Στην Εκπαίδευση, η αξιολόγηση των μαθητικών επιδόσεων από τους εκπαιδευτικούς γίνεται με τη χρήση της αριθμητικής κλίμακας, από το 1 έως το 10, ή το 20, ή το 100. Με ένα από τα πρώτα γράμματα της αλφαβήτου: Α, Β, Γ, Δ., ή και με χαρακτηρισμούς, όπως: άριστα, πολύ καλά, καλά, σχεδόν καλά. Υπάρχει και η βαθμολογία της απόρριψης ή της στασιμότητας. Το ίδιο παρατηρείται και στο διαδίκτυο, με μια σημαντική διαφορά. Εδώ όλοι αξιολογούν όλους και όλοι βαθμολογούνται.
Όσοι δηλώνουμε παρόντες στο σύγχρονο αυτό “βήμα”, έχοντας αποκτήσει “αναγνώστες” ή “φίλους”, εναλλάσσουμε ρόλους: Άλλοτε είμαστε κρινόμενοι και άλλοτε κριτές. Εδώ τα “όπλα” της αξιολόγησης είναι πολύ περισσότερα: Το “ματάκι” (που αποκαλύπτει το πλήθος των αναγνωστών), το γαλάζιο “χεράκι”, η κόκκινη “καρδούλα”, το σχόλιο, τα σημεία στίξης, τα λουλούδια, τα σκίτσα προσώπων με ποικίλες εκφράσεις (θαυμασμού, απογοήτευσης, ενθουσιασμού, θυμού, λύπης κ. α.). Συνήθως, αυτό που συμβαίνει είναι η πλήρης αντιστοίχιση, η εναρμόνιση και ισορροπία των αξιολογήσεων: ‘Ο,τι δίνεις, λαμβάνεις! Ε υ τ υ χ ώ ς, ποτέ, ή πολύ σπάνια, τολμούν οι εμφανιζόμενοι, είτε ως κριτές, είτε ως κρινόμενοι, να εκφράσουν κάτι περισσότερο ή λιγότερο που να μειώνει ή να απαξιώνει τους συντάκτες ή τους αναγνώστες τους. Να διατυπώσουν, για παράδειγμα, μια διαφορετική άποψη, να τολμήσουν κάποιες παρατηρήσεις, να έχουν επιμέρους διαφωνίες! Είναι, κατά κανόνα, πολύ επιεικείς,ικανοποιημένοι και γενναιόδωροι, όταν συμφωνούν, και παραμένουν ανεκτικοί, ευγενικοί και σιωπηλοί, όταν διαφωνούν. Και υπογραμμίζω το, “ευτυχώς”, γιατί δεν έχουμε παραδείγματα που θα μας πείσουν ότι υπάρχει η πιθανότητα να ακούσουμε από την απέναντι πλευρά το: “έχετε δίκιο”. Αντίθετα, αυτό που μπορούμε να εισπράξουμε είναι η αντίρρηση, η διαφωνία (οριζόντια ή κάθετη), η σιγουριά ότι η “μόνη αλήθεια” εκπροσωπείται από εκείνον, ο οποίος πρώτος τη διατύπωσε και πρώτος την υποστήριξε! Κι αυτό, γιατί δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα την ωριμότητα, την κουλτούρα, ή την καλλιέργεια εκείνη που θα αφήνει περιθώρια κατανόησης, αποδοχής και επιδοκιμασίας άλλων θέσεων, από εκείνες που υποστηρίζουμε εμείς, ώστε να ενθαρρύνεται ένας γόνιμος διάλογος. Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί σε εκείνον που θα διαφωνήσει, ότι δεν θα εισπράξει την άρνηση, τον θυμό, τη χλεύη, ή την περιφρόνηση. Ακόμα και την απόρριψη (που εδώ καλείται ανύπαρκτο αναγνωστικό κοινό, ή “μπλοκάρισμα”). Είμαστε, βλέπετε, πιστά αντίγραφα των “πατέρων” που εκλέγουμε να μας εκπροσωπούν στον ναό της Δημοκρατίας. Ουδέποτε! Ούτε μία φορά, στις πολλές δεκαετίες που βαραίνουν τους ώμους μου, δεν άκουσα από κάποια πλευρά, βουλευτή ή παράταξη, να συμφωνεί, να επιδοκιμάζει, να αποδέχεται ή να συντάσσεται με τις θέσεις και τις απόψεις των άλλων, των “απέναντι”! Να πείθεται και να αναγνωρίζει ορθότερες τις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις των αντιπάλων. Να ομολογεί λάθη και παραλείψεις, ή ακόμη και να δηλώνει με θάρρος και παρρησία ότι έσφαλε, ότι η επιχειρηματολογία των άλλων είναι ισχυρότερη, τα προτεινόμενα μέτρα αποτελεσματικότερα, η εφαρμογή τους περισσότερο ευχερής και επωφελής. Ούτε και στο πιο μικρό και ασήμαντο θέμα δεν έχει ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο! ‘Ο,τι υποστηρίζει η μία πλευρά ως λευκό, για την άλλη είναι μαύρο!
Επομένως, κ α λ ώ ς, στους φιλόξενους χώρους της σύγχρονης ηλεκτρονικής επικοινωνίας, μονολογούμε! Ουδέποτε, ή πολύ σπάνια διαφωνούμε! Και, συνήθως, “φιλοκαλούμεν και φιλοσοφούμεν” άνευ… λόγου και αντιλόγου! Και δεν το γράφω ειρωνικά! Έτσι θα είμαστε και θα παραμένουμε φίλοι, εντός ή εκτός εισαγωγικών…
Κάλυμνος, Απρίλιος 2022