Του Γιάννη και της Πόπης Μαύρου
Στα παιδικά μας χρόνια , στην Κάλυμνο , στη δεκαετία του ’50 , ο βαθμός της κοινωνικής και προσωπικής ζωής στις γειτονιές ήταν πολύ ανεπτυγμένος. Ιδιαίτερα τ’ αγόρια είχαν τις αλάνες , μικρές και μεγάλες , σημείο αναφοράς και συνάντησης, που έδιναν τη δυνατότητα να μιλήσουν μεταξύ τους και να ανταλλάξουν σκέψεις και συναισθήματα για τα διάφορα παιχνίδια , που ήταν τότε πολλά στην Κάλυμνο , με κυρίαρχο το ποδόσφαιρο . Καθημερινά , μετά το σχολείο και το φαγητό , παρά τις διαμαρτυρίες των μανάδων και των γειτόνων , τα παιδιά σιγά σιγά συγκεντρώνονταν και άρχιζε το ποδόσφαιρο .Μέχρι και πάνινες μπάλες από κουρέλια έφτιαχναν , όταν δεν είχαν λαστιχένιες.
Τις Κυριακές , νωρίς το απογευματάκι , γινόταν το πανηγύρι . Μικροί και μεγάλοι μαζευόντουσαν στο γήπεδο της Ανάστασης (που φάνταζε τότε γηπεδάρα ), όπου είχαν συνάντηση οι δύο ομάδες της εποχής , ο Καζώνης και ο Ποσειδών. Είχαμε καλούς παίκτες. Όμως ένας ξεχώριζε , που ήταν παρ’ άλλος πρώτος στη λεβεντιά και στην ορμή . Ήταν ο Γιάννης Κουτούζης , ο Δυναμίτης , μαθητής του Νικηφορείου Γυμνασίου. Τι ωραίος! Έπαιρνε την μπάλα και αστροβολούσε πάνω της . Με ένα δυνατό χτύπημα την έστελνε στα επουράνια . Και όλοι φωνάζαμε . Μπράβο Δυναμίτη ! Μετά το τέλος του αγώνα τρέχαμε να τον δούμε από κοντά να τον θαυμάσουμε . Αγέρωχος έμπαινε στο γήπεδο και τροπαιούχος έφευγε , κέρδιζε δεν κέρδιζε η ομάδα του .
Ο Γιάννης ήταν από φτωχή οικογένεια. Ήταν όμως μερακλής. Ήθελε να είναι περιποιημένος . Να ντύνεται όμορφα , Έπρεπε η εμφάνισή του να ανταποκρίνεται στη λάμψη του ονόματός του . Γι’ αυτό και από μικρός είχε μάθει να δουλεύει . Με πρώτη ευκαιρία , στις διακοπές του σχολείου δεν έχανε μεροκάματο . Και εργάτης στους δρόμους που άνοιγε ο Δήμος τότε για να περάσει το νερό. Στην ταβέρνα του πατέρα μου ήταν ο καλύτερος εργάτης στα σταφύλια για να κάνουμε το κρασί της χρονιάς.
Μετά το Γυμνάσιο για να ικανοποιήσει τα όνειρά του , φοίτησε στην τότε Ακαδημία Σωματικής Αγωγής. Με την αποφοίτησή του , αγάπησε και παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του , τη Φανή Καπελλά , ένα ξεχωριστό πνευματικό άτομο , με πλούσια εκπαιδευτική και κοινωνική προσφορά . Στη συνέχεια θα προσληφθεί από το Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών , όπου εργάστηκε ανελλιπώς , μέχρι την συνταξιοδότησή του . Στο Κολλέγιο ο Γιάννης έγραψε ιστορία. Οι μαθητές του τον αγάπησαν πολύ και μαζί μ’ αυτόν αγάπησαν και την Κάλυμνο που τον γέννησε .
Παράλληλα με το Κολλέγιο , προσλαμβάνεται στον Παναθηναϊκό ως γυμναστής της ομάδας . Κι εδώ είχε μεγάλες επιτυχίες , διακρίσεις και βραβεύσεις . Οι παίκτες που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό τον αγάπησαν ιδιαίτερα .Κι εκεί ο Γιάννης έγινε ο καλύτερος πρεσβευτής της Καλύμνου .Προσηνής , και ευγενικός χαρακτήρας , όπως ήταν , δημιούργησε τις καλύτερες επαφές με τους ποδοσφαιριστές και τους παράγοντες , σε βαθμό που άφησε αξέχαστο το πέρασμά του από την ομάδα και τιμήθηκε για τη συνολική προσφορά του από τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο .Γενικά πρόσφερε την αγάπη του και τη φιλία του απλόχερα, με ανεπανάληπτη απλότητα , ιδιαίτερο χιούμορ με αμεσότητα στα παιδιά και καλοσύνη . Συνήθως το έργο και το ήθος δεν συμβαδίζουν . Ο Γιάννης και στα δύο υπήρξε εξαίρετος.
Η Κάλυμνος δεν ξεχνά ποτέ το πέρασμά του . Τόσο ο Γιάννης , όσο και οι άλλοι συμπαίκτες του τον καιρό εκείνο , πρόσφεραν αξέχαστες στιγμές . Οι άνθρωποι αυτοί , με το άθλημα τους , έδιναν χαρά και ψυχαγωγία στον κόσμο , χωρίς καμία αμοιβή. Έπαιζαν για την τιμή της φανέλας όπως λέμε. Για την ιδέα του αθλήματος που αγάπησαν .
Γι’ αυτό και η Κάλυμνος τους οφείλει , έστω και μετά θάνατο , να τους τιμήσει με κότινο , το στεφάνι από αγριελιά που τιμούσαν στην αρχαιότητα τους Ολυμπιονίκες.
Κότινος λοιπόν και στο Γιάννη Κουτούζη , το Δυναμίτη , τώρα που έφυγε για την αιωνιότητα συνοδευμένος από την αγάπη όλων μας , μέσα και έξω από την Κάλυμνο .
Γιάννης και Πόπη Μαύρου
