 «παιδιών» από εκείνη την ηρωική γενιά μας, έδωσε το παρόν σ’ ένα δείπνο γενναιόδωρης ευγενικής προσφοράς του κοινού και αγαπημένου μας φίλου Αντώνη. Διαπιστώσαμε δύο κατηγορίες απουσίας. Μία μέσα και μία έξω από εισαγωγικά. Στην πρώτη, ευχηθήκαμε αιώνια ειρήνη και γαλήνη… Στη δεύτερη χαρακτηρίστηκαν όλοι δικαιολογημένα απόντες:
-Ο Μάμας Ζωγραφάκης δήλωσε πως είχε σοβαρό πρόβλημα με τα δόντια του. Δεν καταλάβαμε, όμως, αν θα πρόσθετε νέα τεχνητή οδοντοστοιχία, ή αν θα «έβγαζε» καινούργια, όπως όταν ήτανε μικρός!
-Ο Γιάννης Πουγούνιας είπε πως είναι αφοσιωμένος στη συγγραφή της τέταρτης « Καλυμνιάδας» του! Και πως δεν θα σταματήσει ποτέ να γράφει και να υποστηρίζει ότι το ιστορικό ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός και όχι ο ομώνυμος κατά το μικρό του όνομα, Ιωάννης Μεταξάς.
-Ο Φωκίων Λυχνάκης κινείται δραστήρια στις Σκανδιναβικές χώρες όπου διαμένει, προκειμένου να τις αποτρέψει από του να μπουν στο ΝΑΤΟ. Έναν οργανισμό που υποκρύπτει την καρκινική ανάγνωσή του: ΟΤΑΝ. Ο πέραν του Ατλαντικού εμπνευστής και δημιουργός του, «όταν» τα συμφέροντά του είναι συμβατά με την Ειρήνη, την υποστηρίζει, και «όταν» κρίνει πως ο Πόλεμος τα εξυπηρετεί καλύτερα, βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες να τον προκαλεί και να τον υπερασπίζεται.
-Τέλος, ο Μικές Γεράκης, ως Νομικός, στο όνομα και στη δουλειά του, δεν μπορούσε να αφήσει το έργο που έχει αναλάβει να αποδείξει, με τη βοήθεια του Διεθνούς Δικαίου τα δικαιώματα κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της πατρίδας του, σε αιγιαλίτιδα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και θαλάσσιες ζώνες.
…Η βραδιά της συνεστίασης κύλησε με γλυκιές αναμνήσεις από τα μαθητικά μας χρόνια. Όλοι είχαν να προσθέσουν τις δικές τους, αν έπαιρναν σειρά από τον Ηλία, ο οποίος τίμησε περισσότερο από τον καθένα το υπέροχο κρασί που παρασκεύασε και πρόσφερε ο Αριστείδης…
Λίγο πριν πέσει η αυλαία στην όμορφη συντροφική σκηνή, πάρθηκαν τρεις σοβαρές αποφάσεις: Πρώτον, καθώς παρόντες και απόντες συμπλήρωναν μια ενδεκάδα ακριβώς, να συγκροτήσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα, στην οποία δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν και να δώσουν το όνομα εκείνης που υποστήριζαν οι περισσότεροι. Την ονόμασαν ΑΕΚ: Αναπηρική Ένωση Καλύμνου…Ανέθεσαν δε στους δύο κορυφαίους ποδοσφαιριστές της, τον Χαράλαμπο Βαβλά και τον Γιώργο Κρητικό, να καθορίσουν τις θέσεις τους στον αγώνα. Δεύτερον να αναλάβει ο Νικήτας να διερευνήσει τη δυνατότητα εγγραφής του παρατεθέντος Δείπνου στο Βιβλίο Γκίνες, γιατί υπάρχει η βάσιμη ελπίδα ότι ποτέ και πουθενά δεν έγινε κάτι παρόμοιο, 72 χρόνια μετά από την αποφοίτηση τροφίμων οποιασδήποτε σχολής, οποιουδήποτε επιπέδου! Τρίτον, όταν με το καλό επανέλθει ο διοργανωτής του, στον οποίο ευχήθηκαν να έχει τη μακροημέρευση του Μεγάλου Αντωνίου, να αναλάβουν εξολοκλήρου οι υπόλοιποι το κόστος ενός παρόμοιου δείπνου, με την εύλογη δικαιολογία πως δεν έχουν πολλά περιθώρια να περιμένει ο καθένας τη σειρά του!…
Μάϊος, 2023
Στον γύρο από αριστερά : ΝΤΟΒΕΛΛΟΣ Α., ΤΣΟΥΚΑΛΆΣ Μ, ΤΣΕΡΟΣ Η., ΚΡΗΤΙΚΟΣ Γ, ΚΑΡΑΥΛΛΑΚΗΣ Ν., ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ Ν., ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΏΡΟΥ Γ, ΒΑΒΛΑΣ Χ.
