Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ» του Σαββάτου 29 Σεπτεμβρίου 2018
O Aλ. Τσίπρας στις 11/9/2018 μίλησε στο Ευρωκοινοβούλιο. Αφού επαίνεσε το έργο του και δόξασε την τακτική που ακολούθησε (θέμα που δεν μας ενδιαφέρει σήμερα—άλλωστε όταν υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, η λεκτική αναίρεση της είναι αστεία), στο τέλος της βασικής του ομιλίας θέλησε να κριτικάρει την σημερινή ΕΕ, όπως αυτή είναι και να προτείνει τη δική του λύση για μια δημοκρατική Ευρώπη του μέλλοντος (=θέλησε να παίξει το ρόλο του οραματιστή ιδεολόγου).
Με το σημερινό μας άρθρο θ αποδείξουμε:α) ότι η κριτική του είναι επιφανειακή και δεν προχωρεί στις αιτίες και β) ότι δεν προχωράει στις αιτίες γιατί τότε πρέπει να κάνει πρόταση, που ξεπερνά το Σύστημα (στο οποίο ο ίδιος είναι ενσωματωμένος)
1) Η κριτική της αντιδημοκρατικής ΕΕ
Λέει, λοιπόν ο Αλ.Τσίπρας στην ομιλία του:
“Η ΕΕ αντί να γίνει περισσότερο δημοκρατική, έγινε περισσότερο τεχνοκρατική και εθνοκεντρική… Με σχήματα τεχνοκρατών, όπως αυτό της τρόικας, να κρατάνε τα κλειδιά της οικονομικής κυριαρχίας και να μη λογοδοτούν πουθενά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωκοινοβούλιο, ακόμα και το Ευρωπαικό Συμβούλιο πέρασαν σε δεύτερο ρόλο, πίσω από το θεσμικά μη κατοχυρωμένο Eurogroup και από τα τεχνικά κλιμάκια των τεχνοκρατών της ΕΚΤ και του ΔΝΤ”
Μέχρις εδώ βλέπουμε να γίνεται μια ορθή διαπίστωση με κριτική διάθεση (=με διάθεση καταγγελίας), αλλά αυτό δεν συνιστά κριτική επιστημονική, γιατί δεν προχωρεί η κριτική στις αιτίες και δεν προχωρεί στις αιτίες, όχι φυσικά από άγνοια (αλίμονο), αλλά γιατί οι αιτίες θα ξεπετάξουν την ομιλία του Αλ.Τσίπρα έξω από το Σύστημα [που αυτό με τη σειρά του θα ξεπετάξει τον Αλ.Τσίπρα από την Εξουσία (και τα εξ αυτής οφέλη)]
2) Οι αιτίες του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ
Η Δημοκρατία είναι συστημικό Εποικοδόμημα, που προσδιορίζεται από την κοινωνικο-οικονομική δομή (Βάση).Τι είδους Δημοκρατία θα έχουμε (και πόσο βάθος θα έχει αυτή η Δημοκρατία) δηλ. κατά πόσον αυτή θα είναι Εξουσία του λαού ή κοροιδία του λαού, αυτό δεν προσδιορίζεται από την καλή θέληση και την πολιτική κουλτούρα των αστών πολιτικών, αλλά από κοινωνικο-οικονομικές αιτίες
Η Αστική Τάξη (=οι καπιταλιστές και η απαραίτητη γραφειοκρατία για την εξυπηρέτηση και στήριξη τους) είναι έτσι κι αλλιώς μια μικρή μειοψηφία.
Επειδή τόσο σε εθνική, όσο και σε Ευρωπαϊκή βάση γίνεται συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, όπου οι μεγάλοι καπιταλιστές παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος στην διανομή της συγκεντρωμένης Υπεραξίας (=και γίνονται εκμεταλλευτές των εκμεταλλευτών), η Μεγάλη Αστική Τάξη γίνεται ακόμα πιο μικρή μειοψηφία.
Επειδή το Τραπεζικό κεφάλαιο είναι κυρίαρχο στο συνολικό κεφάλαιο, η κυρίαρχη Αστική Τάξη σε Ευρωπαϊκή κλίμακα (δηλ. οι Τραπεζίτες της ΕΕ )είναι μια ακόμα μικρότερη μειοψηφία.
Κατόπιν τούτου είναι αδύνατον η ΕΕ να εξουσιάζεται από τους Τραπεζίτες κατά τρόπο δημοκρατικό. Υποχρεωτικά οι Τραπεζίτες της ΕΕ θα κυβερνάνε μέσω τεχνοκρατικών και γραφειοκρατικών θεσμών με την βοήθεια ενός Ταξικού (στο τετράγωνο) Κράτους.
Επομένως η κριτική Αλ.Τσίπρα κατά της αντιδημοκρατικής ΕΕ δείχνει μια τόλμη, γιατί ξεσκεπάζει τις φλυαρίες των Ευρωλάγνων για Δημοκρατία στην ΕΕ, αλλά συγχρόνως δείχνει μια πολιτική υποκρισία, γιατί η ΕΕ είναι αυτή που είναι (=αντιδημοκρατική) και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς (δηλ.δημοκρατική)
3) Η κριτική του Νεοφιλελευθερισμού από τον Αλ.Τσίπρα
Λέει ο Αλ.Τσίπρας:
“Ο δημοσιονομικός φετιχισμός στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης επέτεινε ακόμη περισσότερο τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες τόσο ανάμεσα στα κράτη- μέλη, όσο και μέσα σ αυτά…
Και αυτή η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης είναι τελικά αυτή που τροφοδοτεί το τέρας του σοβινισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού.
Μετέφερε την Ακροδεξιά, από το εδώλιο του κατηγορουμένου της Ιστορίας και από την απομόνωση στο πολιτικό προσκήνιο”
Επομένως το πρόβλημα για τον Αλ.Τσίπρα είναι:
α) να γίνεται καλύτερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης (και όχι αν θα υπάρχει οικονομική κρίση),
β) να μην επιτείνονται περαιτέρω οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες (και όχι αν θα υπάρχουν κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες) και
γ) να μην υπάρχει Ακροδεξιά (και όχι αν πρέπει υπάρχει Δεξιά)
4) Τι είναι Νεοφιλελευθερισμός;
Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι η φυσική, η αυθόρμητη, η χωρίς καμιά κρατική παρέμβαση πορεία του καπιταλισμού.
Θα γίνεται συσσώρευση κεφαλαίου από τους εργάτες στους καπιταλιστές.
Θα γίνεται συγκεντροποίηση του κεφαλαίου από τους μικρούς καπιταλιστές στους μεγάλους.
Το συνολικό κεφάλαιο θα ενοποιείται υπό τον έλεγχο του Τραπεζικού κεφαλαίου.
Θα γίνονται οικονομικές κρίσεις και θα λύνονται κάθε φορά σε βάρος των φτωχών τόσο σε εθνική, όσο και διεθνή βάση.
Θα λειτουργεί με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα ο Νόμος της κοινωνικής εξαθλίωσης (=της κοινωνικής πόλωσης).
Το να κατηγορείς το Νεοφιλελευθερισμό, χωρίς να κατηγορείς τον καπιταλισμό είναι πολιτική υποκρισία (=κατηγορείς το φαινόμενο και όχι την ουσία που το γεννάει).
Η πολιτική του Αλ.Τσίπρα είναι να έχομε Πολιτική Διεύθυνση, που να συνειδητοποιήσει, ότι δεν πρέπει ν’ αφήνεται ο καπιταλισμός να προχωρεί αυθόρμητα, αλλά να ενεργεί ώστε να έχουμε Δεξιά, αλλά όχι Ακροδεξιά, να έχουμε κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, αλλά μέσα σε κάποια πλαίσια,να έχουμε οικονομικές κρίσεις, αλλά να τις διαχειριζόμαστε πιο λογικά και μετρημένα.