Του Γεωργίου Δ. Δρόσου
Δύο αγώνες σε μία μέρα μετά από 12 ώρες ταξίδι – Η Πολιτεία και οι αρχές άφαντες
Η συμμετοχή της εφηβικής ομάδας της Ακαδημίας Καλύμνου (CBA) στο Rising Star (U18) στην Αθήνα, αντί να αποτελέσει γιορτή για τον αθλητισμό, εξελίχθηκε σε σκηνικό ταλαιπωρίας και άνισης μεταχείρισης. Οι νεαροί αθλητές της Καλύμνου κλήθηκαν να παίξουν δύο κρίσιμους αγώνες την ίδια μέρα, αμέσως μετά από 12 ώρες ταξίδι με το πλοίο από το νησί στον Πειραιά, ενώ αναγκάστηκαν να διανυκτερεύουν και μία ημέρα επιπλέον στην Αθήνα καθόσον δεν υπήρχε δρομολόγιο πλοίου από Πειραιά για να επιστρέψουν.
Δυστυχώς αναδείχθηκαν για ακόμη μία φορά οι τεράστιες ανισότητες που αντιμετωπίζουν οι αθλητικές ομάδες της νησιωτικής Ελλάδας. Ένα ταξίδι που θα έπρεπε να αποτελεί γιορτή του μπάσκετ για τα παιδιά, μετατράπηκε σε μαραθώνιο ταλαιπωρίας, με θύματα τους ίδιους τους νεαρούς αθλητές
Δύο αγώνες σε μία ημέρα, μετά από 12 ώρες ταξίδι
Η ομάδα ξεκίνησε την Πέμπτη από την Κάλυμνο για Πειραιά με πλοίο, σε ένα ταξίδι διάρκειας 12 ωρών. Το πρωί της Παρασκευής 26 Σεπτεμβρίου 2025 , χωρίς ουσιαστική ξεκούραση, οι έφηβοι κλήθηκαν να αγωνιστούν στον Μαραθώνα απέναντι στον Ήφαιστο Λήμνου, καταφέρνοντας μάλιστα με ψυχή και ταλέντο να πάρουν σπουδαία νίκη με 73-57 και να εξασφαλίσουν την πρόκριση. Ωστόσο, το βράδυ στις 20:30, η κούραση λύγισε τα παιδιά, που ηττήθηκαν με 70-59 από τον Περιστεριώνα Τήνου και αποκλείστηκαν από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Η πρόκριση χάθηκε όχι στο παρκέ, αλλά στις ατελείωτες ώρες ταξιδιού και στην απουσία στοιχειώδους μέριμνας.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε γονιός αθλητή:
«Μετά από 12 ώρες ταξίδι τα παιδιά έπαιξαν δύο αγώνες μέσα στην ίδια μέρα. Δεν είναι λογικό, δεν είναι ανθρώπινο. Βλέπουμε για άλλη μια φορά πόσο λίγο υπολογίζουν την περιφέρεια και τα νησιά μας»
Ντροπιαστικές εικόνες – Κλειστό γήπεδο, χωρίς νερό, χωρίς μπάλες
Η κατάσταση ξεπέρασε κάθε λογική. Η ομάδα έφτασε στον Μαραθώνα μετά από ταξίδι 12 ωρών στο πλοίο και μετά από δύο ώρες στο λεωφορείο, για να βρει το γήπεδο… κλειστό. Τα παιδιά δεν είχαν ούτε νερό για την προθέρμανση, ενώ ζητήθηκε από την Ακαδημία να έχει φέρει… μπάλες από την Κάλυμνο. Μόνο μετά από παρέμβαση της Ομοσπονδίας παραχωρήθηκαν.
Και όλα αυτά στην «καρδιά» της Αττικής, όταν θα περίμενε κανείς ότι σε Αθήνα και Πειραιά θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί γήπεδο. Αντ’ αυτού, οι αθλητές ταλαιπωρήθηκαν με πρόσθετο κόστος 1.000 ευρώ για λεωφορεία.
Οικονομική αφαίμαξη για συλλόγους και γονείς
Η Πολιτεία, η Ομοσπονδία και οι τοπικές αρχές ήταν ξανά απούσες. Ούτε ένα ευρώ για έξοδα μετακίνησης και φιλοξενίας. Το βάρος έπεσε αποκλειστικά στις πλάτες γονιών και του Συλλόγου:
- Δύο γονείς πλήρωσαν 500 ευρώ ο καθένας,
- Ο Σύλλογος κατέβαλε 2.000 ευρώ,
για να μπορέσουν τα παιδιά να εκπροσωπήσουν το νησί και τον αθλητισμό.
«Οι οικογένειες βάζουμε από την τσέπη μας για να μείνουν τα παιδιά στον αθλητισμό. Και η Πολιτεία μας γυρίζει την πλάτη», σημείωσε συγκινημένος πατέρας.
Ο αθλητισμός δύο ταχυτήτων – Όταν η Αθήνα είναι «προνομιακή»
Το παράδειγμα της Ακαδημίας Καλύμνου δεν είναι μεμονωμένο. Όλες οι νησιωτικές ομάδες αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα: εξαντλητικά ταξίδια, τεράστια οικονομικά βάρη, έλλειψη στήριξης και ανισότητα απέναντι στις ομάδες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η Ομοσπονδία και οι αρμόδιες αρχές αποδεικνύουν ότι δεν έχουν σχεδιάσει ούτε τα στοιχειώδη για να διασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες συμμετοχής.
Το αποτέλεσμα; Τα παιδιά της περιφέρειας μπαίνουν εξαρχής σε μειονεκτική θέση. Χάνουν αγώνες όχι επειδή τους λείπει το ταλέντο, αλλά επειδή η Πολιτεία δεν μεριμνά ώστε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους συνομηλίκους τους στην Αθήνα.
Η Ελλάδα αναρωτιέται γιατί δεν βγάζει αθλητές διεθνούς κλάσης. Πώς να βγάλει, όταν τα ταλέντα της περιφέρειας εγκαταλείπουν απογοητευμένα, βλέποντας ότι το «κέντρο» είναι το μόνο που μετρά;
Ώρα για δράση – Όχι άλλα λόγια
Ο αγώνας των γονιών και των συλλόγων στα νησιά είναι αγώνας για ισότητα, για δικαιοσύνη, για να έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες δυνατότητες να προοδεύσουν μέσα από τον αθλητισμό. Κι όμως, οι εικόνες ταλαιπωρίας, με κλειστά γήπεδα, παιδιά χωρίς νερό και γονείς να βάζουν χιλιάδες ευρώ από την τσέπη τους για να παίξουν τα παιδιά τους έναν αγώνα μπάσκετ, δείχνουν μια θλιβερή πραγματικότητα.
Η Πολιτεία και οι τοπικές αρχές οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να δημιουργήσουν δομές στήριξης για τις ομάδες των νησιών, να διασφαλίσουν ότι το κόστος των μετακινήσεων δεν θα είναι δυσβάσταχτο, να οργανώσουν σωστά τις διοργανώσεις ώστε να μην εξαντλούνται παιδιά 16 και 17 ετών με δύο αγώνες την ίδια ημέρα μετά από 12ωρα ταξίδια.
Ο αθλητισμός είναι δικαίωμα, όχι πολυτέλεια. Και αυτό το δικαίωμα πρέπει να το έχουν όλα τα παιδιά – είτε ζουν στην Κάλυμνο, είτε στην Αθήνα. Καιρός η Πολιτεία να το θυμηθεί.